Είναι γνωστό πως ο αμίαντος όταν εισπνέεται είναι καρκινογόνος ουσία.
Όσον αφορά την κατάποσή του μέσω του νερού, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει πως υπάρχουν κάποιες, μη πειστικές αποδείξεις για το ότι αποτελεί κίνδυνο για την δημόσια υγεία.
Ωστόσο στις ΗΠΑ έχει απαγορευτεί η χρήση οποιουδήποτε προϊόντος αμιάντου, ενώ υπάρχει και ανώτατο επιτρεπόμενο όριο περιεκτικότητας του νερού σε ίνες αμιάντου το οποίο λαμβάνει υπόψιν της και η ΕΥΔΑΠ.
Επίσης σε περιοχές με σκληρά νερά το φαινόμενο της διάβρωσης και της γενικότερης φθοράς των αμιαντοσωλήνων είναι αρκετά έντονο με αποτέλεσμα τον δυνητικό κίνδυνο για την υγεία των καταναλωτών λόγω των διαλυόμενων μετάλλων.
Ναι μεν η χρήση σωλήνων από αμίαντο στα δίκτυα ύδρευσης των πόλεων δεν αποτελεί από μόνη της ικανό παράγοντα που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη καρκίνου, αλλά το μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται από τις φθορές στο δίκτυο σωληνώσεων που περιέχουν αμίαντο καθώς αυτές απελευθερώνουν στο νερό και τον αέρα τις ίνες αμιάντου.
Έχει αποδειχτεί από διάφορες μελέτες που έγιναν στη Μ. Βρετανία, Αμερική, Ελλάδα και Σουηδία, ότι ίνες αμιάντου είχαν εντοπιστεί σε διάφορα όργανα ανθρώπων προκαλώντας τους καρκίνο, όπως στο συκώτι, το πάγκρεας, τα νεφρά, γεγονός που κατέρριψε την παλαιότερη θεωρία ότι ο καταπινόμενος αμίαντος δεν εισβάλει στο γαστρεντερικό σύστημα.
Η Yπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των HΠA (EPA) έχει απαγορεύσει τη χρήση σωλήνων αμιαντοτσιμέντου από το 1996 με το σκεπτικό ότι: «ίνες αμιάντου δεν ελευθερώνονται μόνο κατά την παραγωγή και επεξεργασία των προϊόντων του, αλλά και κατά τη χρήση και συντήρησή τους. Mε τον τρόπο αυτό τα προϊόντα που περιέχουν αμίαντο εκθέτουν σε αδικαιολόγητο κίνδυνο την υγεία του ανθρώπου.
Σύμφωνα με την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία από το 1999 με την κοινοτική οδηγία 76/769/ΕΟΚ απαγορεύεται η χρήση προϊόντων αμιάντου συμπεριλαμβανομένων των καινούργιων αγωγών πόσιμου νερού.
Οι υφιστάμενοι σωλήνες ύδρευσης πριν την 15-8-1999 δεν καλύπτονται από τη νομοθεσία αυτή με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να επιτρέπεται η χρήση τους μέχρι την τελική απόρριψή τους.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος υπήρχε και το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Αειφόρος ανάπτυξη και Ανταγωνιστικότητα» (2007-2013), που προέβλεπε δράσεις στον τομέα της διαχείρισης των υδάτων.
Συγκεκριμένα το Ταμείο Συνοχής συγχρηματοδοτούσε την αντικατάσταση των σωλήνων αν οι αρχές το επιθυμούσαν.
Στην περίπτωσή μας λοιπόν, ο σύνδεσμος ύδρευσης «ΤΕΛΟΣ ΑΓΡΑΣ » που δίνει πόσιμο νερό σε πόλεις και χωριά ….ΤΡΙΩΝ δήμων της Μεσσηνίας ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ , ΠΥΛΟΥ –ΝΕΣΤΟΡΟΣ και ΜΕΣΣΗΝΗΣ χρησιμοποιεί δίκτυο αμιαντοσωλήνων μήκους ….25 χιλιομέτρων από τις πηγές στο Παλαιό Λουτρό (Αλικοντούζι ) έως τις αποθήκες του πρώην ΑΣΟ στην Μεταμόρφωση με κατασκευή την δεκαετία του 1970
Μπορούν οι δημοτικές αρχές των τριών δήμων να δώσουν στην δημοσιότητα τους ελέγχους καταλληλότητας του νερού και της περιεκτικότητάς του σε ίνες αμιάντου και άλλα επιβλαβή συστατικά και να μας πληροφορήσουν πότε έγιναν και από ποιους ;