Του
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Σε πίσω καιρούς, τη νεότητά μου μισούντες
οι << ευσχήμονες >> αϊτοί
του υπουργείου παιδείας σε χωριό
με διόρισαν, που άρδευε τον πολιτισμό του από τους γύπες και τους ουρλιάζοντας
λύκους.
Εκεί με εναπόθεσαν ψυχή τε και σώματι τη ζώσα γνώση να εμφυσήσω σε
μαθητές που λιποθυμούσαν από την ασιτία και το φύλλο χλόης στην αποξηραμένη
ζωούλα τους να κρατήσω χλωρό.
Το εκπαιδευτήριο αμπάλωτο ερείπιο,
οι πόρτες του σάπιες και τα παράθυρα σαράβαλα.
Ζεσταινόμουν διπλωμένος με μια
λιωμένη χλαίνη του στρατού, σιτιζόμουν με καχεκτικό χόρτο αρωματισμένο με
σκατζίκι, γιάτρευα το γαστρεντερικό μου σύστημα τρώγοντας σπόρους ψύλλιου.
Σύντροφοί μου χοίροι λιπαροί, άγριοι
μαλλιαρόγατοι, γενάτοι τράγο, λερωμένες αγελάδες, αμνοερίφια, όρνιθες να κακαρίζουν από πρωίας μέχρι
νυκτός.
Το πρωί χωμένος στην κιμωλία, το
απόγευμα μαύρος κι άραχλος στη
μοναχικότητά μου, το εσπέρας στου καφενείου το μέσα μέρος έπαιζα << ξερή
>> με τρεις μοιραίους και μεθούσαμε με ούζο και κρασί.
Το βράδυ αποχαυνωνόμουν βλέποντας
αδυσώπητα και φθοροποιά σήριαλ. Θεράπων της πνευματικής γύμνιας μου κατά τη
διάρκεια της θέασης ήταν ένας πάναγνος κυνηγημένος χωρικός, γνωρίσας την
ασπλαχνία του κράτους στη Γυάρο που έτεκε τη λύτρωση στην ψυχή μου, λέγοντας
αστείους λόγους, ανέκδοτα και τόξευε ύβρεις κατά των Κυκλώπων πολιτικών. << Τι βλέπεις, δάσκαλε;
>> με ρωτούσε << τους κόπρους του Αυγεία; >> και βουβός
παραδινόταν και αυτός στο αλκοόλ και τη
μέθη.
Τρεις χρόνους δεχόμουν τα δωρήματα
από τους δαίμονες των σήριαλ. Το πρωί τα μολύσματά τους μας έβρισκαν όλους νυσταγμένους, την παραγωγή στάσιμη, τη μάθηση
των μαθητών κακή.
Οι πολιτικοί που έρχονταν χαίρονταν για το ξεθεμέλιωμα,
γλέντια έστηναν να συνεχιστεί.
Έπιαναν
κουβέντα για τα κοπρισμένα σήριαλ, τις εκλογές, και τον καθαρό αέρα του βουνού,
άχνα όμως για τα ψίχουλα των παροχών, για το γκρεμισμένο σχολείο και το
ναρκωμένο νοσοκομείο της πόλης, τσιμουδιά για τις γράνες που ‘πεφταν οι γάιδαροι μέσα
και το πεσμένο γεφύρι που καβαλούσαν τα νερά.
Τόσα χρόνια μετά οι ίδιοι κόπροι του
Αυγεία στα κανάλια, το θέαμά τους αναμασημένο πλιγούρι, οι ειδήσεις τους
ξινώδεις εμετοί.
Κόρσες αναύχενες μας ραντίζουν με εντομοκτόνο λόγο, απ’ το
κοτέτσι της Βουλής πολιτικοί πετεινοί διαλαλούν τα κικιρίκου τους,
πουδραρισμένες πολιτικίνες όρνιθες σγαρλίζουν τις κουτσουλιές, φαρισαίοι
υπουργοί σε τελάρα τις οπώρες μας δείχνουν που παρήγε η άνυδρη Ελλάς, Αρλεκίνοι
εδώ, άνοες καλαμαράδες εκεί, γύπες νομοθέτες και βυζάχτρες εφορίες σε κάθε
διάβασή μας και πέρασμα περιμένουν να μας στραγγαλίσουν.
Κόπροι! Κόπροι! Κόπροι!
Και μέσα τους κουβάρια οι οχιές που σέρνονται και
σφυρίζουν!