Όντως η κοινωνία έπεσε… μέσα στον στόχο
της....
Εντάξει, κάπως γενικευμένος ο τίτλος,
υπάρχει κατά τις δημοσκοπήσεις ένα ποσοστό περί το 80% που δηλώνει ότι
δεν θα τον ψηφίσει, αλλά το 20% που εξακολουθεί να διάκειται ευμενώς,
αποτελεί την κρίσιμη μάζα που θα του προσφέρει τη θέση της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, με έντονη την πιθανότητα να τον επαναφέρει ρυθμιστή των
καταστάσεων το 2020 με την προεδρική εκλογή και τις εκλογές της απλής
αναλογικής.
Δικαίως χθες εξέφραζε ισχυρισμούς που
δεν ανταποκρίνονται σε καμιά πραγματικότητα και ήλκυσε επιχειρήματα από
τον χώρο το φανταστικού.
Είπε ας πούμε ότι «όταν μετά την σκληρή
μάχη της πρώτης περιόδου που συγκλόνισε την Ευρώπη, και μετά τον
συμβιβασμό της συμφωνίας του Καλοκαιριού, ως αποτέλεσμα ενός σκληρού
συμβιβασμού, με αντικείμενο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, ο
ελληνικός λαός τότε για πρώτη φορά, με απόλυτη γνώση, επέλεξε να μας
δώσει ακόμη μεγαλύτερη νίκη σε ποσοστά».
Προφανώς μόνο ο κ. Τσίπρας και οι συν
αυτώ είδαν την Ευρώπη να συγκλονίζεται.
Οι υπόλοιποι το μόνο που είδαμε
στους τηλεοπτικούς δείκτες, ήταν μερικές δεκάδες οπαδοί σε δυο – τρεις
ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να διαδηλώνουν με σημαίες ΣΥΡΙΖΑ και ελληνικές,
προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα κίνημα που ποτέ δεν συγκροτήθηκε.
Όσο για τον σκληρό εκβιασμό που
υπέστημεν, εννοεί ότι διέκοψε τη διαπραγμάτευση την στιγμή που
ολοκληρωνόταν, κήρυξε δημοψήφισμα σε χρόνο που βρισκόταν εκτός
προγράμματος, ζητούσε επί πλέον χρηματοδότηση που δεν ήταν δυνατό να
λάβει γιατί όντας εκτός προγράμματος, και να ήθελε ο Ντράγκι, δεν θα
μπορούσε να του την παράσχει.
Ουσιαστικά ο ίδιος προσπάθησε να
εκβιάσει, αλλά πήγε ξυπόλητος στ΄ αγκάθια, με αποστεγνωμένες τράπεζες
και ταμεία, γεγονός που αργότερα παραδέχτηκε και ο ίδιος, λέγοντας στον
Πολ Μέισον «μείναμε από δυνάμεις».
Παρόλα αυτά η πλειοψηφία των πιστών
του εξακολουθεί να θεωρεί ότι οι δανειστές μας έκλεισαν τις τράπεζες για
να μας εκβιάσουν.
Σε άλλο σημείο, ο κ. Τσίπρας ισχυρίστηκε
ότι σήμερα έχουμε μια συμφωνία που δίνει προοπτική εξόδου.
Ο κ.
Τζανακόπουλος προχθές (4/5) δήλωσε ότι τα δύσκολα πέρασαν. Είναι
αστείο, αλλά αυτά τα δύσκολα όλο περνούν και όλο παρόντα είναι.
Η Όλγα
Γεροβασίλη, ως κυβερνητική εκπρόσωπος, είχε δηλώσει (12/5/16) και αυτή
ότι τα δύσκολα πέρασαν, και χαρίεσσα διαβεβαίωνε πως από δω και πέρα
περνάμε στην ανάκαμψη. Αναγκαστική διαβεβαίωση αφού ο πρωθυπουργός
(1/5/16) είχε δώσει γραμμή, λέγοντας ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας,
έρχονται καλύτερες μέρες.
Τον ίδιο μήνα (στις 22) δήλωνε με
αυτοπεποίθηση: Σήμερα, παίρνουμε τις τελευταίες δύσκολες αποφάσεις.
Βέβαια ότι τα δύσκολα… είχαν περάσει πιο νωρίς. Μας το είχε ανακοινώσει
πρώτος ο ατυχήσας κ. Μαρδάς από τις 7 Δεκέμβρη του 15, εκφωνώντας την
φράση – φετίχ τα δύσκολα πέρασαν.
(Τουλάχιστον υπήρξε και ένας ειλικρινής
χρήστης της ρήσης, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων
Αλεξιάδης, που αναφερόμενος στα φορολογικά είχε δηλώσει: Τα δύσκολα
πέρασαν, έρχονται χειρότερα!).
Παράλληλα είπε και άλλα ο πρωθυπουργός,
που ο χώρος δεν αρκεί να αναφερθούμε συνολικά.
Θα επιμεριστούμε,
επισημαίνοντας το κομπορρήμον ότι «ο λαός έδωσε στην κυβέρνηση την
εντολή για έξοδο από τα μνημόνια, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι είμαστε οι
μόνοι που θα την υλοποιήσουμε δίχως να λεηλατήσουμε την κοινωνία»!
Όντως η κοινωνία έπεσε… μέσα στον στόχο
της.
Με… χαρά θα προσφέρει – και καθόλου λεηλατημένη δεν θα αισθάνεται –
τη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου από το '19 και το '20,
(για το οποίο ο κ. Τσακαλώτος θα παραιτείτο), όπως με χαρά θα προσφέρει
και περικοπές 450 εκατ. ευρώ το 2018 (κατάργηση έκπτωσης ιατρικών
δαπανών, έκπτωσης 1,5% του φόρου εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων,
μείωση κατά 50% του πετρελαίου θέρμανσης, κατάργηση επιδομάτων για όσους
παίρνουν εισόδημα κοινωνικής αλληλεγγύης).
Έχουμε ξαναγράψει ότι αυτά, και πολλά
περισσότερα, θα είχαν αποφευχθεί αν είχε ισχύσει με το mail Χαρδούβελη.
Όμως στόχος αυτού του σημειώματος δεν είναι η πολιτική κριτική. Είναι να
διατυπωθεί η κοινωνική απορία, πως είναι δυνατό ένας λαός, μέσα σε δυο
χρόνια, να εισπράττει τα εντελώς αντίθετα από τα υπεσχημένα, να
ματαιώνονται οι ελπίδες του, να δυσχεραίνεται η οικονομική του
καθημερινότητα, να βλέπει ότι αυτά που του λένε απέχουν της αληθείας,
και ωστόσο να παραμένει απαθής. Να μην κατέρχεται σε διαδηλώσεις, έστω
την πρωτομαγιά, να μην σαρκάζει καν, για τους επικοινωνιακούς ηρωισμούς
που καταλήγουν σε άνευ όρων παραδόσεις και σε επανεκκίνηση της χώρας
από χειρότερες θέσεις.
Μάλλον μας ταιριάζει ο κ. Τσίπρας, μας
αρέσει ο παραμυθητικός λόγος του, ακόμη και αν καταλαβαίνουμε ότι είναι
ψευδής.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με οποιοδήποτε αξίωμα (είτε ως
πρωθυπουργός, είτε ως συγκυβερνήτης στο μέλλον ), προβλέπεται ότι θα τον
συμβιώσουμε για αρκετά χρόνια μαζί του!
Γ. Σιδέρης-liberal.gr