Xοντρόπετσο
δούλεμα ασκούν στους πολίτες!
Η οικονομική δυσχέρεια, η προσωπική
αγωνία, για το τώρα και το μέλλον, η σίγαση των ηχηρών υποσχέσεων, το
θάμπωμα των λαμπερών ελπίδων, το καταλάγιασμα του συλλογικού πάθους των
πλατειών, (ασχέτως αν η αιτία που το άναψε ήταν ψευδής και γι’ αυτό
θνησιγενής), η επανάληψη των χειρότερων εκδοχών της εξουσιαστικής
μεθοδολογίας που υιοθέτησαν από τους προηγούμενους, είχαν τα
αποτελέσματά τους.
Ατόνησαν τα αντανακλαστικά των πολιτών.
Μια αύρα παθητικότητας, ανημπόριας,
παράδοσης στο αναπότρεπτο, διαχέεται και ανακυκλώνεται εξοστρακίζοντας
την ελπίδα. Ο κόσμος βουβά αποσύρει την στήριξή του στην κυβερνητική
παράταξη, χωρίς εκρήξεις θυμού, κινητοποίησης, κατακραυγές. Δεν είναι
ξαφνική ωριμότητα, είναι προϊούσα παραίτηση. Σε αυτό το καταλαγιασμένο,
ακίνητο τοπίο, η κυβέρνηση προσποιείται ακόμα ηρωικές μάχες και
εξακολουθεί δήθεν να υπερασπίζεται τα δίκια του λαού, ενώ του τα
τσαλαπατάει ανενδοίαστα εκ του αποτελέσματος.
Σέρνεται σε μια διαπραγμάτευση την οποία
δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει, ενώ θα όφειλε να την είχε ενάμισι
χρόνο πριν!
Αλλάζει… «ενδυματολογικές προτιμήσεις», ακροβατεί από την
ελπίδα ότι θα φορέσει γραβάτα, στο φόβο ότι θα της φορέσουν φέσι.
Αυτό
θα είναι η συμβολική αισθητική απεικόνιση μιας πορείας αλλεπάλληλων
ηττών που υπέστη, κλεισμένη το δικό της σύμπαν, σε έναν κόσμο κανόνων,
που δεν τους αποδέχεται γιατί δεν τους κατανοεί.
Σκέπτεται διαφορετικά αλλά σκέπτεται
λάθος. Δέχεται αλλεπάλληλες παροτρύνσεις ότι το χρέος δεν είναι το
πρώτιστο. Αυτό κάποια στιγμή ίσως ερχόταν πιο εύκολα, εφόσον έδειχνε ότι
ωθεί τη χώρα σε μια πορεία προόδου, δια των μεταρρυθμίσεων. Δεν
αντιμετωπίζουμε ως φετίχ τη λέξη μεταρρύθμιση. Ωστόσο, όπως έλεγε
κάποιος, που για του αριστερούς είναι ό,τι… ο Πλάστης για τους
χριστιανούς, «Ελευθερία είναι η γνώση της αναγκαιότητας». Την ελευθερία
μας, στην παρούσα συγκυρία, την καθόρισε η αναγκαιότητα να
ξεμπερδεύουμε γρήγορα με τις υποχρεώσεις μας – έχουμε άλλωστε
δεσμευτεί γι αυτές – προκειμένου να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα έστω
λειψά οφέλη όσων διεκδικούμε.
Αλλά το νεανικό και ανώριμο επιτελείο
του Μαξίμου σκέπτεται διαφορετικά – και συνήθως ιεραρχεί ανάποδα.
Κάποτε νόμιζε ότι θα αλλάξει την Ευρώπη. Μετά νόμιζε ότι με την απειλή
του αυτοχειριασμού, θα την τρομάξει. Τώρα δηλώνει αρειμανίως ότι
«απαιτεί». «δεν δέχεται να μην», (να μην υπάρξει οριστική επίλυση του
προβλήματος του χρέους, ποσοτική χαλάρωση, έξοδο στις αγορές), και
απειλεί να ξεπεράσει το Eurogroup και να θέσει το ελληνικό ζήτημα του
χρέους στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.
Και εκεί όλοι αγάλλοντες θα τους
χειροκροτήσουν και θα συναινέσουν άμεσα, ειδικά τα πρώην σοβιετικά κράτη
ας πούμε, που οι πολίτες τους έχουν κατά κεφαλήν εισόδημα το μισό από
το δικό μας, ή η Μάλτα, που – λόγω μικρού μεγέθους – μας έχει δανείσει
το 4,5% του ΑΕΠ της! Λες και στην Σύνοδο Κορυφής, μετέχουν ηγεσίες
άλλων χωρών, διαφορετικές από αυτές που μετέχουν στο Eurogroup (Πέραν
βέβαια του γεγονότος ότι η Σύνοδος Κορυφής δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα).
Αλλά οι δικοί μας είναι επαναστάτες.
Ξεπερνούν τις αστικές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, και τα πρωτόκολλα που
έχουν συσταθεί, όχι για να εναρμονίζουν τις σχέσεις μεταξύ κρατών
όπως ψευδώς λέγεται, αλλά για να δένουν με χαλκά τα χέρια των λαών.
Ελπίζουν πάλι σε πολιτική λύση, όπως την… πέτυχαν τόσες φορές, και αντί
να γυρίσουν τροπαιοφόροι, γύρισαν με την ουρά στα σκέλια.
Άλλωστε γιατί να μην ξεπεράσουν το
Eurogroup; Όπως έχει πει, με νεανική αγωνιστικότητα ο ΠτΔ κ.
Παυλόπουλος, το Eurogroup δεν είναι θεσμικό όργανο. Το ίδιο επανέλαβε
προχθές και το Μαξίμου, λες και αυτό είναι το πρόβλημα, και όχι η
πραγματική εξουσία που έχει, απόδειξη ότι τσάκισε τόσες φορές τις
ελπίδες τους, τους απέρριψε στις εξετάσεις και τους έστειλε να
διορθώσουν τα γραπτά – να συμπληρώσουν δηλαδή τα προαπαιτούμενα.
Είναι κουραστική αυτή η αέναη επανάληψη
του ανώριμου τσαμπουκά και του θεατρικού θάρρους, που σωρεύει ήττες,
των αλλεπάλληλων τηλεφωνικών επαφών, που ένα τουλάχιστον – αυτό
γνωρίζουμε – κατέληξε βάζει ο Ολάντ την συνομιλία του με τον έλληνα
πρωθυπουργό, σε συνακρόαση με τους δημοσιογράφους που ήταν στο γραφείο
του.
ΥΓ: Τελείωναν αυτές οι γραμμές και θα
τελείωναν κάπως αλλιώς, αλλά διαβάσαμε τη δήλωση Ζουράρι ότι «η έλλειψη
πολιτικής νομιμοποίησης δεν εκδηλώνεται μέσω δημοσκοπήσεων»!
Και
θυμηθήκαμε τον Τσίπρα να λέει στον Σαμαρά ότι «Το 30% που αθροίζουν
τα δύο κόμματα στις δημοσκοπήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), δεν τους νομιμοποιεί να
παίρνουν αποφάσεις.
Άλλαξαν οι εποχές και οι αξίες, και
πλέον η νέα κυβέρνηση νομιμοποιείται προφανώς.
Τέτοιο χοντρόπετσο
δούλεμα ασκούν στους πολίτες!
Γ. Σιδέρης-liberal.gr