Το ίδιο έργο αναμφίβολα κουράζει και
τους ηθοποιούς και τους θεατές.
Πολύ δε περισσότερο αν ο σκηνοθέτης
είναι μια μετριότητα.
Έτσι λοιπόν η επανάληψη του περσινού ψυχοδράματος
ενώ δεν συγκινεί κανέναν, ούτε καν τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εγκυμονεί
τεράστιους κινδύνους για ό,τι έχει απομείνει από την οικονομία της
χώρας.
Η παρούσα κυβέρνηση εξελέγη για να
εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο που ψηφίσθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία
των βουλευτών, που εκπροσωπούσαν το 80% περίπου του ελληνικού λαού.
Δηλαδή εξελέγη για να υλοποιήσει και όχι για να διαπραγματευθεί. Αυτά τα
θέματα ήταν λυμένα από την στιγμή που ο Α. Τσίπρας υπέγραψε το αριστερό
μνημόνιο του.
Ουδόλως μας ενδιαφέρει κάτω από ποιες
συνθήκες το υπέγραψε, γιατί ο ελληνικός λαός τις συνεκτίμησε στις
εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και έδωσε την πλειοψηφία στον
πρωθυπουργό και την εντολή να προχωρήσει στην τήρηση των συμφωνηθέντων.
Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία αυτού του
εκλογικού αποτελέσματος. Η μη υλοποίηση των όρων του τρίτου μνημονίου
σημαίνει παραβίαση της λαϊκής εντολής. Οι νεοεκλεγμένοι βουλευτές του
ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς πολιτικές αναστολές, με νωπή την συγκεκριμένη λαϊκή εντολή
θα ψήφιζαν τα μέτρα που είχαν συμφωνηθεί. Έτσι, θα ολοκληρωνόταν η
αξιολόγηση εντός του 2015 και ήδη η χώρα θα βρισκόταν στην δεύτερη φάση
του μνημονίου που θα περιελάμβανε και την ρύθμιση του χρέους, δια της
επιμηκύνσεως του.
Ως γνωστόν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ
δεν ακολούθησε αυτήν την οδό και φαίνεται πλέον καθαρά πως επέλεξε
συνειδητά την μετάθεση της πρώτης αξιολόγησης, γιατί δεν την ενδιαφέρει η
ομαλή διαδοχή των γεγονότων. Πιστεύει πως οι καθυστερήσεις αυτές την
ευνοούν πολιτικά, αδιαφορώντας για τα αρνητικά σημάδια που αφήνουν
στην ελληνική οικονομία και νομίζει πως οι δανειστές δεν καταγράφουν τα
πρόσθετα κόστη που προκαλούνται από αυτές.
Έτσι καταφεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ στο γνωστό
παιχνίδι της σύγκρουσης, αλλά αυτήν την φορά κανένας δεν τον παίρνει στα
σοβαρά. Οι δανειστές δεν δέχονται την πρωτοφανή απαίτηση του να είναι
αυτός ο κριτής της επάρκειας των δικών του μέτρων και να αρνείται την
λήψη πρόσθετων εφεδρικών, αν το απαιτήσουν οι συνθήκες.
Και βέβαια όλο αυτό το σκηνικό έχει
στηθεί μέσα στην δημοσκοπική κατρακύλα του κόμματος, στους τριγμούς στην
κοινοβουλευτική του ομάδα και στην κατακόρυφη πτώση της δημοφιλίας του
Α. Τσίπρα. Σίγουρα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μελετά τις τακτικές
διαφυγής, που είναι λίγες και με κόστος. Γιατί από την ζημία δεν βγαίνει
κέρδος. Και το πιο βασικό, λόγω αυτής της πολιτικής καθίζησης, στενεύει
και ο αριθμός αυτών που θα δεχόταν να συνεργασθούν μαζί του. Γιατί να
ρισκάρουν σε μια κατάσταση που δεν την δημιούργησαν αυτοί; Τι όφελος θα
έχουν;
Και ο κόσμος μαθαίνοντας για τα μέτρα
που θα κληθεί να πληρώσει -που είναι όλα αποτέλεσμα της διακυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ- παρακολουθεί κουρασμένος τις απεγνωσμένες κινήσεις του Α. Τσίπρα
να αλλάξει το εσωτερικό πολιτικό τοπίο. Όμως επειδή το έργο το έχει
ξαναδεί δεν προσέρχεται στην παράσταση. Ο θίασος είναι επί σκηνής, άνευ
κοινού και άνευ χειροκροτήματος.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr