Πήγαμε σχολείο τότε που ο δάσκαλος
κρατούσε ακόμη μία βέργα από ξύλο και τα άτακτα παιδάκια έμπαιναν
τιμωρία στον τοίχο.
Τότε που ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας ήταν να χάσουμε
τα διαλείμματα γράφοντας κάτι 100 φορές στον μαυροπίνακα!
«Δεν θα
ξαναγράψω για τον Πάνο και την Εθνοσωτήριο.
Είδες τι έπαθε ο
Πετρουλάκης»;
Ο Ανδρέας Πετρουλάκης είναι ένας
διάσημος σκιτσογράφος που είχε την ατυχία να βρεθεί αντιμέτωπος με την
οργή του θυμωμένου Πάνου.
Οι σκιτσογράφοι και οι δημοσιογράφοι
αντιμετωπίζουν συχνά την οργή της εξουσίας.
Όταν αποφασίσουν να γίνουν
ενοχλητικοί.
Κι ο Ανδρέας Πετρουλάκης είναι συνήθως πολύ ενοχλητικός.
Τόσο που όταν δεν είναι αναρωτιέται κανείς τι του συμβαίνει.
Το κακό για τον Ανδρέα είναι ότι δεν
έχει αίσθηση των μεγεθών.
Στην εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορείς να είσαι
ενοχλητικός με ένα κουνούπι ή έστω με μία μύγα. Όχι όμως με τους
πραγματικούς ογκόλιθους της πολιτικής.
Τότε κινδυνεύεις να βρεθείς στο
Δικαστήριο αντιμετωπίζοντας αγωγές για μερικά εκατομμύρια ευρώ ή ακόμη
χειρότερα να θαφτείς μερικά μέτρα κάτω από την γη.
Κάποιοι νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο
θα τρομοκρατήσουν την αντίθετη άποψη. Κάνουν λάθος! Δεν έχει συμβεί στο
παρελθόν, δεν θα συμβεί στο μέλλον.
Αυτή την φορά, όμως, συμβαίνει κάτι
πραγματικά λυπηρό!
Αρκετοί σύντροφοι της Αριστεράς που μέχρι χτες ήσαν
συνοδοιπόροι σε θέματα ελευθερίας του Τύπου, έχουν χάσει την λαλιά τους.
Έχουν βουβαθεί.
Αυτοί που διοργάνωναν μέχρι και διαδηλώσεις
συμπαράστασης για γεγονότα που συνέβαιναν στην άλλη άκρη του κόσμου,
σήμερα σιωπούν γι’ αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας.
Κι είναι κρίμα,
επειδή αύριο στην θέση του Ανδρέα Πετρουλάκη θα είναι κάποιος άλλος.
Οι
κυβερνήσεις αλλάζουν, όχι όμως και η νοοτροπία της εξουσίας.
Είναι άλλο
πράγμα η στήριξη μιας πολιτικής γραμμής κι άλλο η παραβίαση θεμάτων
αρχής.
Κι η περιπέτεια του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι ράπισμα στην
ελευθεροτυπία.
Πήγαμε σχολείο τότε που ο δάσκαλος μας
ήλεγχε κάθε πρωί αν ήταν σωστό το ύψος των μαλλιών μας (όσοι είχαμε) κι
αν ήμασταν τόσο ευλαβείς όσο έπρεπε στην πρωινή την προσευχή.
Τότε που
το παραμικρό παράπτωμα σήμαινε δέκα ξυλιές στις παγωμένες από το κρύο
παλάμες ή το ξερίζωμα του αφτιού.
Κι οι τιμωρίες γινόντουσαν βαρύτερες
όταν δεν προδίδαμε τους φίλους μας.
Αλλά δεν το κάναμε!
Διότι ακόμη
σκληρότερη τιμωρία, σύντροφοι, από την βέργα του δασκάλου ήταν η
περιφρόνηση των άλλων.
Η δίκη Πετρουλάκη είναι μια ιστορική
στιγμή για τον χώρο του Τύπου.
Επειδή αύριο θα ρωτηθούμε όλοι:
«Τι στάση
κράτησες τότε»; Τότε που ένας υπουργός (δεν θα θυμόμαστε καν το όνομά
του) έστειλε στο Δικαστήριο τον Ανδρέα τον Πετρουλάκη και του ζήτησε να
του πάρει όλα του τα υπάρχοντα, αλλά κι αυτή ακόμη την ψυχή του!
Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr