ΜΟΝΟΙ πραγματικοί υπεύθυνοι, όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ

Ο κ. Βαρουφάκης, σε πρόσφατο άρθρο του, απάντησε σε όσα του προσήψε ο διοικητής της ΤτΕ στη Βουλή, αφού πρώτα εξιστόρησε τι έγινε στη χώρα πριν αναλάβει ο ίδιος υπουργός:  

«Το 2012 –γράφει ο κ. Βαρουφάκης– η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση Σαμαρά (sic) έκρινε πως το συμφωνηθέν «κούρεμα» (PSI το ονόμασαν), που έπληξε ως επί το πλείστον τα ασφαλιστικά ταμεία και τους Έλληνες μικρο-ομολογιούχους, αρκούσε για να ξεπεραστεί η πτώχευση του κράτους και να δικαιολογήσει το 2ο, ακόμα μεγαλύτερο, μνημονιακό δάνειο».

Πρόκειται για ένα ακόμη μνημείο προχειρότητας από τον άνθρωπο που έγινε υπουργός Οικονομικών, όχι βεβαίως γιατί κατέλαβε πραξικοπηματικά το υπουργείο του, αλλά γιατί τον ψήφισαν 140 χιλιάδες συμπολίτες μας και γιατί ενέπνευσε τον κ. Τσίπρα, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός επίσης με την ψήφο του ελληνικού λαού.

Το αν την περίοδο του «κουρέματος» δεν βρισκόταν στην εξουσία η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά μια άλλη κυβέρνηση, αυτή του Λουκά Παπαδήμου συγκεκριμένα, είναι για τον κ. Βαρουφάκη μια λεπτομέρεια, από αυτές που ποτέ δεν τον ενδιέφεραν.
Λόγος για τον οποίο προτιμούσε τα κηρύγματα από τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση, όπως τον κατήγγειλε ο ίδιος ο κ. Μοσκοβισί, σε συνέντευξη που μετέδωσε ο ARTE στις 20/10/2015.

Την κατάληξη, βεβαίως, την γνωρίζουμε, αλλά δεν φταίει ο ίδιος γι’ αυτό, ούτε ο κ. Τσίπρας που τον διόρισε. Φταίνε όσοι τους ψήφισαν και τους δυο, παρασυρόμενοι από τη γοητευτική αντιπολίτευση που άσκησαν και οι δυο.

Στην πραγματικότητα, η εμβέλεια του διδύμου Βαρουφάκη - Τσίπρα αποκαλύπτει τα πρότυπα από τα οποία γοητεύεται πλέον η σύγχρονη ελληνική κοινωνία (και όχι μόνον αυτή).

Όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, η οικονομία ήταν σαν ένα αεροπλάνο που, μετά από μια πενταετή κρίση, κατάφερνε επιτέλους να σηκωθεί από το έδαφος, αλλά χτυπήθηκε από μια ρουκέτα που έγραφε πάνω «Βαρουφάκης». Μάλιστα, η δυναμική της οικονομίας ήταν τέτοια την περίοδο εκείνη, ώστε χρειάστηκε χτυπηθεί από πολλές ρουκέτες Βαρουφάκη πριν σωριαστεί στο έδαφος. Έκτοτε, βρίσκεται ακόμα εκεί.

Γι’ αυτό, είναι τουλάχιστον προκλητικό να επαίρεται σήμερα ότι αυτός αύξησε το ΑΕΠ της χώρας όσο ήταν στην κυβέρνηση.
Ο κ. Βαρουφάκης δεν είχε κανένα σχέδιο για τη χώρα, εκτός ίσως από αυτό που δημοσιοποίησε λίγες ημέρες πριν τις μοιραίες εκλογές του Ιανουαρίου 2015: τα ομόλογα απεριορίστου διαρκείας! Αυτά είχε, άραγε, κατά νου ο πρωθυπουργός, όταν έλεγε τότε πως θα υπέβαλε μια πρόταση στην κυρία Μέρκελ, την οποία αυτή δεν θα μπορούσε να αρνηθεί «ούτε μια στο εκατομμύριο και θά 'ταν μέρα μεσημέρι»;
Η προχειρότητα της πρότασης αυτής ήταν τρομακτική.
Προφανώς, ο κ. Βαρουφάκης την διατύπωσε χωρίς να εξετάσει προηγουμένως αν έστεκε από νομικής πλευράς. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε.
Σύμφωνα με το άρθρο 807 του Αστικού Κώδικα, όμως, «αν δεν ορίστηκε χρόνος για την απόδοση του δανείου, το δάνειο αποδίδεται αφού περάσει ένας μήνας από την καταγγελία του δανειστή». Αυτό σήμαινε ότι οι δανειστές μας θα μπορούσαν να (απειλήσουν ότι θα) μας πτωχεύσουν σε ένα μήνα από τη στιγμή που θα μας επέδιδαν ένα απλό εξώδικο, σε περίπτωση που δεν κάναμε ό,τι θα μας ζητούσαν, όπως το να τους παραχωρήσουμε π.χ. υποθήκη σε ολόκληρη την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, κάτι που πέτυχαν, βέβαια, τον Ιούλιο του 2015, χάρη στη διαπραγμάτευση που είχε κάνει προηγουμένως ο κ. Βαρουφάκης και μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, οπότε υποχρεωθήκαμε να τους παραχωρήσουμε γη και ύδωρ.
Του έγραψα τότε του κ. Βαρουφάκη τα εξής με αφορμή την πρότασή του εκείνη, όταν μάλιστα πολλοί μετά Χριστόν προφήτες από αυτούς που τον χλευάζουν σήμερα στέκονταν τότε με δέος απέναντί του:
Τι του έγραφα τον Ιανουάριο του 2015
«Μου προξενεί τρόμο η ευκολία με την οποία αναφέρεστε στον Σόιμπλε, στην ΕΚΤ, στη Γερμανική Βουλή, στους εταίρους μας και στον τρόπο με τον οποίο θα πείσετε όλους αυτούς, πουλώντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όπως ομολογείτε ότι θα κάνετε.
Θα τους πείτε, λέτε, αυτό, θα τους πείτε εκείνο, τους καταλαβαίνετε, λέτε, γιατί αδυνατούν να δεχθούν όσα τους ζητάτε, πλην όμως εσείς, με αδιαφιλονίκητη μαεστρία, με την οποία κανείς άλλος δυστυχής προκάτοχός σας δεν ήταν προικισμένος από τον καλό Θεό, θα τους «πακετάρετε» ξαφνικά μια λύση, την οποία θα σπεύσουν αυτοί να καταπιούν, γιατί θα πιστέψουν ότι δεν είναι αυτό που δεν θέλουν, αλλά εσείς –για να πείσετε όλους εμάς να σας ψηφίσουμε– μας λέτε εδώ σήμερα ότι είναι ακριβώς αυτό που δεν θέλουν αυτοί, αλλά θέλουμε εμείς!!!
Θεωρείτε, άραγε, τόσο ανόητους τους Γερμανούς και τους λοιπούς ευρωπαίους βουλευτές ή αξιωματούχους, που θα κληθούν να καταπιούν ό,τι «πακετάρετε» εσείς για να τους σερβίρει ο κ. Σόιμπλε (Θεέ μου, τί διαβάζουμε!!!), ώστε με απίστευτη ανευθυνότητα βγαίνετε προεκλογικά και τα γράφετε όλα αυτά φαρδιά πλατιά εδώ μέσα, νομίζοντας πως δεν σας διαβάζει κανείς πέραν των συνόρων;;;
Επί της ουσίας, η προσέγγισή σας, αγαπητέ συνάδελφε, είναι βαθιά τριτοκοσμική. 
Υιοθετείτε μια τριτοκοσμική ατζέντα, επιλέγοντας ένα προσφιλές πεδίο αντιπαράθεσης Βορρά-Νότου και το μεταφέρετε στο εσωτερικό της Ε.Ε., αυτό του χρέους, ενώ γνωρίζετε (;) ότι κεντρικό ζήτημα για τη χώρα είναι η ανάπτυξη αυτή τη στιγμή και όχι το χρέος.
Αν γίνετε Κυβέρνηση, επειδή, κουρασμένος από τη θαλασσοταραχή, ο ελληνικός λαός θα σας εκλέξει γιατί θα τον έχετε πείσει πως θα οδηγήσετε το καράβι σε ασφαλές λιμάνι, ενώ στην πραγματικότητα θα το ρίξετε στα βράχια, φροντίστε να έχετε ένα σχέδιο ανάπτυξης για να προτείνετε στους εταίρους μας τέτοιο, που να δικαιολογεί γιατί η χώρα δεν μπορεί –όπως λέτε– να πληρώνει βραχυ-μεσοπρόθεσμα τόσο χαμηλά τοκοχρεολύσια, όπως αυτά που πληρώνει τώρα μέχρι το 2022.
Σε ποιο βαθμό, δηλαδή, αυτά σας εμποδίζουν να βγάλετε τη χώρα στην ανάπτυξη;
Και σε ποιο βαθμό, όσα εξοικονομήσετε από τα χαμηλά τοκοχρεολύσια που καταβάλλουμε σήμερα (διότι δεν θα τα εκμηδενίσετε κιόλας), θα σας επιτρέψουν να πετύχετε ανάπτυξη και με ποιους ρυθμούς;
Με ποιες μεταρρυθμίσεις, εκτός από τα ειδικά δικαστήρια που προτείνετε να στήσετε για όσους υπέγραψαν μέχρι σήμερα αποκρατικοποιήσεις;
Αυτά θα κληθείτε να αποδείξετε στους κκ της Τρόικας.
Διότι, όπως επίσης γνωρίζετε (;), με όρους NPV το χρέος μας αυτή τη στιγμή είναι διαχειρίσιμο, με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι εμείς θα φύγουμε στην ανάπτυξη.
Γιατί θέλεις να διαγράψεις το μισό χρέος; θα σε ρωτήσουν. Είναι τόσο βαρύ για σένα και δεν μπορείς να το σηκώσεις;
Βγήκες στην ανάπτυξη και δεν μπορείς να το σηκώσεις; Για βγες πρώτα και μετά έλα να τα ξαναπούμε. Αν δεν μπορείς να βγεις, σε εμποδίζουν τα τοκοχρεολύσια που πληρώνεις και δεν βγαίνεις;
Και άντε, λέω εγώ, και σου διαγράφουν το μισό χρέος. Με τί θα πληρώσεις το άλλο μισό; θα σου πούνε. 
Θα υπογράψετε Μνημόνιο; Ξέρετε, το 2012, όταν κουρέψαμε το χρέος μας, υπογράψαμε Μνημόνιο. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
Ακόμη και να κάνουν δεκτό, λοιπόν, το αίτημά σας, μνημόνιο θα πρέπει να υπογράψετε για να τους δείξετε με ποιο τρόπο θα αποπληρώσετε αυτό που μένει.
Τί θα τους πείτε τότε; Τίποτε;
Μικρό θα είναι το υπόλοιπο και θα το πληρώσω; Κοντά είναι και θα πηδήξω;
Το ξέρετε το ανέκδοτο:
Τί θα γίνει, ρωτάει ο εκπαιδευόμενος, αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτό μου στα 1000 μέτρα; Θ’ ανοίξει στα 500, του λέει ο εκπαιδευτής. Κι αν δεν ανοίξει στα 500; Έ τότε θ’ ανοίξει στα 250... Και πάει λέγοντας μέχρι τα 2 μέτρα. 

Έ τότε, του λέει, κοντά είναι, θα πηδήξεις...
Τότε θα κρασάρουμε, κύριε συνάδελφε, και η ευθύνη θα είναι όλη δική σας».

Παναγιώτης Γκλαβίνης
liberal.gr