ΦΩΤΟ - Βόρεια Κορέα: Η καθημερινότητα στην χώρα του Κιμ Γιονγκ Ουν

Ενας από τους πιο παλιούς εργαζόμενους της Google ταξίδεψε στη Βόρεια Κορέα και φωτογράφησε σκηνές από την καθημερινότητα, της χώρας που είναι διεθνώς απομονωμένη.

Ο Omid Scheybani φανατικός φωτογράφος και «αφηγητής των πολιτισμών του κόσμου» όπως ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται, πραγματοποίησε ένα 10ημερο ταξίδι στη Βόρεια Κορέα για να φωτογραφίσει την καθημερινότητα χρησιμοποιώντας το iPhone του και την εφαρμογή EyeEm. Το κομμουνιστικό καθεστώς επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στο τι επιτρέπεται να φωτογραφηθεί και τι όχι.
Ο Scheybani, χωρίς να βγει από το πλαίσιο των περιορισμών κατάφερε να απαθανατίσει πολύ όμορφες στιγμές στην χώρα – μυστήριο, όπως τα παιχνίδια πινγκ – πονγκ σε μεγάλες αίθουσες.

Ο αμερικανός είχε προειδοποιηθεί να μην φωτογραφήσει στρατιωτικό προσωπικό ή την φτώχεια που κυριαρχεί έξω από την πρωτεύουσα Πιονγιάνγκ.
 Μια ακόμη «εντολή» ήταν «να μην φωτογραφίζει με αρνητικό τρόπο τους ηγέτες της χώρας» το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι οι φωτογραφίες θα έπρεπε να είναι ολόσωμες.

Ο Scheybani εριγράφει την Πιονγιανγκ ως μια «πρωτεύουσα για λίγους». Η κυβέρνηση αποφασίσει ποιος θα μπορέσει να κατοικήσει σε αυτήν, με κριτήριο το πόσο πιστός είναι στο καθεστώς. Ακόμη όμως και κάποιος από την επαρχία να θελήσει να επισκεφτεί την πρωτεύουσα, θα πρέπει να πάρει ειδική άδεια από τις αρχές.

Στην πόλη, τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι ελάχιστα.
Το μετρό με μόλις δύο γραμμές είναι από τα πιο δημοφιλή μέσα μετακίνησης...

... Οπως και τα ποδήλατα, τα οποία όμως στην πλειοψηφία τους ειναι πολύ παλιά. Οπως περιγράφει ο Scheybani, μόλις το 10% των ποδηλάτων διαθέτει φώτα.

Ενα από τα μέρη τα οποία η κομουνιστική κυβέρνηση επιθυμούσε να δει οπωσδήποτε ο Scheybani, είναι και το Πολεμικό Μουσείο.
 Ενώ βρισκόταν εκεί, οι επισκέπτες αντιμετώπισαν μια εκτεταμένη διακοπή ρεύματος, από τις πολλές που γίνονται συχνά στη χώρα.

Ο φωτογράφος πήρε άδεια να επισκεφτεί κι ένα γυμνάσιο και μίλησε με τους μαθητές. Πολλοί εξέφρασαν την απορία τους γιατί οι ξένοι επισκέπτονται την χώρα.

«Αν και η επικλοινωνία με τους ντόπιους ήταν σχεδόν αδύνατη λόγω των γλωσσικών φραγμών, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για συνομιλίες με νοήματα με τους ανθρώπους» περιγράφει ο Scheybani και προσθέτει ότι ένα χαμόγελο ήταν η αρχή. Το ακολουθούσε ένα νεύμα σεβασμού ή ένας ντροπαλός χαιρετισμός.