Τα δήθεν μεγάλα αριστερά αφηγήματα για κούρεμα του χρέους και αποζημίωση των ναζιστικών θηριωδιών χάθηκαν,…
εκεί μέσα στη διόγκωση του ίδιου του χρέους από τη λεβέντικη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και από τα χαστούκια των Γερμανών ως έναντι των όποιων απαιτήσεων αντίστοιχα.
Η δήθεν αριστερή ευαισθησία για τους αδύναμους κατέρρευσε, όταν έκλεισαν οι Τράπεζες και χιλιάδες μικρομεσαίοι βρέθηκαν στο δρόμο ή όταν οι συνταξιούχοι είδαν περήφανες περικοπές στις συντάξεις τους ή όταν οι φοροεπιδρομές φόρτωσαν όλους τους Έλληνες με χρέη.
Το δήθεν αριστερό ενδιαφέρον για τους μετανάστες εξαϋλώθηκε, όταν «προσκλήθηκαν» και μετά στοιβάχτηκαν σαν τα «γίδια» σε λασπωμένους καταυλισμούς και όταν οι τοπικές (ήδη φτωχές) κοινωνίες εξαντλήθηκαν κατά τη διαχείριση αυτής της εισβολής.
Η δήθεν αριστερή ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική εξανεμίστηκε, όταν παρακάλεσαν το ΝΑΤΟ να έρθει να φυλάξει τα Ελληνικά σύνορα ή όταν μοίρασαν τριαντάφυλλα στις γυναίκες του σουλτάνου Ερντογάν.
Η δήθεν αριστερή δημοκρατία εξαφανίστηκε, όταν το «καθεστώς» επέβαλε ένα γκανγκστερικό διαγωνισμό για τηλεοπτικές άδειες, για να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη.
Η δήθεν αριστερή ηθική, πνίγηκε όταν Τράπεζες και ειδικά καρτέλ, μοίρασαν πλούτο και δουλειές σε «φίλους» και «κολλητούς», με αστρονομικές ταχύτητες (ήξεραν από την αρχή ότι τα μνημόνια δεν αφήνουν πολύ χρόνο στις κυβερνήσεις).
Είναι ώρα να πηγαίνει ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του.
Τι άλλο μπορεί να κάνει;
Ίσως κάτι να περισώσει από την πελατεία του.