Επισκέφθηκα σήμερα το Νοσοκομείο Καλαμάτας και πραγματικά δεν
πίστευα στα μάτια μου με αυτό που έβλεπα
στο χώρο των Επειγόντων Περιστατικών.
Δε σας κρύβω ότι προς στιγμή σκέφθηκα και
είπα« ρε μπας και ήρθα κάπου αλλού»;;;.
Η τριτοκοσμική εικόνα που ήξερα χρόνια τώρα, μιας ομάδας ασθενών-συνοδών να στοιβάζονται
και «να καιροφυλακτούν» έξω ακριβώς από
την πόρτα των ιατρών-νοσηλευτών για να
μπουκάρουν μέσα.
Η εικόνα των διαπληκτισμών και των τσαμπουκάδων διότι ο ένας
είχε πάρει τη σειρά του άλλου, μπαίνοντας πάντα στη μέση ο σεκιουριτάς για να ηρεμήσει
τα πράγματα είχε περάσει πια ανεπιστρεπτί.
Η κλασική εικόνα που χαρακτηρίζουν τα Επείγοντα σε όλα
τα σχεδόν τα Νοσοκομεία της Χώρας, ιδίως της πρωτεύουσας όταν εφημερεύουν.
Σήμερα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Νόμιζα ότι είχα μπει σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο τόσο από πλευράς λειτουργικής όσο και
αισθητικής-αρχιτεκτονικής, όπου
κυριαρχούσε η οργάνωση, η ησυχία, η φιλοξενία ο λίγος χρόνος αναμονής και
κυρίως ένοιωθα για πρώτη φορά ότι σέβονταν την αξιοπρέπειά μου.
Και
ξανασκέφθηκα….δε μπορεί «όνειρο ζω» και σε δεύτερο χρόνο «ρε μπας και πάνε το
Νοσοκομείο μας για πούλημα σε κανένα
ιδιώτη;;;;;;
Όχι κύριοι.
Ας σοβαρευτούμε!!
Δεν είναι τίποτα άλλο από κάποιες
ανάσες ελπίδας και αισιοδοξίας, κάποιες αχτίδες φωτός ότι τα πράγματα μπορεί να
πάνε και καλύτερα, ακόμη και στο ΕΣΥ με
τα πολλά προβλήματα!!!!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΛΟΙΠΟΝ:
Όλα γίνονται, θέληση να υπάρχει.
Όλα οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ τα κάνουν.
Και τα καλά και τα άσχημα.
Μπράβο τους!!!!! Πάντα
τέτοια!!!
Β.Μ