Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα
τους.
Ο πρωθυπουργός δεν έδωσε κανένα κοινωνικό μέρισμα.
Δεν έκανε
αναδιανομή πλούτου.
Γιατί η αναδιανομή του πλούτου προϋποθέτει και την
ύπαρξη του. Και ως γνωστόν στην Ελλάδα εδώ και έξι χρόνια δεν παράγεται
πλούτος.
Άρα αυτό που γίνεται είναι η μεταφορά
πόρων από τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, στον κοινωνικά αδρανή τομέα των
συνταξιούχων.
Γίνεται δηλαδή μια αναδιανομή της μιζέριας. Με τα 617
εκατομμύρια θα ανακουφισθούν για λίγες μέρες οι δικαιούχοι, αλλά πολύ
γρήγορα θα περιέλθουν και πάλι στην ίδια κατάσταση απόγνωσης και
απελπισίας.
Από την άλλη μεριά, αν αυτό το ποσό
επέστρεφε στον ιδιωτικό τομέα ως μέρος των οφειλόμενων και οι
επιχειρήσεις θα ανάσαιναν και οι εργαζόμενοι σε αυτές θα αισθάνονταν μια
μεγαλύτερη σιγουριά. Οφείλω να υπενθυμίσω πως το πρωτογενές πλεόνασμα
παρήχθη κυρίως από την στάση πληρωμών του Δημοσίου προς τους
επιχειρηματίες. Δεν τολμώ να σκεφτώ, πόσο διαφορετική εικόνα θα είχε η
οικονομία μας, αν όλα τα οφειλόμενα θα είχαν ήδη αποδοθεί στον ιδιωτικό
τομέα.
Όμως αυτή η κυβερνητική επιλογή
φανερώνει και την εικόνα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία και την
κοινωνία. Μια οικονομία που δεν παράγει πλούτο είναι μια νεκρή
οικονομία, είναι μια βαλτωμένη κοινωνία. Φανερώνει επίσης πως το
μοναδικό κριτήριο των επιλογών του κόμματος, είναι το βραχυπρόθεσμο
κέρδος και όχι η μακροπρόθεσμη προοπτική.
Και αυτό γιατί η ανάπτυξη, που θα την
πραγματοποιήσει ο επιχειρηματικός κόσμος, είναι μια έννοια ξένη για τον
μαρξιστικό ιδεολογικό ορίζοντα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλουν να
σκεφτούν πως, αν οι επιχειρήσεις εισέπρατταν τα δισεκατομμύρια που τους
χρωστά το Κράτος και επενδύσεις θα έκαναν και θέσεις εργασίας θα
δημιουργούσαν και όσες βρίσκονται ένα βήμα πριν την χρεοκοπία, θα
έπαιρναν βαθιές ανάσες.
Αυτά, τους είναι αδιάφορα. Επιδιώκουν με
κάθε τρόπο να μην αναπτυχθεί ο ιδιωτικός τομέας, γιατί αυτό είναι έξω
από το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, που αυτοί
επαγγέλλονται. Πολύ απλά, προτιμούν ο παππούς να δώσει ένα βοήθημα 150
ευρώ στον εγγονό του, από το να βρει δουλειά ο εγγονός.
Πιστεύουν πως με παρόμοιες πρακτικές
ευνοούνται πρόσκαιρα στοχευμένες κοινωνικές ομάδες, με τις οποίες το
κυβερνών κόμμα επιδιώκει να συνάψει προνομιακές σχέσεις. Αυτό που πιο
απλά αποκαλούμε εκλογική πελατεία.
Δυστυχώς, τα φιλελεύθερα κόμματα,
φοβούμενα μην δυσαρεστήσουν τους δικαιούχους του επιδόματος, δεν
ανέδειξαν τις συνέπειες αυτού του λαϊκίστικου μέτρου, που αντιβαίνει
προς τις αξίες του πολιτικού και του οικονομικού φιλελευθερισμού. Και οι
επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, απροστάτευτοι,
έχουν αφεθεί στην τύχη τους, καθώς βλέπουν τα δικά τους τα λεφτά να
πηγαίνουν σε άλλες τσέπες, ενώ αυτοί μαραζώνουν.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr