Του
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Ας
αφήσουμε τους πολιτικούς κι ας ρίξουμε μια ματιά στο λουλουδιασμένο Απρίλη. Οι
πολιτικοί μας δεν ξέρουν από βαρβάτες λιακάδες, ούτε από ιβίσκους και μυρωδάτα
νυφικά της φύσης. Αυτοί ξέρουν μόνο τους απογόνους του Αδόλφου, όλους αυτούς
τους αδίστακτους μεταπράτες που μας πατάνε με τη γερμανική μπότα τους και
συναλλάσσονται μαζί τους για την ανθρωποφαγία των Ελλήνων μετά του
κακομούτσουνου Σόιμπλε και της τραχιάς
όρνιθας Μέρκελ.
Γι’ αυτό λέω τώρα που μπήκε ο ξανθός
Απρίλης ας θυμηθούμε το Σολωμό κι ας απαγγείλουμε μαζί του: << Έστησ’
ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη κ’ η
φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα… Νερά καθάρια και γλυκά, νερά
χαριτωμένα, χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολημένη και παίρνουνε το μόσχο της
κι αφήνουν τη δροσιά τους… >> Κι
εκεί στην εξοχή μυρίζοντας θυμάρι και θρούμπι να τραγουδήσουμε: << Ποιος
είμαι εγώ δεν έχω χρεία να σας πω, καλές κυράδες, με τη μόνη μου ευωδία
φανερώνομαι αρκετά. Ναι, την άνοιξη που τώρα φεύγει σε ράχες και πεδιάδες εγώ ο
ανθοστόλιστος Απρίλης φανερώνομαι μπροστά σας>>.
Κι αφού το κάνουμε ας υπερυψώσουμε
την ψυχή μας ν’ ακούσουμε το αστείρευτο
κελάηδισμα του κότσυφα, το εωθινό του αηδονιού, το κλάμα του γκιώνη, να δούμε
στους μυστικούς ίσκιους της λυγαριάς τους ερωτικούς σπασμούς της καρδερίνας,
στο ανοιχτό χείλος της φωλιάς τους γλυκασμούς της φωνής της σταρήθρας.
Να θαυμάσουμε με μάτι ασκητικό τον ιππέα
σαλίγκαρο στο φύλλο της χλόης, τη γραμμή του δρομέα όφι να την ψαύσουμε με τις
πατούσες μας, τις ταλαντεύσεις να μετρήσουμε της μελισσούλας που ρουφάει
ανέγνοια νέκταρ από το κύπελλο του μυρωμένου στήμονα.
Γιατί αν μείνουμε στο σπίτι, θα ψάχνουμε για τη φέτα
που δε θα υπάρχει, τη χούφτα το αλεύρι, το φάρμακο, θα θυμόμαστε το τηγανόψωμο
που τρώγαμε μικροί, θα μας πέφτουν τα σάλια όταν η μυρωδιά του τραχανά από τα
παλιά θα μας τρυπάει τη μύτη. Άσε που θα
μας τρελάνουν τα κανάλια με τους φράχτες
της Αυστρίας, τους πνιγμένους στο Αιγαίο, τις ουρές των προσφύγων στην Ειδομένη
και τα ψέματα των πολιτικών που αντί να ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν για όσα δεινά μας έφεραν συνεχίζουν να μας μιλάνε σε
βάρβαρη γλώσσα πως θα μας σώσουν.