Δεν έχει νόημα να ασχολείσαι πλέον με το πολιτικό τσίρκο που φαντασιώνεται πως διοικεί την χώρα,
ούτε με τους θλιβερούς χειροκροτητές του, που δεν μπορούν να
αντιληφθούν την κεφαλαιώδη διαφορά μεταξύ κράτους δικαίου και κοινωνικού
κράτους.
Κοινως την διαφορά μεταξύ μιας συντεταγμένης πολιτείας
που λειτουργεί με βάση καθορισμένους κανόνες δικαίου και ενός κράτους
που έχει την υποχρέωση να στηρίζει τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και να
παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.
Η λογική εξάλλου του τσίρκου και των χειροκροτητών του είναι γνωστή από καιρό. Στοχοποιώ τους λίγους για να προσεταιριστώ τους πολλούς και αμα λάχει βγάζω και τα παιδάκια που πεινάνε στην σέντρα. Το έκαναν οι αξιολύπητοι στο παρελθόν, συνεχίζουν να το κάνουν και σήμερα. Ανάξιοι λόγου.
Αυτό που έχει νόημα όμως και καθίσταται πλέον επιτακτικό
καθήκον είναι το μέτωπο που καλείται η αντιπολίτευση να ορθώσει
απέναντι σε αυτόν τον κλαψομουνίστικο ορυμαγδό λαϊκισμού, παρόλας,
ανικανότητας και ευτελισμού της στοιχειώδους λογικής. Ένα μέτωπο που όσο
αργεί να συγκροτηθεί επιτρέπει στον εν λογω ορυμαγδό να διαστρέφει την πραγματικότητα και να πείθει ολοένα και περισσότερους πολίτες για το πραγματικό της διαστροφής. Δεν υπάρχουν πλέον άλλοθι αδράνειας ούτε και μπορούν να γίνουν ανεκτοί τακτικισμοί και προσπάθειες διατήρησης φαιδρών εσωκομματικών ισορροπιών.
Η χώρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σε έναν πρωτόγονο εκφασισμό,
με την αντίθετη άποψη να αποτελεί αφορμή χυδαίας επίθεσης, με τα
ανώνυμα τρολ του διαδικτύου να αλωνίζουν και να σπιλώνουν υπολήψεις, με
τους Πολάκηδες να αναγάγουν τον τσαμπουκά σε πολιτικό επιχείρημα,
με το Σύνταγμα να μετατρέπεται σε κουρελού και με ένα μεγάλο κομμάτι
της κοινωνίας να ψάχνει απεγνωσμένα να πιαστεί από κοινούς απατεώνες,
αριβίστες και ατάλαντους δημαγωγούς.
Όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω σου δεν μπορείς και δεν σου επιτρέπεται να παίζεις με παλιούς όρους παλιών παιχνιδιών.
Αν ο πρώτος βουλευτής ενός νομού σου κλαψουρίζεται για τα πρωτεία του,
αλλά είναι παντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει με λόγο και επιχείρημα
αυτόν τον ορυμαγδό, απλά τον διώχνεις. Αν οι παλιοί σου πολιτευτές
συνωστίζονται στον προθάλαμο σου για να κατοχυρώσουν την θεσούλα τους,
αλλά μιλώντας μαζί τους καταλαβαίνεις πως οι νοητικές τους ικανότητες
εξαντλούνται στην ανάγνωση του προεκλογικού σου προγράμματος, τους
ξεπροβοδίζεις απλά έξω από την πόρτα.
Αν οι παλιοί σου αρχηγοί αξιώνουν να διατηρήσεις τα πρωτοπαλίκαρά τους στην πρώτη γραμμή, αλλά είσαι πεπεισμένος για το ρηχό των δυνατότητων τους, επιστρέφεις απλά τα μπιλιετάκια πίσω.
Aν οι παλιοί σου Υπουργοί και Βουλευτές επιζητούν να συνταξιοδοτηθούν
αφήνοντας στο πόδι τους τα βουτυρόπαιδά τους, αλλά εσύ καταλαβαίνεις
πως πίσω από το ηχηρό βιογραφικό κρύβεται μια πολιτική φενάκη, τους
βγάζεις στην σύνταξη και στέλνεις τα βουτυρόπαιδα να βγάλουν αλλιώς το
ψωμί τους.
Αν οι κομματικές σου οργανώσεις αδυνατούν να κινητοποιήσουν
υγιείς δυνάμεις και να φέρουν στο προσκήνιο νέους ανθρώπους της
εργασίας, της διανόησης, του πνεύματος, τις παρακάμπτεις και βγαίνεις
στον λαό. Γυρνάς τις γειτονιές, επισκέφτεσαι χώρους εργασίας
του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, εντοπίζεις αξίες, τις κινητοποιείς
και συνεχίζεις.
Μόνο έτσι φτιάχνονται τα μέτωπα. Με καινούριους όρους ενός καινούριου παιχνιδιού.
Και η πορεία στην κοινωνία είναι το νέο παιχνίδι που καλείσαι να
παίξεις για να μην σαρωθείς και εσύ από το ιδιότυπο των καιρών που
έρχονται….