ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΛΟΥΖΟΥ
Στο Χρονογράφημα του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
Οδοιπορία
ζωής, τούτο το χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου.
Σημαδεμένοι καιροί, που
άφησαν στην ψυχή και το σώμα του έφηβου τότε σπουδαστή , πληγές χαίνουσες,
σημάδια ανεξίτηλα, σκιαγραφίες οδυνηρές. Με έναν αυτοσαρκασμό και μια ξεχωριστή
διάθεση, στήνει το χρονογράφημά του για να μας γνωρίσει τις πρωτόγονες
αντιλήψεις της εποχής εκείνης, και την ολιγωρία ή και απουσία του κράτους, όταν
οι δουλικοί υπηρέτες του συστήματος -“διδάσκαλοι του γένους” - δίχως την παραμικρή πρακτική του
διαλόγου, επέβαλαν με βάναυσο πολλές φορές τρόπο την κυριαρχία τους, αγνοώντας
τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του λαού.
Το
συναρπαστικό παιχνίδι της μασκαρεμένης τυραννίας συνεχίζεται μέχρι σήμερα κι
αυτήν κατ' ουσία στηλιτεύει ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος με ελευθεριακό τρόπο,
αποδομώντας την απολυτότητα των θέσφατων αληθειών και των αποστεωμένων
δογμάτων. Ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος μας
μιλάει για μιαν Ελλάδα, εκείνη τη σημαδιακή και καθοριστική, για το
μεταγενέστερο ελληνικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Τα
κείμενα του συγγραφέα, παρά τον πόνο και την οδύνη που περιέχουν, είναι
ταυτόχρονα και λυρικά και σατυρικά κομμάτια της λογοτεχνίας μας όπου με τη
δραστικότητά τους αφυπνίζουν συνειδήσεις
για την ευόδωση αυτών των επιδιώξεων της αλλαγής νοοτροπίας και
συμπεριφοράς. Εμπεριέχουν έναν
επαναστατικό οραματισμό του ανθρώπου, την κατάργηση των σχέσεων εξουσίας και
εκμετάλλευσις.
Οι
“Μικρονο'ι'κοί Νέρωνες” υπήρχαν πάντοτε, και θα υπάρχουν, δυστυχώς, όσο η
εξουσία απέχει από τις κοινωνικές ανάγκες και με γελοίους τρόπους προσπαθεί
γατζωμένη στα κρατικά έδρανα, όπου λύνονται, κατά την άποψή τους, τα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο.
Χαίρε
Δάσκαλε με τις πικρόχολες γεύσεις των πικρόχολων χρονογραφημάτων και
διηγημάτων σου που μας θυμίζουν τη φθορά
στον νεοελληνικό χώρο και την πλήρη πνευματική στειρότητα. Πότιζέ μας με δάκρυ
γιατί ξεράθηκαν οι ρύακες της ψυχής μας και γίναμε όντα δίχως πνευματική
ανεξαρτησία και ειλικρίνεια. Στηλίτευε με την ορθόπλωρη πέννα σου διασχίζοντας
τις Σκύλες και τις Χάρυβδες των καιρών μας, τα μανιασμένα κύματα της εξουσίας,
μήπως κάποτε φθάσομε στην ονειρική Ιθάκη μας.