Του
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
<< … και το ψομίν επιθυμώ, πότε
θα το χορτάσω; >> έγραφε ο Θεόδωρος Πρόδρομος ή Πτωχοπρόδρομος και του ‘πεφταν τα σάλια οσμίζοντας το χουρδουβελία στο ανάκτορο του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού.
Με τη λόρδα να τον κόβει, γυρνώντας στους δρόμους νηστικός, με τρύπιο ρούχο,
ξυπόλητος, διαρκώς ορεγόταν ευωδιαστό μονοκυθρίτσιν, χορδοκοιλίτσια και σφουγγάτο που σε σωρούς άχνιζαν στα
βασιλικά τραπέζια.
Όσο και να παρακαλούσε τους Υπερίονες
Ήλιους της βυζαντινής μάσας, ένα ψιχουλάκι δεν του πέταγαν. Έστελναν τα
ορθοκέρατα βόδια της ακολουθίας τους και του έσπαζαν τα κόκαλα. Κύματα του ‘ριχναν πάνω του τις καυτές
ψαρόσουπες και τον γέμιζαν εγκαύματα και λεπιδόφορες ουρές. Αυτός δεν το ‘βαζε
κάτω. Από γειτονιά σε γειτονιά τους έψελνε τα εξ’ αμάξης, με στίχους από ξίφη, τα μεριά τους χάραζε.
Και σήμερα και στους δικούς μας βασιλείς,
μια Λαμπετώ και μια Φαέθουσα φυλάνε τα κοπάδια τους και άγριοι οπλισμένοι
Μπραήμηδες τις εκτάσεις και τα λιβάδια τους. Κομματικός στρατός φρουρεί τις
εισόδους των οικονομικών οίκων τους, εκπαιδευμένοι κομάντος με μαδέρια και
σανίδια, μαυρίζουν στις ροπαλιές τον Έλληνα Φτωχοπρόδρομο που θα ζυγώσει να γλείψει ένα πεσμένο κόκαλο από το τραπέζι τους.
Ενθρονισμένοι έχουν και του πουλιού το
γάλα, μάκαρες σαν θεοί τρώνε και κυβερνούν, σπονδές σταλάζουν στους
πορφυρογέννητους της τρόικας και του Δ.Ν.Τ. να μην τους λείπει το παραδάκι και ότι άλλο χρειάζεται για να
στουμπώνουν τις γερές μασέλες τους.
Και ζουν με τη μάσα. Μάσα γερή, μάσα
που την βλέπεις εσύ ο νηστικός και σου φεύγει το τσερβέλο. Όχι τίποτα γιαχνί γυφτοφάσουλα, αλλά αστακοί ο γκρατέν, πιλάφια με μυαλά, κουσομέ
με κρουτόν, αρνιά με άσπρη σάλτσα, γλώσσες πανέ, πέρδικες αλά Ισπανιόλ.
Κι εσύ Φτωχοπρόδρομε, χαϊβάνι Έλληνα,
καταπίνεις σάπιες ελιές Καλαμών με δάκο και κάνεις σωρούς φτύνοντας τα
κουκούτσια.
Ζεις μόνιμα σε απελπιστική πενία και πείνα.
Το κουμούτσι σου ούτε
και μουχλιασμένο δεν το έχεις και με το νέο μνημόνιο θα σου βγάλουν τα δόντια
να αποσυρθείς από το μάσημα. Τι περιμένεις;
Γιατί δε φωνάζεις;
Γιατί δεν
παίρνεις το ροπαλο;
Τι περιμένεις;