Του Μανόλη Καψή
Δεν θυμάμαι αν ήταν η τελευταία.
Νομίζω,
τελευταίος ήταν ο ηθοποιός Καταλειφός, που μας εξήγησε ότι "δεν είναι
αυτή η Αριστερά" (γιατί, ως γνωστόν, υπάρχει η πραγματική Αριστερά και η
εξιδανικευμένη Αριστερά, στο μυαλό ορισμένων Ελλήνων διανοουμένων).
Είχε προηγηθεί η Έλενα Ακρίτα, ο συνθέτης Μαχαιρίτσας, ο Θανάσης
Βαλτινός και η λίστα οσο πάει και μεγαλώνει, και μεγαλώνει και
μεγαλώνει...
Όλοι δηλώνουν κοψοχέρηδες και
απογοητευμένοι.
Πίστεψαν "αφελώς" τις υποσχέσεις Τσίπρα και τώρα το
μετάνιωσαν. Και νιώθουν την ανάγκη της δημόσιας εξομολόγησης και της
αυτοκριτικής.
Συγγνώμη, λάθος... Γράψτε λάθος λοιπόν;
Παρά τα ειρωνικά γελάκια και τα μοχθηρά
σχόλια, η συγγνώμη πρέπει να γίνει αποδεκτή όπως και η αυτοκριτική.
Ποιος δηλαδή δεν έχει κάνει λάθος; Ποιος δεν έχει απογοητευτεί από το
κόμμα και τον ηγέτη που ψήφισε; Ποιος δεν έχει νιώσει προδομένος
από πολιτικό που εμπιστεύθηκε; Όλοι μας.. Δεκτή λοιπόν και η συγγνώμη
και η αυτοκριτική.
Υπάρχει όμως ένα θεματάκι. Ή, για την ακρίβεια, δύο θεματάκια...
Το ένα είναι τι ακριβώς πίστεψαν. Τώρα
που η συζήτηση γίνεται πιο νηφάλια και οι υποσχέσεις Τσίπρα έχουν
εξοβελιστεί από το ρεπερτόριο των πολιτικών εκπομπών και τις έχουν
αναλάβει οι ΑΜΑΝ, αξίζει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς πίστεψαν.
Πίστεψαν οτι ο Αλέξης Τσίπρας θα σχίσει
τα μνημόνια και θα τα καταργήσει με έναν νόμο και ένα άρθρο; Πίστεψαν
ότι θα γονατίσει την Ενωμένη Ευρώπη και θα κάνει τις αγορές να χορεύουν
στους ήχους του ζουρνά;
Ότι θα επιστρέψει τη χρεοκοπημένη Ελλάδα στην
προ κρίσης κατάσταση, με διοικητικές πράξεις;
Δεν μου φαίνεται πιθανό. Εδώ, ακόμα και
αυτός ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας (όπως μας αποκάλυψε ο Βαρουφάκης) δεν
πίστευε αυτά που έλεγε - τα πίστεψαν εκείνοι; (Που και μόρφωση διέθεταν
και κοινωνική-επαγγελματική εμπειρία;) Απίθανο...
Δεν τον πίστεψαν. Αλλά, καθώς αγόρια και
κορίτσια χόρευαν στο Σύνταγμα για την "απελευθέρωση της πατρίδας
από τους τοκογλύφους και τους ντόπιους γερμανοτσολιάδες", καθώς στα
μεγάφωνα ακούγονταν τραγούδια του Μίκη και αντάρτικα, ήθελαν να είναι
μαζί τους.
Όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, ήθελαν ο
κόσμος να τους αγαπά. Να τους χειροκροτά. Ήθελαν να είναι ένα με τον
λαό. Ήθελαν να ακούγονται και τα δικά τους τραγούδια στο Σύνταγμα... Και
έτσι, ακολούθησαν το πλήθος.
Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο
θεματάκι... Γιατί, οσο τα αγόρια και τα κορίτσια χόρευαν στο Σύνταγμα
για την "απελευθέρωση του τόπου από την ξένη κατοχή", κάποιοι άλλοι
έβριζαν, χειροδικούσαν, έριχναν μολότοφ, απειλούσαν, έφτυναν. Οι
αγανακτισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταλάβει τον δημόσιο χώρο και είχαν
κηρύξει τον πόλεμο στους υποταγμένους. Ο "τρίτος γύρος" είχε ξεκινήσει..
Ένας εμφύλιος χαμηλής έντασης, όπως
εύστοχα τον περιέγραψε ο Ε. Βενιζέλος. Αυτούς, οι μετανοημένοι
διανοούμενοι, δεν τους είδαν όταν προπηλάκιζαν βουλευτές; Δεν τους
άκουσαν να βρίζουν και να απειλούν όποιον (συνάδελφό τους) τολμούσε να
έχει άλλη άποψη; Τη βία δεν την είδαν; Δεν το πιστεύω. Και τα είδαν και
τα άκουσαν. Όμως σιώπησαν.. Γιατί ήθελαν τόσο πολύ να αρέσουν, ήθελαν
τόσο πολύ να τους αγαπάει ο κόσμος που διαδήλωνε, να πάνε με το ρεύμα,
που προτίμησαν να κλείσουν τα αυτιά τους. Σιωπή...
Και γι' αυτήν τους τη σιωπή χρειάζεται μια πιο μεγάλη συγγνώμη και μια πιο ειλικρινής αυτοκριτική...
Υ.Γ. 1: Όλα αυτά τα θλιβερά που ζήσαμε
τον καιρό της "επαναστατικής νιότης" του ΣΥΡΙΖΑ, τότε που όλοι οι
φίλοι-διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ σιωπούσαν... τα θυμήθηκα και με αφορμή την
τρομοκρατική επίθεση εναντίον του Λουκά Παπαδήμου. Γιατί, μπορεί ο
ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του να μην είναι οι ηθικοί αυτουργοί της επίθεσης
(όπως έγραψε ο Γρ. Ψαριανός), αλλά η ανοχή και η υπόθαλψη της βίας απο
τον ΣΥΡΙΖΑ βοήθησε και ενίσχυσε τη νομιμοποίησή της. Πάνε λίγα χρόνια
από τότε που ο Πάνος Καμμένος καλούσε τους οπαδούς του να λιντσάρουν τον
Γιάννη Πάχτα, τότε που τα παλικάρια έριχναν μολότοφ μέσα στο σπίτι του
αστυνομικού διευθυντή στο Λαύριο, τότε που ο Πάνος Σκουρλέτης μας
εξηγούσε πως σε όλα τα σπίτια υπάρχουν κοντάρια και μπουκάλια για
μολότοφ, τότε που κάτοικοι της Χαλκιδικής απειλούσαν να κάψουν ζωντανό
τον φύλακα στις εγκαταστάσεις της Eldorado, τότε που ο σύμβουλος του
υπουργού Δικαιοσύνης υποσχόταν στα μέλη των "Πυρήνων των Φωτιάς" λύση
στο θέμα του Σάββα Ξηρού... Θέλετε να συνεχίσω, αγαπητή Έλενα;
Υ.Γ. 2: Τότε ήταν που και ορισμένοι
δημοσιογράφοι (υποκριτικά) καταδίκαζαν τη βία σε βάρος συναδέλφων τους,
αλλά προσέθεταν: Ναι, η βία είναι καταδικαστέα, αλλά και η οργή του
κόσμου μεγάλη... (Άρα δικαιολογημένη)