Κάθε άνθρωπος θέλει να αισθάνεται δικαιωμένος. Θέλει την υστεροφημία
του, να μην κηλιδώνεται η πορεία του στη ζωή.
Αν μάλιστα είναι και
πολιτικός το ενδιαφέρον για την προσωπική του ιστορία είναι μεγαλύτερο.
Πολλώ
δε μάλλον όταν αυτός ο πολιτικός έχει θητεύσει και ως πρωθυπουργός.
Είναι θεμιτό να επιδιώκει να γραφτεί με χρυσά γράμματα στις δέλτους της
ιστορίας.
Να τον μνημονεύουν οι επόμενες γενιές με τρόπο που δεν θα
προσβάλλεται η μνήμη του.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα οι
πρωθυπουργοί δε χαίρουν εκτιμήσεως από το λαό.
Ακόμη κι όταν φεύγουν από
την ενεργό πολιτική έχουν και φίλους αλλά περισσότερο έχουν εχθρούς.
Για
παράδειγμα
ο Γ. Παπανδρέου, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα έχει τον…
ανθρωποδιώκτη.
Ο Σημίτης, άλλο παράδειγμα, θέλει να
γραφτεί στην ιστορία ως ο λογιστής που νοικοκύρεψε την οικονομία, αλλά
δίπλα θα γράφει και ο «τροχονόμος της διαπλοκής».
Ο Σαμαράς θέλει
κι αυτός την υστεροφημία που του αναλογεί ως πρωθυπουργός που πήρε μια
διαλυμένη χώρα την έβαλε σε τάξη και πλήρωσε κάποιους άθλιους τύπους που
έβαλαν την πάρτη τους πάνω από την πατρίδα.
Ο δε Τσίπρας θα
γραφτεί στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος ψεύτης και καταστροφέας. Η ζημιά
που έκανε είναι τεράστια και μετά από μερικές δεκαετίες θα έχουμε πλήρη
εικόνα των όσων έκανε στον τόπο αυτό.
Αφήσαμε τον Κώστα Καραμανλή
για το τέλος διότι παρατηρούμε τελευταία μια κινητικότητα.
Από στελέχη
της λεγόμενης καραμανλικής ομάδας που θέλουν να δημιουργήσουν ένα
σκηνικό το οποίο θα αθωώνει τον πρώην πρωθυπουργό για τα λάθη που έκανε
και θα του βάζει κι ένα φωτοστέφανο από πάνω.
Πριν μερικές ημέρες
μαζεύτηκε στο ΕΒΕΑ πλήθος κόσμου για την παρουσίαση ενός οικονομικού
βιβλίου.
Δεν έχει σημασία ποιοι πήγαν, όλοι καραμανλικοί ήταν, εκτός
ίσως από το γεγονός ότι πήγε και ο ίδιος ο Καραμανλής που δε συνηθίζει
να πηγαίνει σε τέτοιες εκδηλώσεις.
Στην παρουσίαση του βιβλίου το
μόνο που επιχειρήθηκε να αναδειχθεί ήταν ότι η διακυβέρνηση 2004-2009
ήταν η πιο «καθαρή», δεν είχε δηλαδή κανένα μεμπτό για την οικονομία.
Όλα καλώς καμωμένα, η οικονομία δεν επιβαρύνθηκε καθόλου, ο Καραμανλής
ήταν τέλειος πρωθυπουργός και οι υπουργοί του μεγάλοι μάγκες. Οι
αναλυτές έριξαν όλο το βάρος της οικονομικής καταστροφής της χώρας στον
Γ. Παπανδρέου όπως τα μικρά παιδάκια ρίχνουν το φταίξιμο στον «αλαφρό»
της παρέας.
Ως δια μαγείας αγιοποιήθηκαν όλοι. Η μνήμη ελέφαντα εμφανίστηκε και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι.
Βεβαίως
δεν ακούστηκε ποτέ πώς το έλλειμμα δεν ήταν 6%, όπως έλεγε ο τότε
υπουργός Οικονομικών αλλά κοντά στο 16%.
Δεν ακούστηκε τι έγιναν εκείνες
οι χιλιάδες προσλήψεις του Προκόπη και ποιος τους πλήρωνε. Δεν
ακούστηκε για εκείνη την κουβέντα που είχε ο Αλογοσκούφης με τον
Καραμανλή.
Ο πρώτος του είπε ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα αλλιώς
καταστρεφόμαστε και ο πρωθυπουργός του απάντησε «άστα γι’ αργότερα
Γιώργο».
Δεν ακούσαμε βεβαίως για όλα τα τραγικά λάθη που οδήγησαν
όχι μόνο στην επιδείνωση της οικονομίας αλλά και στην διάλυση των
ελπίδων των νεοδημοκρατών, των σοβαρών νοικοκυραίων, ότι θα επέστρεφε η
αξιοκρατία στην Ελλάδα.
Ότι θα στήνονταν ένα κράτος κανονικό και μακριά
από την πράσινη διαπλοκή.
Αλλά δυστυχώς στήθηκε ένα άλλο διαπλεκόμενο
κράτος.
Δεν ακούστηκαν πάρα πολλά, όμως, δεν έχουν σημασία.
Άλλοι
θα πουν ότι ο Καραμανλής ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ,
άλλοι το αντίθετο.
Άλλωστε, μετά τον Τσίπρα ακόμη και ο… Παττακός
καλύτερος αποδεικνύεται.
Το ενδιαφέρον σ’ όλη αυτή την ιστορία
είναι ότι στην Ελλάδα οι πολιτικοί κάνουν τα πάντα για την υστεροφημία
τους και ποτέ δεν κάνουν την αυτοκριτική τους. Μακάρι ο Καραμανλής και η
ΝΔ να ήταν η καλύτερη περίπτωση για την Ελλάδα, αλλά δεν είναι. Κάποτε
θα πρέπει να πουν μια συγγνώμη όλοι οι πολιτικοί από τη μεταπολίτευση,
ακόμη και ο Καραμανλής.
Ωραίο, λοιπόν το παραμύθι που στήνουν
διάφοροι καραμανλικοί, αλλά έχει και δράκο. Και αυτόν δεν πρέπει να τον
ξεχνάμε ποτέ. Κι επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, μην ξεχνάμε και το
ρόλο της καραμανλικής πτέρυγας στην αποθράσυνση του ΣΥΡΙΖΑ και του
Τσίπρα.
Κάποτε ας μιλήσουμε με ανοικτά χαρτιά για να κλείσουν και όλες
οι πληγές.