Απόψε το βράδυ θα νεκρώσει το σύμπαν.
Από άκρη σε άκρη ,σε κάθε σημείο του Πλανήτη ,κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, την ώρα που θα διεξάγεται ο Ισπανικός ποδοσφαιρικός «εμφύλιος» άκρα του τάφου σιωπή.
Ιερή μυσταγωγία, η πεμπτουσία του κορυφαίου των σπορ, ο απόλυτος συγκεντρωτισμός ,χωρίς ταξικούς οι άλλους προσδιορισμούς. Εκείνη την ώρα είναι δισεκατομμύρια κόσμου όλοι το Ίδιο. Παθιασμένοι με την μπάλα και με την μια η την άλλη ομάδα. Από της φαβέλες της φτωχολογιάς στις γειτονιές του κόσμου μέχρι και τα παλάτια της χλιδής η ίδια αγωνία, με δισεκατομμύρια ζευγάρια μάτια καρφωμένα με αγωνία μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες.
Μάχη μέχρις εσχάτων. Αλλά πριν από αυτό τον τελικό, έχουν διεξαχθεί άλλοι 60 στο θεσμό που ξεκίνησε με το όνομα Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1956 και από το 1992 μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ.
Και αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία και να κάνουμε μια αναδρομή στην πορεία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της Ευρώπης. Έχουν αγωνιστεί τόσες και τόσες σπουδαίες ομάδες και έχουν διακριθεί υπερτετραπλάσιοι ποδοσφαιριστές που κέρδισαν δόξα για δύο ζωές και βάλε.
Διοργάνωση για «βασιλιάδες»
Έχουμε στο νου μας το Τσάμπιονς Λιγκ ως θεσμό τεράστιου ανταγωνισμού και όχι «αυτοκρατοριών», όπως συμβαίνει σε πολλά πρωταθλήματα. Όμως, το ξεκίνημά του μαρτυρά το αντίθετο. Η Ρεάλ Μαδρίτης κυριαρχούσε εντός και εκτός συνόρων. Η οικονομική της ευμάρεια και η ενίσχυση από το καθεστώς του Φράνκο την καθιστούσε υπερδύναμη παντού. 10 τρόπαια πρωταθλήτριας Ευρώπης κοσμούν τα γραφεία της. Όμως, από το 1967 μέχρι και πριν από τον 61ο τελικό, έχει κατακτήσει μόλις 4. Κι αυτό γιατί πρωταγωνίστησε για μία ολόκληρη δεκαετία. Ήταν Νο 1 ομάδα στη «γηραιά ήπειρο» το 1956, το 1957, το 1958, το 1959, το 1960 και το 1966. Και πρώτος σολίστ της ορχήστρας ο Αλφρέντο ντι Στέφανο, με άξιους συμπαραστάτες τον Έκτορ Ριάλ, τον Φρανσίσκο Χέντο και αργότερα τον Ραϊμόν Κοπά και τον Φέρεντς Πούσκας. Μάλιστα, ο Ντι Στέφανο και ο Χέντο πανηγύρισαν 5 συνεχόμενους τίτλους και ο δεύτερος και τους 6 πρώτους, τον τελευταίο ως αρχηγός! Το προσωνύμιο «βασίλισσα» άρχισε να ακούγεται από στόμα σε στόμα σε όλη την Ευρώπη από τότε. Αλλά από το 1966 το επόμενο βαρύτιμο τρόπαιο κατακτήθηκε μόλις το 1998.
Οι θρίαμβοι των «αετών» και η κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν
Την πρωτοκαθεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης έσπασε η μεγάλη Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Νίκησε 3-2 την Μπαρτσελόνα το 1961, 5-3 τους «μερένχες» της ισπανικής πρωτεύουσας την επόμενη χρονιά με φοβερή ανατροπή, όμως αποδείχθηκε ότι ο σταρ των «αετών» δεν ήταν ο Εουσέμπιο, αλλά ο Μπέλα Γκούτμαν. Ο λόγος για τον Ουγγρο-αυστριακό προπονητή (θήτευσε και στον Παναθηναϊκό το 1967). Η διοίκηση του πορτογαλικού συλλόγου αποφάσισε να λύσει τη συνεργασία της μαζί του στο τέλος της σεζόν 1961-1962 και ο ιδιόρρυθμος προπονητής αισθάνθηκε τόσο βαριά προσβεβλημένος ώστε να εξαπολύσει κατάρα! Καταράστηκε την Μπενφίκα να μη σηκώσει ξανά ευρωπαϊκό τρόπαιο. Και από τότε οι «Λουζιτανοί» συμμετείχαν σε 8 τελικούς (5 Πρωταθλητριών και 3 ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ) και ακόμα να δουν πρωτιά και διεθνή τίτλο…
Η πρώτη εμφάνιση των Μιλανέζων
Μετά τη διετή πτήση των «αετών της Λισσαβώνας» σήμανε η στιγμή για τη δυναμική εμφάνιση των Ιταλών και συγκεκριμένα των Μιλανέζων. Την αρχή έκανε το 1963 η Μίλαν, που έκοψε τη φόρα της Μπενφίκα με σκορ 2-1 και πρωταγωνιστή κατά κόρον τον Αλταφίνι και ακολούθως τους Τσέζαρε Μαλντίνι, Τζιοβάνι Τραπατόνι, Τζιάνι Ριβέρα και Μπρούνο Μόρα. Οι δύο επόμενες χρονιές ανήκουν στην άλλη… πτέρυγα του Μιλάνου, αυτή που πρόσκειται στην Ίντερ. Οι «νερατζούρι» είχαν στον πάγκο τους τον Ελένιο Ερέρα, τον «εφευρέτη» του «κατενάτσιο», στο οποίο προΐστατο ο Τζιακίντο Φακέτι και επιθετικά ο Σάντρο Ματσόλα.
Η τραγωδία του Μονάχου και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Μπορεί οι ομάδες που επικρατούσαν να φούσκωναν από δόξα και υπερηφάνεια, όμως το ποδόσφαιρο εν πολλοίς ήταν σχεδόν ερασιτεχνικό και πολλά ματς διεξάγονταν υπό δύσκολες συνθήκες, φυσικά καμία σχέση με τη σημερινή εποχή. Ακόμα και οι μετακινήσεις δεν ήταν απλή υπόθεση. Οι άνθρωποι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα ξεχάσουν ποτέ το δυστύχημα του 1958, που ξεκλήρισε τη μισή ομάδα της στο αεροδρόμιο του Μονάχου (8 νεκροί ποδοσφαιριστές). Δεν θα ξεχάσουν όμως ούτε το 1968, χρονιά που κατέκτησαν για πρώτη φορά το Κύπελλο Πρωταθλητριών, συντρίβοντας με 4-1 την Μπενφίκα στην παράταση. Οι «μπέμπηδες» του Σερ Ματ Μπάσμπι με πρωταγωνιστές τον Σερ Μπόμπι Τσάρλτον και τον Τζορτζ Μπεστ είχαν θριαμβεύσει και έγιναν η πρώτη αγγλική ομάδα που φτάνει στην κορυφή της Ευρώπης. Όχι, όμως, και η πρώτη βρετανική, γιατί προηγήθηκε η Σέλτικ ένα χρόνο νωρίτερα.
Η ώρα του Άγιαξ και η ανάδυση της Μπάγερν
Το 1969 επανήλθε στον τελικό η Μίλαν και επικράτησε ενός αναπτυσσόμενου θαύματος που τότε βρισκόταν σε εμβρυακή κατάσταση. Του θαύματος του ολλανδικού ποδοσφαίρου, ονόματι Άγιαξ. Πατέρας του ο μεγάλος τεχνικός Ρίνους Μίχελς, ο μετρ του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου και κορυφαίος του «γιος», ο Γιόχαν Κρόιφ, με σούπερ αξιόλογα αδέρφια τον Νέεσκενς, τον Φαν Ντάικ και πολλούς άλλους. Γενικώς οι Ολλανδοί έσφυζαν από ποιότητα εκείνη την περίοδο και το 1970 η Φέγενορντ έγινε η πρώτη εκπρόσωπος της χώρας της «τουλίπας» που αναδεικνύεται σε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ακολούθησε η τριετία του μεγάλου Άγιαξ (νίκησε και τον Παναθηναϊκό στον τελικό του ’71), μέχρι το ημερολόγιο να γράψει 1974, έτος που αναδύθηκε το φαινόμενο της Μπάγερν. Ο Γκερντ Μίλερ, ο Ούλι Χένες, ο Πολ Μπράιτνερ, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ (προπονητής ο Ούντο Λάτεκ) συνέθεσαν ένα από τα πλέον ισχυρά σύνολα στην ιστορία του αθλήματος, γι’ αυτό και θριάμβευαν επί σειρά τριών σερί διοργανώσεων. Αυτή ήταν και η τελευταία τριετία ευρωπαϊκής διοργάνωσης που να ανήκει σε μια ομάδα. Το επίτευγμα αυτό μας το θύμισε φέτος η Σεβίλλη, που έφτασε για τρίτη σεζόν στην κορυφή του Γιουρόπα Λιγκ.
Να τη και η Λίβερπουλ με τους Άγγλους
Από τους Ολλανδούς στους Γερμανούς και από αυτούς στους Άγγλους. Ήταν η σειρά τους να χτίσουν τη δική τους κυριαρχία. Με κορυφαίο εκπρόσωπο τη Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι και των άσων Τόμι Σμιθ, Κέβιν Κίγκαν, Ρέι Κένεντι, Τέρι Μακ Ντέρμοτ, Γκρέιαμ Σούνες, Φιλ Νιλ κ.ά. Οι «κόκκινοι» σάρωσαν το 1977, το 1978 και το 1981. Ενδιάμεσα είχαν καταπλήξει τον κόσμο οι «ξυλοκόποι» (αυτό είναι το προσωνύμιό τους) της Νότιγχαμ, στην τροπαιοθήκη της οποίας υπάρχει μόνο ένας τίτλος πρωταθλητή Αγγλίας, αλλά δύο πρωταθλήτριας Ευρώπης! Πρωτεργάτης της επιτυχίας τους ο Μπράιν Κλαφ και μεγάλοι παίκτες της οι Γκάρι Μιλς, Τζον Ρόμπερτσον, Μάρτιν Ο’ Νιλ και άλλοι. Η αγγλική… κατοχή έληξε το 1982 με την Άστον Βίλα (υποβιβάστηκε φέτος) να γράφει και αυτή τη δική της ιστορία στο θεσμό.
Συνεχής διαδοχή μέχρι να ανατείλει το άστρο της… ολλανδικής Μίλαν
Στο υπόλοιπο της δεκαετίας του ’80 καμία ομάδα δεν κατάφερε να ξεχωρίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το τρόπαιο άλλαζε χέρια κάθε χρόνο και εμφανίστηκαν και νέες δυνάμεις στο άθλημα, όπως η Πόρτο, η Αϊντχόφεν, η Γιουβέντους (1-0 τη Λίβερπουλ στον ματωμένο τελικό του Χέιζελ το 1985) και η Στεάουα Βουκουρεστίου (μορφή της ο Χέμουν Ντουκαντάμ, που απέκρουσε 4 πέναλτι στον τελικό του 1986 με την Μπαρτσελόνα!). Καμία τους, όμως, δεν άγγιξε την ποιότητα της Μίλαν του Αρίγκο Σάκι, ο οποίος στηρίχθηκε σε τεράστιους «αστέρες» όπως ο Φαν Μπάστεν, ο Γκούλιτ, ο Ράικαρντ, ο Μπαρέζι, ο Αντσελότι, ο Σαβίσεβιτς, ο Μαλντίνι, ο Ντοναντόνι κ.ά. Αυτοί πρώτευσαν το 1989 και το 1990 για να τους διαδεχθεί ο Ερυθρός Αστέρας (Πάντσεφ, Προσενέτσκι, Μιχαΐλοβιτς) και αμέσως μετά η Μπαρτσελόνα, που χάρη σε «φωτοβολίδα» του Ρόναλντ Κούμαν έλυσε την αντίσταση της Σαμπντόρια και ανέβηκε στο βάθρο για πρώτη φορά στην ιστορία της το 1992.
Ο νέος Άγιαξ, οι ανατροπές, η επάνοδος της Ρεάλ και η καταλανική ορχήστρα
Στα επόμενα χρόνια, είναι και πρόσφατα βέβαια, η κατάσταση λίγο-πολύ είναι γνωστή. Ο καθένας έχει τις δικές του αναμνήσεις. Μέσα στη δεκαετία, ανεξαρτήτως κατάκτησης πολλών τροπαίων, μεσουράνησε ο Άγιαξ των Λιτμάνεν, Ντάβιντς, Κλάιφερτ, αφοί Ντε Μπουρ, Σέεντορφ, Όφερμαρς, η Γιουβέντους των Μπουφόν, Ζιντάν, Ιντζάγκι, Ντεσάμπ και φυσικά του Ντελ Πιέρο, η Μίλαν του Γουεά, του Μπόμπαν, του Ντεσαγί, η Ρεάλ του Ραούλ, του Μιγιάτοβιτς, του Ιέρο, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Καρεμπέ και του Ρεδόνδο (η μνημειώδης ντρίμπλα), αργότερα και του Ζιντάν. Αλησμόνητη θα μείνει επίσης η απίστευτη ανατροπή στον τελικό του 1999, με την Μπάγερν (Καν, Ματέους, Έφενμπεργκ, Μπάσλερ) να προηγείται μέχρι το 91’, λεπτό στο οποίο ο Σέριγχαμ ισοφάρισε σε 1-1 και στο 93’ ο Σόλσκιερ έγραψε το 2-1 για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (Σμάιχελ, Γκιγκς, Μπέκαμ, Σκόουλς, Γιορκ, Κόουλ κ.ά.). Από το 2004 ο ποδοσφαιρικός κόσμος άρχισε να κυκλοφορεί γύρω από τον αστερισμό του Ζοσέ Μουρίνιο (νικητής ακόμα και με την Πόρτο το 2004) και αργότερα του Ροναλντίνιο και της μεγάλης Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, με τους Μέσι, Τσάβι και Ινιέστα να κάνουν τα δικά τους θαύματα.
Οι τελικοί:
1956 (Παρίσι): Ρεάλ Μαδρίτης - Ρεμς 4-3: 14’ Ντι Στέφανο, 30’ και 79’ Ριάλ, 67’ Μαρκίτος – 6’ Λεμπλόντ, 10’ Τεμπλέν, Χιντάλγκο.
1957 (Μαδρίτη): Ρεάλ Μαδρίτης - Φιορεντίνα 2-0: 69’ (πέν.) Ντι Στέφανο, 75’ Χέντο.
1958 (Βρυξέλλες): Ρεάλ Μαδρίτης - Μίλαν 3-2 (παρ.): 74’ Ντι Στέφανο, 79’ Ριάλ, 107’ Χέντο – 59’ Σκιαφίνο, 77’ Γκρίλο.
1959 (Στουτγάρδη): Ρεάλ Μαδρίτης - Ρεμς 2-0: 1’ Ματέος, 47’ Ντι Στέφανο.
1960 (Γλασκώβη): Ρεάλ Μαδρίτης - Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3: 23’, 30’ και 73’ Ντι Στέφανο, 45’, 56’ (πέν.), 60’ και 71’ Πούσκας – 18’ Κρες, 72’ και 75’ Στάιν.
1961 (Βέρνη): Μπενφίκα - Μπαρτσελόνα 3-2: 31’ Άκουας, 32’ (αυτ.) Ράμαγετς, 55’ Κολούνα – 21’ Κόκσις, 75’ Τσίμπορ.
1962 (Άμστερνταμ): Μπενφίκα - Ρεάλ Μαδρίτης 5-3: 25’ Άκουας, 33’ Καβέμ, 50’ Κολούνα, 64’ (πέν.) Εουσέμπιο – 18’, 23’ και 39’ Πούσκας.
1963 (Λονδίνο): Μίλαν - Μπενφίκα 2-1: 58’ και 69’ Αλταφίνι – 19’ Εουσέμπιο.
1964 (Βιέννη): Ίντερ - Ρεάλ Μαδρίτης 3-1: 43’ και 76’ Ματσόλα, 61’ Μιλάνι – 70’ Φέλο.
1965 (Μιλάνο): Ίντερ - Μπενφίκα 1-0: 43’ Χαΐρ.
1966 (Βρυξέλλες): Ρεάλ Μαδρίτης - Παρτιζάν 2-1: 70’ Αμάνθιο, 76’ Σερένα – 55’ Βάσοβιτς.
1967 (Λισσαβώνα): Σέλτικ - Ίντερ 2-1: 53’ Γκέμελ, 84’ Τσέιλμερς – 7’ (πέν.) Ματσόλα.
1968 (Λονδίνο): Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Μπενφίκα 4-1 (παρ.): 53’ και 99’ Μπόμπι Τσάρλτον, 92’ Μπεστ, 94’ Κιντ – 79’ Γκράτσα.
1969 (Μαδρίτη): Μίλαν - Άγιαξ 4-1: 7’, 40’ και 75’ Πράτι, 67’ Σορμάνι – 60’ (πέν.) Βάσοβιτς.
1970 (Μιλάνο): Φέγενορντ - Σέλτικ 2-1 (παρ.): 32’ Ίσραελ, 116’ Κίντβαλ – 30’ Γκέμελ.
1971 (Λονδίνο): Άγιαξ - Παναθηναϊκός 2-0: 5’ Φαν Ντάικ, 87’ Χάαν.
1972 (Ρότερνταμ): Άγιαξ - Ίντερ 2-0: 57’ και 78’ Κρόιφ.
1973 (Βελιγράδι)): Άγιαξ - Γιουβέντους 1-0: 5’ Ρεπ.
*1974 (Βρυξέλλες): Μπάγερν - Ατλέτικο Μαδρίτης 4-0: 28’ και 82’ Χένες, 56’ και 69’ Μίλερ.
1975 (Παρίσι): Μπάγερν - Λιντς 2-0: 71’ Ροθ, 81’ Μίλερ.
1976 (Γλασκώβη): Μπάγερν - Σεντ Ετιέν 1-0: 57’ Ροθ.
1977 (Ρώμη): Λίβερπουλ - Γκλάντμπαχ 3-1: 28’ Μακ Ντέρμοτ, 64’ Σμιθ, 82’ (πέν.) Νιλ – 52’ Σίμονσεν.
1978 (Λονδίνο): Λίβερπουλ - Μπριζ 1-0: 64’ Νταγκλίς.
1979 (Μόναχο): Νότιγχαμ Φόρεστ - Μάλμε 1-0: 45’ Φράνσις.
1980 (Μαδρίτη): Νότιγχαμ Φόρεστ - Αμβούργο 1-0: 20’ Ρόμπερτσον.
1981 (Παρίσι): Λίβερπουλ - Ρεάλ Μαδρίτης 1-0: 82’ Κένεντι.
1982 (Ρότερνταμ): Άστον Βίλα - Μπάγερν 1-0: 67’ Γουίτ.
1983 (Αθήνα): Αμβούργο - Γιουβέντους 1-0: 9’ Μάγκατ.
1984 (Ρώμη): Λίβερπουλ - Ρόμα 4-2 στα πέναλτι (1-1 η κ.δ.): 13’ Νιλ – 42’ Προύτσο.
1985 (Βρυξέλλες): Γιουβέντους - Λίβερπουλ 1-0: 58’ (πέν.) Πλατινί.
1986 (Σεβίλλη): Στεάουα Βουκουρεστίου - Μπαρτσελόνα 2-0 στα πέναλτι (0-0 η κ.δ.) με τον Ντουκαντάμ να αποκρούει τα πάντα!
1987 (Βιέννη): Πόρτο - Μπάγερν 2-1: 77’ Μάτζερ, 80’ Χουάρι – 25’ Κεγκλ.
1988 (Στουτγάρδη): Αϊντχόφεν - Μπενφίκα 6-5 στα πέναλτι (0-0 η κ.δ.).
1989 (Βαρκελώνη): Μίλαν - Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0: 18’ και 39’ Γκούλιτ, 27’ και 47’ Φαν Μπάστεν.
1990 (Βιέννη): Μίλαν - Μπενφίκα 1-0: 68’ Ράικαρντ.
1991 (Μπάρι): Ερυθρός Αστέρας - Μαρσέιγ 5-3 στα πέναλτι (0-0 η κ.δ.).
1992 (Λονδίνο): Μπαρτσελόνα - Σαμπντόρια 1-0 (παρ.): 112’ Ρόναλντ Κούμαν.
1993 (Μόναχο): Μαρσέιγ - Μίλαν 1-0: 43’ Μπολί.
1994 (Αθήνα): Μίλαν - Μπαρτσελόνα 4-0: 22’ και 45’ Μασάρο, 47’ Σαβίσεβιτς, 58’ Ντεσαγί.
1995 (Βιέννη): Άγιαξ - Μίλαν 1-0: 85’ Κλάιφερτ.
1996 (Ρώμη): Γιουβέντους - Άγιαξ 4-2 στα πέναλτι (1-1 η κ.δ.): 13’ Ραβανέλι, 41’ Λιτμάνεν.
1997 (Μόναχο): Ντόρτμουντ - Γιουβέντους 3-1: 29’ και 34’ Ρίντλε, 71’ Ρίκεν – 65’ Ντελ Πιέρο.
1998 (Άμστερνταμ): Ρεάλ Μαδρίτης - Γιουβέντους 1-0: 66’ Μιγιάτοβιτς.
1999 (Βαρκελώνη): Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Μπάγερν 2-1: 91’ Σέριγχαμ, 93’ Σόλκσιερ – 6’ Μπάσλερ.
2000 (Παρίσι): Ρεάλ Μαδρίτης - Βαλένθια 3-0: 39’ Μοριέντες, 67’ Μακ Μάναμαν, 75’ Ραούλ.
2001 (Μιλάνο): Μπάγερν - Βαλένθια 5-4 στα πέναλτι (1-1 η κ.δ.): 50’ (πέν.) Έφενμπεργκ – 3’ (πέν.) Μεντιέτα.
2002 (Γλασκώβη): Ρεάλ Μαδρίτης - Λεβερκούζεν 2-1: 9’ Ραούλ, 45’ Ζιντάν – 14’ Λούσιο.
2003 (Μάντσεστερ): Μίλαν - Γιουβέντους 3-2 στα πέναλτι (0-0 η κ.δ.).
2004 (Γκελζενκίρχεν): Πόρτο - Μονακό 3-0: 39’ Κάρλος Αλμπέρτο, 71’ Ντέκο, 75’ Αλένιτσεφ.
2005 (Κωνσταντινούπολη): Λίβερπουλ - Μίλαν 3-2 στα πέναλτι (3-3 η κ.δ.): 54’ Τζέραρντ, 56’ Σμίτσερ, 60’ Τσάμπι Αλόνσο – 1’ Μαλντίνι, 39’ και 44’ Κρέσπο.
2006 (Παρίσι): Μπαρτσελόνα - Άρσεναλ 2-1:76’ Ετό, 81’ Μπελέτι – 37’ Κάμπελ.
2007 (Αθήνα): Μίλαν - Λίβερπουλ 2-1: 45’ και 82’ Ιντζάγκι – 89’ Κούιτ.
2008 (Μόσχα): Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Τσέλσι 6-5 στα πέναλτι (1-1 η κ.δ.): 26’ Κρ. Ρονάλντο – 45’ Λάμπαρντ.
2009 (Ρώμη): Μπαρτσελόνα - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0: 10’ Ετό, 70’ Μέσι.
2010 (Μαδρίτη): Ίντερ - Μπάγερν 2-0: 35’ και 70’ Μιλίτο.
2011 (Λονδίνο): Μπαρτσελόνα - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1: 27’ Πέδρο, 54’ Μέσι, 69’ Βίγια – 34’ Ρούνεϊ.
2012 (Μόναχο): Τσέλσι - Μπάγερν 4-3 στα πέναλτι (1-1 η κ.δ): 88’ Ντρογκμπά – 83’ Μίλερ.
2013 (Λονδίνο): Μπάγερν - Ντόρτμουντ 2-1:60’ Μάντζουκιτς, 89’ Ρόμπεν – 68’ (πέν.) Γκουντογκάν.
2014 (Λισσαβώνα): Ρεάλ Μαδρίτης - Ατλέτικο Μαδρίτης στην παράταση: 93’ Σέρχιο Ράμος, 110’ Μπέιλ, 118’ Μαρσέλο, 120’ (πέν.) Ρονάλντο – 36’ Γκοντίν.
2015 (Βερολίνο): Μπαρτσελόνα - Γιουβέντους 3-1: 4’ Ράκιτιτς, 68’ Σουάρεζ, 97’ Νεϊμάρ – 55’ Μοράτα.
* Στον τελικό του 1974 διεξήχθησαν δύο τελικοί, όλοι στο Χέιζελ με δύο ημέρες διαφορά. Ο πρώτος έληξε ισόπαλος με 1-1 και ο επαναληπτικός 4-0.
Οι πολυνίκεις
10 τρόπαια: Ρεάλ Μαδρίτης.
7: Μίλαν.
5: Μπάγερν, Λίβερπουλ, Μπαρτσελόνα.
4: Άγιαξ,
3: Ίντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
2: Μπενφίκα, Γιουβέντους, Νότιγχαμ Φόρεστ, Πόρτο.
1: Σέλτικ, Αμβούργο, Στεάουα Βουκουρεστίου, Μαρσέιγ, Ντόρτμουντ, Τσέλσι, Φέγενορντ, Άστον Βίλα, Αϊντχόφεν, Ερυθρός Αστέρας.
Φιναλίστ και ηττημένοι
6 φορές: Γιουβέντους.
5: Μπάγερν και Μπενφίκα.
4: Μίλαν.
3: Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης.
2: Λίβερπουλ, Άγιαξ, Ίντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεμς, Βαλένθια, Ατλέτικο Μαδρίτης.
1: Σέλτικ, Αμβούργο, Στεάουα Βουκουρεστίου, Μαρσέιγ, Τσέλσι, Ντόρτμουντ, Φιορεντίνα, Άιντραχτ Φρανκφούρτης, Παρτιζάν, Παναθηναϊκός, Λιντς, Σεντ Ετιέν, Γκλάντμπαχ, Μπριζ, Μάλμε, Ρόμα, Σαμπντόρια, Λεβερκούζεν, Μονακό, Άρσεναλ.
Οι πολυνίκεις χώρες
15 τρόπαια: Ισπανία.
12: Ιταλία και Αγγλία.
7: Γερμανία.
6: Ολλανδία.
4: Πορτογαλία.
1: Γαλλία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Σκοτία.
Οι πρώτοι σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ:
1) Κριστιάνο Ρονάλντο με 93 γκολ.
2) Λιονέλ Μέσι με 83 γκολ.
3) Ραούλ 71 γκολ.
4) Ρούντ φαν Νίστελροϊ με 56 γκολ.
5) Τιερί Ανρί με 50.
6) Αλφρέντο ντι Στέφανο με 49 γκολ.
7) Αντρέι Σεβτσένκο με 48.
8) Εουσέμπιο, Καρίμ Μπενζεμά και Φίλιπο Ιντζάγκι με 46.
11) Ντιντιέ Ντρογκμπά με 44.
Οι πρώτοι σκόρερ του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ
1) Κριστιάνο Ρονάλντο με 16 γκολ.
2) Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι με 9.
3) Λουίς Σουάρεζ και Τόμας Μίλερ με 8.
5) Αντουάν Γκριεζμάν με 7.
6) Λιονέλ Μέσι και Αρτέμ Τζιούμπα (Ζενίτ) με 6.
8) Ολιβιέ Ζιρού, Χαβιέρ Ερνάντες (Λεβερκούζεν), Γουίλιαν (Τσέλσι) και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς με 5.
Οι ρέκορντμεν συμμετοχών:
1) Ίκερ Κασίγιας με 156.
2) Τσάβι 151.
3) Ραούλ με 142.
4) Ράιαν Γκιγκς με 141.
5) Πάολο Μαλντίνι με 128.
6) Κριστιάνο Ρονάλντο με 126.
7) Κλάρενς Σέεντορφ με 125.
8) Πολ Σκόουλς με 124.
9) Ρομπέρτο Κάρλος με 120.
10) Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς με 119.
11) Κάρλες Πουγιόλ με 115.
12) Τιερί Ανρί με 112.
Οι πολυνίκεις τεχνικοί (από δύο και πάνω):
3: Κάρλο Αντσελότι (Μίλαν, Ρεάλ) και Μπομπ Πέισλι (Λίβερπουλ).
2: Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Μιγκέλ Μουνιός (Ρεάλ Μαδρίτης), Γιουπ Χάινκες (Μπάγερν και Ρεάλ), Ότμαρ Χίτζφελτ (Ντόρτμουντ και Μπάγερν), Ερνστ Χάπελ (Φέγενορντ και Αμβούργο), Ελένιο Ερέρα (Ίντερ), Πεπ Γκουαρντιόλα (Μπαρτσελόνα), Ζοσέ Μουρίνιο (Πόρτο και Ίντερ), Βιθέντε ντελ Μπόσκε (Ρεάλ Μαδρίτης), Αρίγκο Σάκι (Μίλαν), Μπράιαν Κλαφ (Νότιγχαμ), Ντέτμαρ Κράμερ (Μπάγερν), Στέφαν Κόβακς (Άγιαξ), Νερέο Ρόκο (Μίλαν), Μπέλα Γκούτμαν (Μπενφίκα), Λουίς Καρνίγια (Ρεάλ Μαδρίτης), Χοσέ Βιγιαλόνγκα (Ρεάλ Μαδρίτης).