Επίσης, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας, ο οποίος να μην έχει ή είχε έναν δημόσιο υπάλληλο.
Οι πιό «ψαγμένοι» καταλάβατε ήδη τον πυρήνα της σκέψης μου.
Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, αν είστε άνεργοι, αντιλαμβάνεστε ότι η ανεργία είναι ένας μικρός θάνατος.
Ένας ψυχικός θάνατος.
Όσοι δεν είστε άνεργοι, και μακάρι να είστε οι περισσότεροι, κλείστε τα μάτια και φανταστείτε να σταματά ξαφνικά ένα πρωί το «ρολόι» του βιοπορισμού, της αξιοπρέπειας, της ελπίδας, της δημιουργικότητας.
Πάνω από 1.500.000 άνθρωποι την ώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν έχουν δουλειά.
Από παιδιά 18 ετών έως ανθρώπους λίγο πριν από τη σύνταξη.
Άνθρωποι με πάθος, ιδέες, μόρφωση, δημιουργικότητα, όρεξη για δουλειά.
Στην άλλη όχθη – και με καμία διάθεση κοινωνικού αυτοματισμού – πάνω από 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
Η ιερή αγελάδα της πατρίδας μας.
Αρκετοί απ αυτούς τεμπέληδες, άχρηστοι, και με μαϊμού πτυχία
Συγγενείς και φίλοι ήταν και είναι δημόσιοι υπάλληλοι με πλήρη οκτάωρα και τους θαυμάζω να εργάζονται άοκνα και ουσιαστικά γιά την εξυπηρέτηση του πολίτη.
Σε νοσοκομεία γιατρούς, σε γκισέ εφοριών, σε αστυνομικά τμήματα, σε δημόσιες υπηρεσίες.
Αν δεν υπήρχαν αυτοί, το σύστημα θα είχε καταρρεύσει.
Όμως, συναντώ και δημοσίους υπαλλήλους, που αποτελούν ντροπή και ζούνε σε βάρος ανέργων και φτωχών ανθρώπων.
Επίορκους.
Αργόμισθους.
Καταχραστές δημοσίου χρήματος.
Βολεμένους συνδικαλιστές των κομματικών στρατών.
Αναρωτιέμαι πολύ απλά.
Γιατί όλοι αυτοί δεν απολύονται σήμερα;
Γιατί όλοι αυτοί εξακολουθούν να δυναμώνουν τη μηχανή της αδράνειας;
Γιατί δεν καταργείται ένας άχρηστος δημόσιος οργανισμός;
Γιατί η κυβέρνηση εξακολουθεί να προστατεύει το πελατειακό κράτος;
Γιατί οι πολιτικοί «κανίβαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν αυτό το ανοσιούργημα;
Την ώρα που πάνω 1.500.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα και του εμπορίου αργοπεθαίνουν, κάποιες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ζούνε χωρίς άγχος.
Την ώρα που ένας διεφθαρμένος αθωώνεται από τα πειθαρχικά συμβούλια που αποτελούνται από δημοσίους υπαλλήλους (!) ένας άξιος νέος ξενιτεύεται και εγκαταλείπει οικογένεια και φίλους για να ζήσει.
Κι έτσι κάθε μέρα που περνάει, η Ελλάδα πάει άλλο ένα βήμα πίσω.
Γίνεται «μάχη» γιa το αν πρέπει να απολυθούν οι επίορκοι και οι αργόσχολοι από το δημόσιο.
Την ίδια ώρα που ένας δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος η δουλειά του είναι να βάζει είκοσι σφραγίδες κάθε πρωί και διαμαρτύρεται γιατί αμοίβεται με 1500 ευρώ, οι άνθρωποι γίνονται πιό φτωχοί.
Νέοι με μάστερ ψάχνουν για 500 ευρώ μεταφέροντας καρότσια σε σούπερ μάρκετ.
Την ώρα που σε δημόσια υπηρεσία οι οδηγοί είναι 15 και τα αυτοκίνητα μόλις 3, άνθρωποι πεθαίνουν καθώς λόγω έλλειψης νοσηλευτών και γιατρών μένουν άδεια δεκάδες κλίνες εντατικής θεραπείας.
Κι άλλα πολλά τα οποία είναι απίστευτα, αλλά δυστυχώς συμβαίνουν.
Η μόνη λύση είναι αξιολόγηση του 1.000.000 δημοσίων υπαλλήλων, αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, αξιοποίηση και αυξήσεις στους άξιους και απόλυση όλων των υπολοίπων.
Είμαι σίγουρος ότι απ’ όσα διαβάσατε, κάποιοι φανατικοί, συγκρατήσατε μόνο τις λέξεις πολιτικοί «κανίβαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, περί αυτού πρόκειται.
Και εγώ δεν φοβάμαι να το γράψω γιατί δεν έχω να χάσω τίποτα.
Δεν διορίστηκα ποτέ στο δημόσιο από κανένα κόμμα.
Εργάζομαι χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και κρίνομαι μόνο από τη δουλειά μου
Έτσι, λοιπόν, είναι κτηνώδες, ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να επενδύει στην ανεργία και να κάνει πάρτι όποτε χάνει τη δουλειά του ένας Έλληνας στον ιδιωτικό τομέα ενώ ταυτόχρονα ενισχύει την εκλογική του πελατεία με χιλιάδες διορισμούς σε ένα χρεωκοπημένο δημόσιο
Λοιπόν Σύντροφοι μπορεί να ζείτε το όνειρο σας αλλά δεν έχετε δει τίποτα από το κοινωνικό χάος που έρχεται…
Β.Μ