Η χώρα αυτή δεν έχει καμιά ελπίδα, ανεξαρτήτως κόμματος που κυβερνά.
Ίσως η κυβέρνηση της Αριστεράς να οδήγησε την Ελλάδα στο να πιάσει πάτο
σε όλα τα επίπεδα, όμως, το πρόβλημα είναι η ίδια η κοινωνία.
Είναι η
στάνη που βγάζει το γάλα που όλοι ξέρουμε κι αυτό δεν αλλάζει.
Δυστυχώς η κρίση και τα Μνημόνια δείχνουν να μη βοήθησαν τη χώρα να πάει μπροστά. Πέραν των μέτρων και της λιτότητας που επιβάλλονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα, καμιά ουσιαστική ανατροπή δεν έγινε στο εσωτερικό της χώρας.
Μιας χώρα βαλκανική κι όχι ευρωπαϊκή. Μια Ελλάδα τριτοκοσμική σε όλες τις δραστηριότητές της. Από το ποδόσφαιρο μέχρι την πολιτική, κι από τον πολιτισμό μέχρι τις καθημερινές σχέσεις των πολιτών.
Το επεισόδιο με τον Τζήμερο, ο τσαμπουκάς του ιδίου και των ΚΚΕδων που ήταν εκεί είναι ένα σημείο των καιρών.
Δυστυχώς η κρίση και τα Μνημόνια δείχνουν να μη βοήθησαν τη χώρα να πάει μπροστά. Πέραν των μέτρων και της λιτότητας που επιβάλλονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα, καμιά ουσιαστική ανατροπή δεν έγινε στο εσωτερικό της χώρας.
Μιας χώρα βαλκανική κι όχι ευρωπαϊκή. Μια Ελλάδα τριτοκοσμική σε όλες τις δραστηριότητές της. Από το ποδόσφαιρο μέχρι την πολιτική, κι από τον πολιτισμό μέχρι τις καθημερινές σχέσεις των πολιτών.
Το επεισόδιο με τον Τζήμερο, ο τσαμπουκάς του ιδίου και των ΚΚΕδων που ήταν εκεί είναι ένα σημείο των καιρών.
Οι χειρονομίες του
Πάνου Καμμένου, ο οποίος λειτούργησε ως χούλιγκαν κι όχι ως δημόσιο
πρόσωπο, είναι μια ακόμη επιβεβαίωση της ηθικής κατάπτωσης της
πολιτικής.
Τα όσα συμβαίνουν με την
επένδυση στο Ελληνικό δείχνουν ότι η γραφειοκρατία, τα κρυφά συμφέροντα και η πολιτική ανικανότητα δεν άλλαξαν ποτέ. Η αθλιότητα της Κονιόρδου με το μνημείο στην Αμφίπολη και με το αν είναι Μακεδονικό ή ρωμαϊκό επιβεβαιώνουν ότι αυτή η χώρα δε μπορεί να ομονοήσει ούτε για τον πολιτισμό της.
Μια χώρα στην οποία κυριαρχεί η μαγκιά σε όλες τις δραστηριότητες. Οι ξυλοδαρμοί μέσα και έξω από τα γήπεδα θεωρείται κάτι φυσιολογικό και μάλιστα ουσιαστικά δεν τιμωρείται κανείς. Το να τραβάνε μαχαίρια και κατσαβίδια και να σκοτώνουν τον απέναντι είναι «ελληνική μαγκιά». Ο διχασμός σε Θεσσαλονικιούς και χαμουτζήδες. Σε γαύρους και Παόκια, σε ΑΕΚτζήδες και Παναθηναϊκούς είναι όλα φυσιολογικά μέχρι που να σκοτωθούν μερικοί για χάρη αυτής της «ιδέας».
Το να βρίζει και να σηκώνει τα δάκτυλα ένας υπουργός είναι φυσιολογικό. Αφού τον έβρισαν οι άλλοι να μην τους βρίσει κι αυτός; Οφθαλμός αντί οφθαλμού.
Το να δείρει ο Τζήμερος τον ταξικό εχθρό ή να τον πλακώσουν οι κομμουνιστές επειδή είναι νεοφιλελές, είναι πλέον στην Ελλάδα της κρίσης κάτι αναμενόμενο, δεν μας κάνει ούτε εντύπωση. Άλλωστε, ο εθισμός στη βία έχει ξεκινήσει από τότε που οι Χρυσαυγίτες πλακώνουν όποιον γουστάρουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή.
Ακόμη και ο κουμπουροφόρος που πυροβόλησε στο Εφετείο και πιθανότατα κουβάλαγε το όπλο μέσα στο δικαστήριο είναι κι αυτό φυσιολογικό. Αγανακτισμένος συγγενής για την κωλυσιεργία της δικαιοσύνης, κρητίκαρος που δε… μασάει, βγάζει το όπλο και βαράει όπου βρει.
Αλλά και πόσο φυσιολογικό φαίνεται να διορίζονται με 8μηνες συμβάσεις μερικές χιλιάδες πολιτών, να παρατείνεται η σύμβασή τους παράτυπα και να βγαίνουν να απαιτούν μονιμοποίηση «γιατί μας το υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός». Μια χώρα που δεν έχει ούτε μαντήλι για να κλάψει, κι ένας λαός που διαμαρτύρεται για κάθε ευρώ περικοπών, την ίδια ώρα λέει «α τους κακόμοιρους τους συμβασιούχους, ας τους διορίσουμε κι ας μην κάνουν τίποτε». Όπως κάποτε οι καθαρίστριες που έγιναν το σύμβολο της αριστεράς.
Μία είναι η αλήθεια λοιπόν. Είμαστε εθισμένοι στη βία, στην καφρίλα, στην κοροϊδία. Έχουμε συνηθίσει να κυριαρχεί η αριστερή ιδεολογία ενοχοποιώντας κάθε τι δεξιό, πατριωτικό, οικογενειακό. Κατηγορούμε κάθε άνθρωπο που λέει αλήθειες επειδή απλά δεν θέλουμε να τις ακούσουμε, ακόμη κι αν τις απαιτούμε από τα κόμματα.
Κι από την άλλη, το πολιτικό σύστημα, σαρξ εκ της σαρκός της ελληνικής κοινωνίας, μια χαρά την εκπροσωπεί.
Ένα ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη έλεγε:
Τα όσα συμβαίνουν με την
επένδυση στο Ελληνικό δείχνουν ότι η γραφειοκρατία, τα κρυφά συμφέροντα και η πολιτική ανικανότητα δεν άλλαξαν ποτέ. Η αθλιότητα της Κονιόρδου με το μνημείο στην Αμφίπολη και με το αν είναι Μακεδονικό ή ρωμαϊκό επιβεβαιώνουν ότι αυτή η χώρα δε μπορεί να ομονοήσει ούτε για τον πολιτισμό της.
Μια χώρα στην οποία κυριαρχεί η μαγκιά σε όλες τις δραστηριότητες. Οι ξυλοδαρμοί μέσα και έξω από τα γήπεδα θεωρείται κάτι φυσιολογικό και μάλιστα ουσιαστικά δεν τιμωρείται κανείς. Το να τραβάνε μαχαίρια και κατσαβίδια και να σκοτώνουν τον απέναντι είναι «ελληνική μαγκιά». Ο διχασμός σε Θεσσαλονικιούς και χαμουτζήδες. Σε γαύρους και Παόκια, σε ΑΕΚτζήδες και Παναθηναϊκούς είναι όλα φυσιολογικά μέχρι που να σκοτωθούν μερικοί για χάρη αυτής της «ιδέας».
Το να βρίζει και να σηκώνει τα δάκτυλα ένας υπουργός είναι φυσιολογικό. Αφού τον έβρισαν οι άλλοι να μην τους βρίσει κι αυτός; Οφθαλμός αντί οφθαλμού.
Το να δείρει ο Τζήμερος τον ταξικό εχθρό ή να τον πλακώσουν οι κομμουνιστές επειδή είναι νεοφιλελές, είναι πλέον στην Ελλάδα της κρίσης κάτι αναμενόμενο, δεν μας κάνει ούτε εντύπωση. Άλλωστε, ο εθισμός στη βία έχει ξεκινήσει από τότε που οι Χρυσαυγίτες πλακώνουν όποιον γουστάρουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή.
Ακόμη και ο κουμπουροφόρος που πυροβόλησε στο Εφετείο και πιθανότατα κουβάλαγε το όπλο μέσα στο δικαστήριο είναι κι αυτό φυσιολογικό. Αγανακτισμένος συγγενής για την κωλυσιεργία της δικαιοσύνης, κρητίκαρος που δε… μασάει, βγάζει το όπλο και βαράει όπου βρει.
Αλλά και πόσο φυσιολογικό φαίνεται να διορίζονται με 8μηνες συμβάσεις μερικές χιλιάδες πολιτών, να παρατείνεται η σύμβασή τους παράτυπα και να βγαίνουν να απαιτούν μονιμοποίηση «γιατί μας το υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός». Μια χώρα που δεν έχει ούτε μαντήλι για να κλάψει, κι ένας λαός που διαμαρτύρεται για κάθε ευρώ περικοπών, την ίδια ώρα λέει «α τους κακόμοιρους τους συμβασιούχους, ας τους διορίσουμε κι ας μην κάνουν τίποτε». Όπως κάποτε οι καθαρίστριες που έγιναν το σύμβολο της αριστεράς.
Μία είναι η αλήθεια λοιπόν. Είμαστε εθισμένοι στη βία, στην καφρίλα, στην κοροϊδία. Έχουμε συνηθίσει να κυριαρχεί η αριστερή ιδεολογία ενοχοποιώντας κάθε τι δεξιό, πατριωτικό, οικογενειακό. Κατηγορούμε κάθε άνθρωπο που λέει αλήθειες επειδή απλά δεν θέλουμε να τις ακούσουμε, ακόμη κι αν τις απαιτούμε από τα κόμματα.
Κι από την άλλη, το πολιτικό σύστημα, σαρξ εκ της σαρκός της ελληνικής κοινωνίας, μια χαρά την εκπροσωπεί.
Ένα ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη έλεγε:
«Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».
Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τους ψεύτες πολιτικούς, τους Μαυρογιαλούρους, τους αριστερούς απατεώνες ή τους δεξιούς ενοχικούς.
Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τους ψεύτες πολιτικούς, τους Μαυρογιαλούρους, τους αριστερούς απατεώνες ή τους δεξιούς ενοχικούς.
Κομμάτια της
κοινωνίας μας είναι.
Και η Ελλάδα θα συνεχίσει να κινείται για χρόνια μες στην παρακμή της, κρύβοντας τον φασισμό της, την καφρίλα της, την έλλειψη κινήτρων για να μείνουν τα παιδιά μας εδώ. Μήπως τελικά ακόμη και οι βαλκανικές χώρες μας έχουν ξεπεράσει και είμαστε μοναδικό είδος αρχοντοχωριατισμού που οδηγείται αργά αλλά σταθερά στην αυτοκτονία;
Και η Ελλάδα θα συνεχίσει να κινείται για χρόνια μες στην παρακμή της, κρύβοντας τον φασισμό της, την καφρίλα της, την έλλειψη κινήτρων για να μείνουν τα παιδιά μας εδώ. Μήπως τελικά ακόμη και οι βαλκανικές χώρες μας έχουν ξεπεράσει και είμαστε μοναδικό είδος αρχοντοχωριατισμού που οδηγείται αργά αλλά σταθερά στην αυτοκτονία;