Μια φορά (μπορεί και τέσσερις…) συναντήθηκαν στην όχθη ενός ποταμού ένας γέρος σκορπιός-εκδότης και ένας νεαρός βάτραχος-ηγέτης. Είχε πάρει πια να χαράζει και τα ζώα του δάσους είχαν αρχίσει να ξυπνούν.
- Μπορείς να με περάσεις απέναντι; ρώτησε ο γερο-σκορπιός τον νεαρό βάτραχο. Είμαι γέρος και ανήμπορος και θέλω να φύγω από “δώ. Έχω μια χρεοκοπημένη επιχείρηση και τα κοράκια-εισαγγελείς δεν με αφήνουν σε ησυχία. Δεν με κρατάει πια τίποτα εδώ…
- Κι εγώ έχω μια χρεοκοπημένη χώρα, έκανε ο βάτραχος-ηγέτης. Και φοβάμαι μήπως τα ζώα ξυπνήσουν και με πάρουν στο κυνήγι. Και οι νυφίτσες-δανειστές έχουν αγριέψει πολύ. Όμως εσύ μπορεί να με δαγκώσεις και να πνιγώ…
Ο γερο-σκορπιός τον κοίταξε εξεταστικά πίσω από τα γυαλιά του, ανασήκωσε την τιράντα του και του είπε:
- Δεν έχει βάση αυτό που λες. Αν σε δαγκώσω θα πνιγούμε κι οι δυο. Λες εγώ να θέλω να πνιγώ;
Με τα πολλά ο βάτραχος άφησε τον γερο-σκορπιό να ανέβει στην πλάτη του και ξεκίνησαν για την απέναντι όχθη, Λίγο πριν φτάσουν όμως ο νεαρός βάτραχος ένιωσε έναν δυνατό πόνο στα πλευρά του, σαν να τον είχε γδάρει γάτα Ιμαλαΐων.
- Με δάγκωσες, έκανε τρομαγμένος. Τώρα όμως θα πνιγούμε κι οι δυο. Κι ούτε εγώ θα γλιτώσω από τα ζώα του δάσους και τις νυφίτσες-δανειστές ούτε εσύ από τα κοράκια-εισαγγελείς, είπε, καθώς στροβιλίζονταν.
- Τι να έκανα; Είναι στη φύση μου, πρόλαβε να πει ο γερο-σκορπιός, καθώς χάνονταν κι οι δυο για πάντα στα ορμητικά νερά του ποταμού.
(Ζητώ συγγνώμη για τη μικρή τροποποίηση του μύθου του Αισώπου, αλλά δεν φταίω εγώ που ο σοφός τόσα χρόνια μετά παραμένει τόσο, μα τόσο διαχρονικός και επίκαιρος…).
Κώστας Τσώλης
Λέων-δημοσιογράφος