Οι
υπεύθυνοι του Φάρου του Κόσμου, της φωτεινής γωνιάς της δύσκολης
γειτονιάς του Δενδροποτάμου, δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για όλα τα
παιδιά τους που καταφέρνουν να δραπετεύσουν από μια δύσκολη
καθημερινότητα που συνδέεται τις περισσότερες φορές με την
παραβατικότητα. Ωστόσο, ένα από αυτά τα παιδιά, “ο πιο παλιός του
Φάρου”, όπως ο ίδιος δηλώνει, κατάφερε αυτό το φθινόπωρο να συγκινήσει
λίγο παραπάνω τους διαχειριστές του Κέντρου Προστασίας Ανηλίκων Ρομ, όχι
μόνο επειδή πέτυχε κάτι που παλαιότερα μπορεί να φάνταζε ακατόρθωτο,
αλλά επειδή απέδειξε, κυρίως στον εαυτό του αλλά και στα αδέρφια του,
όπως τα αποκαλεί, ότι όλοι μπορούν, αρκεί να το πιστέψουν και να
δουλέψουν σκληρά γι’ αυτό.
Ο 13χρονος Θοδωρής Λουκατάρης, δεν πέρασε την προηγούμενη Δευτέρα την πύλη του Γυμνασίου του Δενδροποτάμου. Όχι, επειδή εγκατέλειψε το σχολείο, όπως πολλοί συνομήλικοι του Ρομ, αλλά επειδή τον περίμενε ένα άλλο σχολείο, λίγο πιο μακριά από την υποβαθμισμένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Ο Θοδωρής κέρδισε με το σπαθί του μια υποτροφία στο Κολέγιο Ανατόλια και είναι πλέον μαθητής της πρώτης Γυμνασίου, στο σχολείο της Πυλαίας. Ο ίδιος, ενθουσιασμένος αλλά και ταυτόχρονα αγχωμένος, αποδεικνύει με τα λόγια του ότι τίποτα δεν του χαρίστηκε. “Παλαιότερα δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε τέτοιο σχολείο και ούτε φυσικά ότι θα μπορούσαμε εμείς να πάρουμε υποτροφία σε ένα Κολέγιο. Όταν μου είπε ο διευθυντής ότι μπορώ να δώσω εξετάσεις είπα ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να τα καταφέρω” αναφέρει στο Thestival.
Η πορεία προς την επιτυχία κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Μπορεί ο Θοδωρής να θεωρούνταν από τους καλύτερους μαθητές του δημοτικού του Δενδροποτάμου- άλλωστε ήταν και ο σημαιοφόρος του σχολείου- ωστόσο γρήγορα κατάλαβε ότι οι απαιτήσεις ενός Κολεγίου, είναι πολύ μεγαλύτερες. “Για ‘μένα ήταν πολύ δύσκολο γιατί τα υπόλοιπα παιδιά ήταν πολύ μπροστά. Έβαλα τα δυνατά μου, διάβασα και με βοήθησε πολύ και ο δάσκαλός μου αλλά και οι καθηγητές του Φάρου. Προετοιμάστηκα καλά και στα αγγλικά και τελικά τα κατάφερα” τονίζει.
Τα καλά νέα που έφτασαν στον Φάρο το καλοκαίρι γέμισαν με ενθουσιασμό τον Θοδωρή και την “οικογένειά” του, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να λείπει και ο προβληματισμός για το άγνωστο και το- φαινομενικά τουλάχιστον- απρόσιτο για ένα τσιγγανόπουλο. Άλλωστε, οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει το τελευταίο διάστημα στην πόλη περί αποδοχής της διαφορετικότητας, ακόμη και στα σχολικά θρανία, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές είναι. “Άνθρωποι που ξέρω μου είχαν πει από την αρχή ότι στα Κολέγια πηγαίνουν κυρίως άνθρωποι από πλούσιες οικογένειες. Σίγουρα είχα αγωνία για το τί θα συναντήσω, όμως όταν πήγα διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλα παιδιά σαν κι εμένα που βρίσκονται εκεί με υποτροφία. Από τις πρώτες μέρες έκανα φίλους και βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Επίσης, οι καθηγητές με ήξεραν πριν καν πάω και με βοήθησαν πολύ”.
Ο Θοδωρής δηλώνει “πολύ καλός” στη γυμναστική και τα αθλήματα, ενώ έχει μεγαλύτερη κλίση στις θετικές επιστήμες, την οποία και φιλοδοξεί να εξελίξει στα θρανία του Ανατόλια. “Ήμουν πολύ καλός στα μαθήματα στο δημοτικό, όμως καταλαβαίνω ότι ως τάξη ήμασταν πολύ πίσω σε σχέση με άλλα σχολεία. Είμαι καλός στη γυμναστική και τα μαθηματικά, ωστόσο, στο νέο μου σχολείο, θέλω να τα πάω καλά στα μαθήματα στα οποία ήμουν χάλια. Θέλω να δουλέψω σκληρά για να γίνω καλύτερος” αναφέρει στο Τhestival ο Θοδωρής.
Μάλιστα, ο ίδιος αποφάσισε να μείνει στις εγκαταστάσεις του Κολεγίου Ανατόλια, παρότι αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να αποχωριστεί την οικογένεια του Φάρου στην οποία έζησε τα τρυφερά χρόνια της παιδικής του ηλικίας, αφού απομακρύνθηκε από ενα προβληματικό περιβάλλον. “Έχω πάει πολλές φορές σε κατασκηνώσεις κι έχω μάθει ότι το να φεύγεις από την οικογένεια για να μάθεις να ζεις κι αλλού, είναι καλό πράγμα. Δεν θα ζεις πάντα με τους γονείς σου. Αυτοί σου διδάσκουν πράγματα για να μπορείς να ζήσεις και μόνος σου” τονίζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Ένας φωτεινός φάρος στο γκέτο του Δενδροποτάμου
Τίποτα από αυτά που κατάφερε ο Θοδωρής μέχρι σήμερα δεν θα ήταν εφικτό εάν πριν από έντεκα χρόνια ένας φωτισμένος άνθρωπος δεν αποφάσιζε να λάβει δράση για να πάψουν τα τσιγγανόπουλα του Δενδροποτάμου να περιπλανώνται στους δρόμους, άλλοτε επαιτώντας κι άλλοτε βαδίζοντας προς την παραβατικότητα. Ήταν το 2005 όταν ο πατέρας Αθηναγόρας, με τους συνεργάτες του, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι, για να βρουν όλα τα παιδιά της περιοχής και να τα βοηθήσουν να πάνε στο σχολείο. Η προσπάθεια δύσκολη. Συνάντησε άρνηση, αντιδράσεις, απειλές. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Έντεκα χρόνια μετά, ο Φάρος παραμένει αναμένος στην κατακόμβη του Ναού του Αγίου Νεκταρίου και έχει να καυχιέται για παιδιά σαν τον Θοδωρή. “Ο πατέρας Αθηναγόρας είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με υιοθέτησε. Έχω το όνομά του. Ζω μαζί του εννέα χρόνια και αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο αβοήθητο” λέει ο Θοδωρής.
Ο ίδιος ο ιερέας του Ι.Ν. του Δενδροποτάμου, περήφανος για το βλαστάρι του, παίρνει δύναμη από αυτές τις επιτυχίες για να συνεχίσει το δύσκολο και θαυμαστό έργο του. “Ειμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που τα παιδιά μας προοδεύουν. Ο Θοδωρής είχε ένα πολύ καλό υπόβαθρο, ήταν σημαιοφόρος του σχολείου και τον στηρίξαμε για να μπορέσει να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα. Τις προηγούμενες χρονιές ένα από τα παιδιά μας πέρασε στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο των Αμπελοκήπων, ένα άλλο στο Μουσικό Σχολείο της Πυλαίας και φέτος ο Θοδωρής στο Κολέγιο Ανατόλια. Προσπαθούμε να παρέχουμε στα παιδιά μας ότι περισσότερο μπορούμε, ώστε να πηγαίνουν μπροστά, με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση, χωρίς να αισθάνονται μειονεκτικά” τονίζει στο Thestival ο πατέρας Αθηναγόρας.
Ο ασυμβίβαστος ιερέας δεν θα μπορούσε να υλοποιήσει το όραμά του εάν δεν είχε δίπλα του ανθρώπους με όραμα και περίσσευμα αγάπης. Ανθρώπους που έχουν γίνει μάνα και πατέρας για δεκάδες παιδιά που το είχαν ανάγκη. Εθελοντές στρώνουν καθημερινά το τραπέζι του Φάρου για τα μικρά τσιγγανόπουλα, ενώ το απόγευμα αναλαμβάνουν δράση οι εκπαιδευτικοί. Φροντιστηριακά μαθήματα, μαθήματα μουσικής και ξένων γλωσσών συμπληρώνουν τη γενικότερη προσπάθεια για την καλλιέργεια των παιδιών, η οποία δεν σταματά στα στενά όρια του δήμου Αμπελοκήπων- Μενεμένης. Φτάνει ακόμη και μέχρι την Αμερική! Πριν δύο χρόνια πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας ο Διαγωνισμός Ρομποτικής και Καινοτομίας First Lego League. Η πρώτη ομάδα που δήλωσε συμμετοχή και απέσπασε και το πρώτο βραβείο ομαδικότητας ήταν οι FAR.GO.Bots, από το Φάρο του Κόσμου, μέλος της οποίας υπήρξε και ο Θοδωρής.
Τα παιδιά Ρομά 9 ως 16 ετών, εντυπωσίασαν τους Αμερικανούς
διοργανωτές του διαγωνισμού με την πρόοδό τους κι έτσι συμμετείχαν στο
World Festival στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ, ως τιμώμενη ομάδα. «Τα παιδιά μας
διαθέτουν όλα τα εφόδια. Μπόρεσαν να χτίσουν γέφυρες ακόμη και με την
άλλη άκρη της γης κι αυτό έχει ανοίξει τους ορίζοντές τους. Έχουν
δικαίωμα στο όνειρο κι ένα λαμπρό μέλλον μπροστά τους», αναφέρει με
ιδιαίτερη ικανοποίηση ο πατήρ Αθηναγόρας.
Η επίσκεψη αυτή στις ΗΠΑ ήταν αρκετή για να κάνει τον Θοδωρή να οραματίζεται το μέλλον του. Παρότι ο πατέρας Αθηναγόρας διακρίνει μια κλίση του προς τις θετικές επιστήμες, ο Θοδωρής δεν έχει καταλήξει ακόμη στο “τί”, παρα μόνο στο “πού”. “Όσο μεγαλώνω βλέπω νέα πράγματα. Θέλω να τα δοκιμάσω όλα. Δεν έχω επιλέξει ακόμη αυτό που θα κάνω, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι θα είναι κάπου αλλού, κάπου μακριά. Χρόνια τώρα ήθελα να πάω στην Αμερική. Παλιότερα με ενδιέφερε η εξερεύνηση του διαστήματος, ήθελα να πάω στη NASA. Δεν ξέρω πού ακριβώς θα καταλήξω, αλλά θέλω να είναι κάπου μακριά” εξομολογείται στο ο Θοδωρής.
Το Κολέγιο Ανατόλια ίσως, λοιπόν, να είναι το πρώτο βήμα του Θοδωρή προς την επίτευξη του τελικού στόχου. Ακόμη κι αν το μεγάλο του όνειρο γίνει πραγματικότητα, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα έχει να διηγηθεί πολλά για έναν Φάρο που φώτισε τον δρόμο του από την αρχή της ζωής του, μέχρι να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου!
Ο 13χρονος Θοδωρής Λουκατάρης, δεν πέρασε την προηγούμενη Δευτέρα την πύλη του Γυμνασίου του Δενδροποτάμου. Όχι, επειδή εγκατέλειψε το σχολείο, όπως πολλοί συνομήλικοι του Ρομ, αλλά επειδή τον περίμενε ένα άλλο σχολείο, λίγο πιο μακριά από την υποβαθμισμένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Ο Θοδωρής κέρδισε με το σπαθί του μια υποτροφία στο Κολέγιο Ανατόλια και είναι πλέον μαθητής της πρώτης Γυμνασίου, στο σχολείο της Πυλαίας. Ο ίδιος, ενθουσιασμένος αλλά και ταυτόχρονα αγχωμένος, αποδεικνύει με τα λόγια του ότι τίποτα δεν του χαρίστηκε. “Παλαιότερα δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε τέτοιο σχολείο και ούτε φυσικά ότι θα μπορούσαμε εμείς να πάρουμε υποτροφία σε ένα Κολέγιο. Όταν μου είπε ο διευθυντής ότι μπορώ να δώσω εξετάσεις είπα ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να τα καταφέρω” αναφέρει στο Thestival.
Η πορεία προς την επιτυχία κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Μπορεί ο Θοδωρής να θεωρούνταν από τους καλύτερους μαθητές του δημοτικού του Δενδροποτάμου- άλλωστε ήταν και ο σημαιοφόρος του σχολείου- ωστόσο γρήγορα κατάλαβε ότι οι απαιτήσεις ενός Κολεγίου, είναι πολύ μεγαλύτερες. “Για ‘μένα ήταν πολύ δύσκολο γιατί τα υπόλοιπα παιδιά ήταν πολύ μπροστά. Έβαλα τα δυνατά μου, διάβασα και με βοήθησε πολύ και ο δάσκαλός μου αλλά και οι καθηγητές του Φάρου. Προετοιμάστηκα καλά και στα αγγλικά και τελικά τα κατάφερα” τονίζει.
Τα καλά νέα που έφτασαν στον Φάρο το καλοκαίρι γέμισαν με ενθουσιασμό τον Θοδωρή και την “οικογένειά” του, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να λείπει και ο προβληματισμός για το άγνωστο και το- φαινομενικά τουλάχιστον- απρόσιτο για ένα τσιγγανόπουλο. Άλλωστε, οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει το τελευταίο διάστημα στην πόλη περί αποδοχής της διαφορετικότητας, ακόμη και στα σχολικά θρανία, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές είναι. “Άνθρωποι που ξέρω μου είχαν πει από την αρχή ότι στα Κολέγια πηγαίνουν κυρίως άνθρωποι από πλούσιες οικογένειες. Σίγουρα είχα αγωνία για το τί θα συναντήσω, όμως όταν πήγα διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλα παιδιά σαν κι εμένα που βρίσκονται εκεί με υποτροφία. Από τις πρώτες μέρες έκανα φίλους και βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Επίσης, οι καθηγητές με ήξεραν πριν καν πάω και με βοήθησαν πολύ”.
Ο Θοδωρής δηλώνει “πολύ καλός” στη γυμναστική και τα αθλήματα, ενώ έχει μεγαλύτερη κλίση στις θετικές επιστήμες, την οποία και φιλοδοξεί να εξελίξει στα θρανία του Ανατόλια. “Ήμουν πολύ καλός στα μαθήματα στο δημοτικό, όμως καταλαβαίνω ότι ως τάξη ήμασταν πολύ πίσω σε σχέση με άλλα σχολεία. Είμαι καλός στη γυμναστική και τα μαθηματικά, ωστόσο, στο νέο μου σχολείο, θέλω να τα πάω καλά στα μαθήματα στα οποία ήμουν χάλια. Θέλω να δουλέψω σκληρά για να γίνω καλύτερος” αναφέρει στο Τhestival ο Θοδωρής.
Μάλιστα, ο ίδιος αποφάσισε να μείνει στις εγκαταστάσεις του Κολεγίου Ανατόλια, παρότι αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να αποχωριστεί την οικογένεια του Φάρου στην οποία έζησε τα τρυφερά χρόνια της παιδικής του ηλικίας, αφού απομακρύνθηκε από ενα προβληματικό περιβάλλον. “Έχω πάει πολλές φορές σε κατασκηνώσεις κι έχω μάθει ότι το να φεύγεις από την οικογένεια για να μάθεις να ζεις κι αλλού, είναι καλό πράγμα. Δεν θα ζεις πάντα με τους γονείς σου. Αυτοί σου διδάσκουν πράγματα για να μπορείς να ζήσεις και μόνος σου” τονίζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Τίποτα από αυτά που κατάφερε ο Θοδωρής μέχρι σήμερα δεν θα ήταν εφικτό εάν πριν από έντεκα χρόνια ένας φωτισμένος άνθρωπος δεν αποφάσιζε να λάβει δράση για να πάψουν τα τσιγγανόπουλα του Δενδροποτάμου να περιπλανώνται στους δρόμους, άλλοτε επαιτώντας κι άλλοτε βαδίζοντας προς την παραβατικότητα. Ήταν το 2005 όταν ο πατέρας Αθηναγόρας, με τους συνεργάτες του, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι, για να βρουν όλα τα παιδιά της περιοχής και να τα βοηθήσουν να πάνε στο σχολείο. Η προσπάθεια δύσκολη. Συνάντησε άρνηση, αντιδράσεις, απειλές. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Έντεκα χρόνια μετά, ο Φάρος παραμένει αναμένος στην κατακόμβη του Ναού του Αγίου Νεκταρίου και έχει να καυχιέται για παιδιά σαν τον Θοδωρή. “Ο πατέρας Αθηναγόρας είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με υιοθέτησε. Έχω το όνομά του. Ζω μαζί του εννέα χρόνια και αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο αβοήθητο” λέει ο Θοδωρής.
Ο ίδιος ο ιερέας του Ι.Ν. του Δενδροποτάμου, περήφανος για το βλαστάρι του, παίρνει δύναμη από αυτές τις επιτυχίες για να συνεχίσει το δύσκολο και θαυμαστό έργο του. “Ειμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που τα παιδιά μας προοδεύουν. Ο Θοδωρής είχε ένα πολύ καλό υπόβαθρο, ήταν σημαιοφόρος του σχολείου και τον στηρίξαμε για να μπορέσει να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα. Τις προηγούμενες χρονιές ένα από τα παιδιά μας πέρασε στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο των Αμπελοκήπων, ένα άλλο στο Μουσικό Σχολείο της Πυλαίας και φέτος ο Θοδωρής στο Κολέγιο Ανατόλια. Προσπαθούμε να παρέχουμε στα παιδιά μας ότι περισσότερο μπορούμε, ώστε να πηγαίνουν μπροστά, με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση, χωρίς να αισθάνονται μειονεκτικά” τονίζει στο Thestival ο πατέρας Αθηναγόρας.
Ο ασυμβίβαστος ιερέας δεν θα μπορούσε να υλοποιήσει το όραμά του εάν δεν είχε δίπλα του ανθρώπους με όραμα και περίσσευμα αγάπης. Ανθρώπους που έχουν γίνει μάνα και πατέρας για δεκάδες παιδιά που το είχαν ανάγκη. Εθελοντές στρώνουν καθημερινά το τραπέζι του Φάρου για τα μικρά τσιγγανόπουλα, ενώ το απόγευμα αναλαμβάνουν δράση οι εκπαιδευτικοί. Φροντιστηριακά μαθήματα, μαθήματα μουσικής και ξένων γλωσσών συμπληρώνουν τη γενικότερη προσπάθεια για την καλλιέργεια των παιδιών, η οποία δεν σταματά στα στενά όρια του δήμου Αμπελοκήπων- Μενεμένης. Φτάνει ακόμη και μέχρι την Αμερική! Πριν δύο χρόνια πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας ο Διαγωνισμός Ρομποτικής και Καινοτομίας First Lego League. Η πρώτη ομάδα που δήλωσε συμμετοχή και απέσπασε και το πρώτο βραβείο ομαδικότητας ήταν οι FAR.GO.Bots, από το Φάρο του Κόσμου, μέλος της οποίας υπήρξε και ο Θοδωρής.
Η επίσκεψη αυτή στις ΗΠΑ ήταν αρκετή για να κάνει τον Θοδωρή να οραματίζεται το μέλλον του. Παρότι ο πατέρας Αθηναγόρας διακρίνει μια κλίση του προς τις θετικές επιστήμες, ο Θοδωρής δεν έχει καταλήξει ακόμη στο “τί”, παρα μόνο στο “πού”. “Όσο μεγαλώνω βλέπω νέα πράγματα. Θέλω να τα δοκιμάσω όλα. Δεν έχω επιλέξει ακόμη αυτό που θα κάνω, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι θα είναι κάπου αλλού, κάπου μακριά. Χρόνια τώρα ήθελα να πάω στην Αμερική. Παλιότερα με ενδιέφερε η εξερεύνηση του διαστήματος, ήθελα να πάω στη NASA. Δεν ξέρω πού ακριβώς θα καταλήξω, αλλά θέλω να είναι κάπου μακριά” εξομολογείται στο ο Θοδωρής.
Το Κολέγιο Ανατόλια ίσως, λοιπόν, να είναι το πρώτο βήμα του Θοδωρή προς την επίτευξη του τελικού στόχου. Ακόμη κι αν το μεγάλο του όνειρο γίνει πραγματικότητα, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα έχει να διηγηθεί πολλά για έναν Φάρο που φώτισε τον δρόμο του από την αρχή της ζωής του, μέχρι να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου!