Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Έφηβος θυμάμαι είχαμε ένα γάτο που είχε έρθει από το λόγγο και τον
φωνάζαμε << Χίτλερ >>.
Ήταν άγριος, μαλλιαρός σαν πρόβατο και
κοιμόταν πάνω σε μια μπάλα από σανό.
Τρεφόταν με φίδια και ήξερε καλά τη
φιδολογική τέχνη να τα σκοτώνει. Άμα έβλεπε το φίδι, του ‘δινε την ουρά του.
Εκείνο πάλευε να τη δαγκώσει κι αυτός το χτυπούσε με το νύχι κατακέφαλα και
τ’ άφηνε στον τόπο. Όταν τον πλησίαζε
άνθρωπος σήκωνε τις τρίχες του, του ‘δειχνε τα δόντια του και λυσσασμένο πήδαγε
πάνω του. Του κατέβαζε λωρίδες δέρματος με τις γρατζουνιές του, τον μάτωνε και
το έβαζε στα πόδια, βρίζοντάς τον μ’ ένα
νιαούρισμα που ‘μοιαζε να βγαίνει από τρομπέτα παιανίζοντα φαλαγγίτη.
Ήταν ναι,
ένας ύπουλος σαρκοφάγος γάτος.
Όμοιος με κάποιον που δεν είναι γάτος αλλά
δρόμος.
Μιλώ για το δρόμο Κυπαρισσίας- Φιλιατρών, που κι αυτός είναι ένας αγριόγατος
σαν τον δικό μου που δε λέει ν’ αφήσει κανένα ζωντανό στο μέλλον που θα του
χαλάσει το ροχαλητό.
Γάτος δρόμος που δεν έχει αντιολισθητικό τάπητα, γράνες στα πλάγια να φεύγουν τα νερά,
νησίδες ασφαλείας Έχει κουλουριασμένες στροφές,
σαμάρια, γούβες, λίμνες και ανθρωποπαγίδες.
Πάνω του πνοούλες μαραίνονται, γαμπροί και νυφούλες φεύγουν για μακρινές
Εδέμ, βιοπαλαιστές γεμίζουν τα κοιμητήρια, τραυματισμένοι σέρπουν σαν τα
σκουλήκια σακατεμένοι στο κολασμένο του σώμα.
Τον έχουμε
πληρωμένο δυο και τρεις φορές και ποιος
ξέρει πόσες ακόμη. Μήπως έγινε και δρόμος; Μια νεροτσουλήθρα είναι στις βροχές,
ένα τούμπι στις στέγνιες που ψηλώνει με τις λαμαρίνες.
Τι χάλι κι
αυτό με τα δημόσια έργα στην αξιολάτρευτη περιφέρεια Πελοποννήσου. Τι
παλιοεργολαβίες είναι αυτές;
Χρονίζουν σαν της Άρτας το γεφύρι, κι όλες οι
μελέτες φτιαγμένες στο γόνατο. Μπαλώματα από ‘δω, επιχωματώσεις σαν κοτσιλές
από κει, υλικά φτηνά πιο πέρα, λάκκοι αφημένοι χάσκοντες αλλού.
Ελέγχονται
στην κατασκευή τους αυτά τα έργα; Οι επιβλέποντες τι είναι; Λαμόγια ή κολλητοί
του Σουλεϊμάν τομεάρχη;
Η δικαιοσύνη ορά; Οι παραλαμβάνοντες, τι φρούτα είναι;
Σάπια, έχοντες φθαρεί από τους σκώληκες ή παραγινωμένοι φύλαρχοι που επιστρατεύονται
εκ της κλίνης τους;
Σ’ άλλη
χώρα, ο επίορκος ανώτατος υπάλληλος θα είχε εκδιωχθεί με τις κλωτσιές. Εδώ στο Τροϊκιστάν δίνει
συνεντεύξεις, το παίζει ξερόλας, και πάει πακέτο με τον υπουργό. Μένει
ατιμώρητος, πάει καβάλα στην εκκλησία, καβάλα προσκυνάει και βυζαίνει το μικρόν
έπαρμα του μαστού της εξουσίας.
Αλλά το
εκχειλίζον πάθος της κατασκευάστριας εταιρείας, φαίνεται στον κόμπο της
Φαρακλάδας. Μελωμένο πλήρων αισθημάτων
ανάμεσα σε δυο στροφές. Η νησίδα
στενεύει τις λωρίδες, τις κάνει μπογάζια για κατσίκια. Οι οδηγοί ολισθαίνουν
και βρίσκονται στα χωράφια. Τρώνε χώμα
όσοι τη γλιτώσουν και οι κεκοιμηκότες οδεύουν για την Αχερουσία.
Αμ, τι! Ελλάς είναι αυτή!