Εσείς πόσα χαρτονομίσματα βάλατε στο «φακελάκι» με το οποίο... λαδώσατε τους εξεταστές, για να πάρετε το δίπλωμα οδήγησης, δίχως να... αγωνιάτε μήπως «κοπείτε»; 60; 80; 100; 150; 200 ευρώ;
Μήπως ακόμα παραπάνω;
Προσωπικά, τουλάχιστον, από ένα πρόχειρο «γκάλοπ» σε
φίλους και γνωστούς, αυτές οι «ταρίφες» έμαθα ότι έπαιζαν ή παίζουν.
Και, φυσικά, επειδή για την Ελλάδα μιλάμε, το εν λόγω «φακελάκι» δεν
είναι κάτι που βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του υποψήφιου οδηγού αν
θα το πληρώσει ή όχι. Αντίθετα, σχεδόν... επιβάλλεται να το κάνει
κιόλας, προκειμένου να είναι βέβαιος ότι δεν θα μπλέξει σε δυσάρεστες
περιπέτειες και δεν θα χρειαστεί να ξαναδώσει εξετάσεις. Γι' αυτό και
σας ρωτώ, πλην ίσως εκείνων των λίγων, που είχαν την τύχη και την
ικανότητα να πάρουν το δίπλωμα, χωρίς να «λαδώσουν»: εσείς, πόσα δώσατε
για να πάρετε το δίπλωμα; -πέραν του κόστους των μαθημάτων, βεβαίως
βεβαίως...
Διότι, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν μπορεί να παραβιάζετε τόσο μαζικά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τόσο επανειλημμένα, τόσο εξόφθαλμα και προκλητικά, πού να μην πληρώσατε, για να το πάρετε. Και, αφού έχετε άποψη για το τι φταίει σε κάθε μικρό ή μεγάλο τροχαίο, αφού όλοι γνωρίζετε τον τρόπο, με τον οποίο κάθε τραυματισμός και κάθε θάνατος στην άσφαλτο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί και πώς στην ευχή εξακολουθούμε να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές στους ελληνικούς δρόμους...
Συγχωρέστε, σας παρακαλώ, τον «επιθετικό» μου τόνο. Αλλά νιώθω απέραντη θλίψη. Νιώθω πίκρα, νιώθω απογοητεύση και αναρωτιέμαι πού πραγματικά οδεύει η κοινωνία μας. Το συγκλονιστικό -από κάθε άποψη- θανατηφόρο τροχαίο της Θήβας, στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, με τρεις νέους ανθρώπους και ένα μικρό αγοράκι να χάνουν τη ζωή τους, ήρθε για μια ακόμα φορά να βγάλει από μέσα μας τον χειρότερο εαυτό μας και να αναδείξει αυτό που λένε πολλοί: ότι δεν είμαστε λαός, δεν είμαστε κοινωνία, δεν είμαστε άνθρωποι, αλλά… φάρα!
Ναι, είμαστε… φάρα, κυρίες και κύριοι! Νεοέλληνες ή… κ@λοέλληνες, αν προτιμάτε! Τρεις οικογένειες θρηνούν στην άσφαλτο και εμείς στεκόμαστε πάνω από τα συντρίμμια, όχι να για ακούσουμε τον πόνο τους και να τους συμπαρασταθούμε, αλλά για να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε! Να χύσουμε δηλητήριο, χολή, να σπείρουμε το ταξικό και τοξικό μίσος! Λες και είναι το τροχαίο αυτό μια… αφορμή, για να αναλύσουμε εκ νέου την διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας…
Μιλάνε κάποιοι για θεία δίκη, ανερυθρίαστα, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία που τους προσφέρει σαν κάλυψη το Διαδίκτυο. Ξερνάνε χολή, θέλοντας να πείσουν -ποιον, άραγε;- ότι αυτό που συνέβη ήταν δίκαιο και τιμώρησε την αλαζονεία του πλούσιου νέου και την… γαλαντομία του πλούσιου μπαμπά του, που του έκανε ακριβά δώρα, την ώρα που έχει τους υπαλλήλους της εταιρείας του να δουλεύουν για… ψίχουλα. Μιλάνε εκείνοι που αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το «STOP», δεν θα φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στον μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το «πατήσουν» λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει «δυο ποτηράκια μωρέ, σιγά το πράγμα», θα κάνουν «σφήνες» και, φυσικά, δεν θα παραλείψουν να απαντήσουν στο κινητό τους, εάν χτυπήσει την ώρα που οδηγούν...
Και δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν «κοκκινίζουν» καν από ντροπή, ούτε όταν ακούνε τον άτυχο πατέρα και σύζυγο, που είδε την οικογένειά του να ξεκληρίζεται στην άσφαλτο, να δίνει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του οδηγού της μοιραίας Porsche και να ζητάει να σταματήσει το «ανάθεμα» εις βάρος του.
Αντίθετα, κι εκεί… εξυφαίνουν και βλέπουν συνωμοσίες και… εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, πίσω από τα λόγια του τραγικού πατέρα. Αλίμονο… Πώς θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν το μεγαλείο της ψυχής του; Αυτοί δεν θα πετύχαιναν ούτε… ελέφαντα στα δύο μέτρα, τυφλωμένοι από το μίσος και τις ιδεοληψίες τους...
ΥΓ: Για να προλάβω πιθανές απορίες, για καθαρά προσωπικούς λόγους, δεν οδηγώ. Σε όποιον με ρωτήσει «γιατί», απαντάω ως εξής: «Δεν πιστεύω ότι θα ήμουν καλός σε αυτό και δεν θα ήθελα να προσθέσω άλλον έναν δημόσιο κίνδυνο στους δρόμους».
Διότι, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν μπορεί να παραβιάζετε τόσο μαζικά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τόσο επανειλημμένα, τόσο εξόφθαλμα και προκλητικά, πού να μην πληρώσατε, για να το πάρετε. Και, αφού έχετε άποψη για το τι φταίει σε κάθε μικρό ή μεγάλο τροχαίο, αφού όλοι γνωρίζετε τον τρόπο, με τον οποίο κάθε τραυματισμός και κάθε θάνατος στην άσφαλτο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί και πώς στην ευχή εξακολουθούμε να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές στους ελληνικούς δρόμους...
Συγχωρέστε, σας παρακαλώ, τον «επιθετικό» μου τόνο. Αλλά νιώθω απέραντη θλίψη. Νιώθω πίκρα, νιώθω απογοητεύση και αναρωτιέμαι πού πραγματικά οδεύει η κοινωνία μας. Το συγκλονιστικό -από κάθε άποψη- θανατηφόρο τροχαίο της Θήβας, στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, με τρεις νέους ανθρώπους και ένα μικρό αγοράκι να χάνουν τη ζωή τους, ήρθε για μια ακόμα φορά να βγάλει από μέσα μας τον χειρότερο εαυτό μας και να αναδείξει αυτό που λένε πολλοί: ότι δεν είμαστε λαός, δεν είμαστε κοινωνία, δεν είμαστε άνθρωποι, αλλά… φάρα!
Ναι, είμαστε… φάρα, κυρίες και κύριοι! Νεοέλληνες ή… κ@λοέλληνες, αν προτιμάτε! Τρεις οικογένειες θρηνούν στην άσφαλτο και εμείς στεκόμαστε πάνω από τα συντρίμμια, όχι να για ακούσουμε τον πόνο τους και να τους συμπαρασταθούμε, αλλά για να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε! Να χύσουμε δηλητήριο, χολή, να σπείρουμε το ταξικό και τοξικό μίσος! Λες και είναι το τροχαίο αυτό μια… αφορμή, για να αναλύσουμε εκ νέου την διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας…
Μιλάνε κάποιοι για θεία δίκη, ανερυθρίαστα, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία που τους προσφέρει σαν κάλυψη το Διαδίκτυο. Ξερνάνε χολή, θέλοντας να πείσουν -ποιον, άραγε;- ότι αυτό που συνέβη ήταν δίκαιο και τιμώρησε την αλαζονεία του πλούσιου νέου και την… γαλαντομία του πλούσιου μπαμπά του, που του έκανε ακριβά δώρα, την ώρα που έχει τους υπαλλήλους της εταιρείας του να δουλεύουν για… ψίχουλα. Μιλάνε εκείνοι που αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το «STOP», δεν θα φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στον μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το «πατήσουν» λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει «δυο ποτηράκια μωρέ, σιγά το πράγμα», θα κάνουν «σφήνες» και, φυσικά, δεν θα παραλείψουν να απαντήσουν στο κινητό τους, εάν χτυπήσει την ώρα που οδηγούν...
Και δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν «κοκκινίζουν» καν από ντροπή, ούτε όταν ακούνε τον άτυχο πατέρα και σύζυγο, που είδε την οικογένειά του να ξεκληρίζεται στην άσφαλτο, να δίνει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του οδηγού της μοιραίας Porsche και να ζητάει να σταματήσει το «ανάθεμα» εις βάρος του.
Αντίθετα, κι εκεί… εξυφαίνουν και βλέπουν συνωμοσίες και… εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, πίσω από τα λόγια του τραγικού πατέρα. Αλίμονο… Πώς θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν το μεγαλείο της ψυχής του; Αυτοί δεν θα πετύχαιναν ούτε… ελέφαντα στα δύο μέτρα, τυφλωμένοι από το μίσος και τις ιδεοληψίες τους...
ΥΓ: Για να προλάβω πιθανές απορίες, για καθαρά προσωπικούς λόγους, δεν οδηγώ. Σε όποιον με ρωτήσει «γιατί», απαντάω ως εξής: «Δεν πιστεύω ότι θα ήμουν καλός σε αυτό και δεν θα ήθελα να προσθέσω άλλον έναν δημόσιο κίνδυνο στους δρόμους».
Βασ. Αναστασόπουλος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ