Δεν ξανάγινε! Άφησαν πίσω τους χιλιάδες
αναμνήσεις εγκαταλείποντας το σπίτι στο οποίο έζησαν μια ολόκληρη ζωή
και πήγαν να …στοιβαχτούν σε μια γκαρσονιέρα, επειδή δεν έχουν να
πληρώνουν δάνειο και ΕΝΦΙΑ!
Η υπόθεση αφορά ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από
την Πάτρα. 64 ετών ο άνδρας και 60 χρόνων η γυναίκα.
Και το χειρότερο; Ο
άνδρας είναι και καρκινοπαθής!
Κι όμως, πήραν αυτή τη μεγάλη απόφαση
διότι με τη μικρή σύνταξη που πλέον παίρνουν, μετά τις ακατάπαυστες
περικοπές, προέκυψε αδυναμία να τακτοποιούν όλες τις οικονομικές
υποχρεώσεις που είχαν. Δεν μπορούσαν δηλαδή να καλύπτουν κάθε μήνες τα
χρηματικά ποσά που απαιτούνταν προκειμένου να πληρώνουν και την δόση του
δανείου που είχαν πάρει για να αγοράσουν το σπίτι, ούτε και το ΕΝΦΙΑ,
ούτε και τα υπόλοιπα χαράτσια. Αδυναμία που έγινε μεγαλύτερη από τότε
που τα προβλήματα υγείας αυξήθηκαν και εκτός των άλλων έπρεπε να
κατευθύνουν ένα βασικό μέρος της πενιχρής σύνταξής τους προς τον τομέα
της υγείας τους, για την εξασφάλιση των απαραίτητων φαρμάκων και άλλων
θεραπειών που ο καρκινοπαθής σύζυγος έπρεπε – και πρέπει – να κάνει.
«Αντί να πεθάνουμε, καλύτερα ας χάσουμε το σπίτι»!
Έτσι, το σκέφτηκαν και το αποφάσισαν: Να εγκαταλείψουν το σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν τα παιδιά τους γεμίζοντάς το με αμέτρητες αναμνήσεις και να μείνουν στο νοίκι, για το οποίο δεν χρειάζονται τόσα χρήματα κάθε μήνα, όσα θέλουν για να πληρώνουν δάνεια και φόρους. Και όσο για το σπίτι τους; «Άστο να το πάρουν», είναι η απάντηση που έδωσαν στους οικείους τους. Εξηγώντας ότι από το να αφήσουν τις θεραπείες και τα φάρμακα, με άμεσο κίνδυνο – ειδικά ο σύζυγος – να πεθάνουν, ήταν προτιμότερο να κάνουν πέτρα την καρδιά τους αφήνοντας το σπίτι τους στο έλεος του κράτους!
Έτσι, το σκέφτηκαν και το αποφάσισαν: Να εγκαταλείψουν το σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν τα παιδιά τους γεμίζοντάς το με αμέτρητες αναμνήσεις και να μείνουν στο νοίκι, για το οποίο δεν χρειάζονται τόσα χρήματα κάθε μήνα, όσα θέλουν για να πληρώνουν δάνεια και φόρους. Και όσο για το σπίτι τους; «Άστο να το πάρουν», είναι η απάντηση που έδωσαν στους οικείους τους. Εξηγώντας ότι από το να αφήσουν τις θεραπείες και τα φάρμακα, με άμεσο κίνδυνο – ειδικά ο σύζυγος – να πεθάνουν, ήταν προτιμότερο να κάνουν πέτρα την καρδιά τους αφήνοντας το σπίτι τους στο έλεος του κράτους!
«Στο λίγο που θα ζήσουμε, θα μείνουμε στην γκαρσονιερούλα»
Εκτός όλων των άλλων, οι δύο ηλικιωμένοι ευτύχισαν να φέρουν στον κόσμο δύο παιδιά τα οποία , όμως, σπουδάζουν στο εξωτερικό. Μάλιστα εργάζονται για να τα φέρουν βόλτα και να εξασφαλίσουν την εκεί διαμονή τους αφού οι γονείς τους δεν έχουν πια χρήματα για να τους στέλνουν. Και μάλιστα, η μόνη επιλογή που έχουν είναι ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους να παραμείνουν στις χώρες όπου βρίσκονται βρίσκοντας εργασία και διαμορφώνοντας τη ζωή τους εκεί, για πάντα. Και τι λένε οι ηλικιωμένοι γονείς τους; «…Για το λίγο που θα ζήσουμε ακόμα, θα βολευτούμε στην γκαρσονιερούλα μας»!
Εκτός όλων των άλλων, οι δύο ηλικιωμένοι ευτύχισαν να φέρουν στον κόσμο δύο παιδιά τα οποία , όμως, σπουδάζουν στο εξωτερικό. Μάλιστα εργάζονται για να τα φέρουν βόλτα και να εξασφαλίσουν την εκεί διαμονή τους αφού οι γονείς τους δεν έχουν πια χρήματα για να τους στέλνουν. Και μάλιστα, η μόνη επιλογή που έχουν είναι ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους να παραμείνουν στις χώρες όπου βρίσκονται βρίσκοντας εργασία και διαμορφώνοντας τη ζωή τους εκεί, για πάντα. Και τι λένε οι ηλικιωμένοι γονείς τους; «…Για το λίγο που θα ζήσουμε ακόμα, θα βολευτούμε στην γκαρσονιερούλα μας»!