Δυτικά του κεντρικού Ταΰγετου και κοντά στο χωριό Γιάννιτσα (σήμερα Ελαιοχώρι)
του Δήμου Καλαμάτας, ευρίσκεται το όμορφο μοναστήρι της Δήμιοβας, αφιερωμένο
στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η σημερινή μονή είναι κτίσμα των πρώτων δεκαετιών του 17ου αιώνα, και το όνομά της αναφέρεται ως Ντίμιοβα, Τίμιοβα, Τίνοβα, Ντιμόνοβο καί Ντιμάνοβο.
Η σημερινή μονή είναι κτίσμα των πρώτων δεκαετιών του 17ου αιώνα, και το όνομά της αναφέρεται ως Ντίμιοβα, Τίμιοβα, Τίνοβα, Ντιμόνοβο καί Ντιμάνοβο.
Η ονομασία όμως που καθιερώθηκε
είναι Δήμιοβα, σλαβικής προελεύσεως και σημαίνει "κροκοτόπι", δηλ.
τόπος στον οποίο φυτρώνει το αυτοφυές βολβώδες φυτό κρόκος (απ' αυτό παράγεται
βαφικό υγρό με χρώμα κίτρινο πού λέγεται "ζαφορά"). Κρόκοι φυτρώνουν και σήμερα, την περίοδο της
άνοιξης στο δάσος του μοναστηριού.
Ο Ναός ή Καθολικό της μονής ανήκει στους "εγγεγραμμένους σταυροειδείς τρουλλαίους και σχεδόν τετράγωνος, χωρίς νάρθηκα". Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τοιχογραφίες του από το 1663 και το ξυλόγλυπτο τέμπλο από το 1773. Θησαυρός για το μοναστήρι είναι η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Δημιοβίτισσας, που έχει τον εικονογραφικό τύπο της Γλυκοφιλούσας και φέρει την ονομασία "Ελπίς των Χριστιανών". Θεωρείται έργο της εποχής της Εικονομαχίας δηλ. 8ο και 9οαιώνα αλλά οι βυζαντινολόγοι υποστηρίζουν ότι είναι έργο στο τέλος του 16ου με αρχές του 17ουαιώνα. Χαρακτηριστικό σημείο της εικόνας, είναι η πληγή με το ξεραμένο αίμα στο κεφάλι της Παναγίας, που προήλθε από κτύπημα με αιχμηρό όργανο. Μάλιστα δε επί της βασιλείας του Όθωνος (1833-1862) έγινε χημική ανάλυση του αίματος και όντως επαληθεύτηκε η παράδοση για την πηγή αυτή.
Το μοναστήρι μέχρι το έτος 1944 ήταν ανδρικό ενώ το 1960 μετετράπη σε γυναικείο και την ταυτότητά του αυτή τη διατηρεί μέχρι σήμερα.
Η γιορτή του είναι στις 15 Αυγούστου ενώ ιδιαιτερότητα έχει η λιτανευτική Κάθοδος της Εικόνος της Παναγίας Δημιοβίτισσας από το μοναστήρι της στον Ι. Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου Γιαννιτσανίκων (πρώην Κοινότητoς Φαρών). Στις 3 Σεπτεμβρίου, κάθε χρόνο και στις 12 το μεσημέρι αρχίζει η καθοδική πορεία της εικόνας, που τη συνοδεύουν πολλοί χριστιανοί για να καταλήξει στις 5 το απόγευμα στον Ελαιώνα και να διανύσει απόσταση 13 χιλιομέτρων. Στις 7 το απόγευμα γίνεται επίσημη υποδοχή από τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας και στις αρχές του τόπου και μετά τη λιτάνευσή επί της οδού Λακωνικής εναποτίθεται στον Ι. Ναό των Γιαννιτσανίκων, παραμένουσα για προσκύνημα μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου, οπότε μεταφέρεται πάλι λιτανευτικώς πρώτα στη Γιάννιτσα και την επομένη ημέρα, 14 Σεπτεμβρίου, στο μοναστήρι της.
Ο Ναός ή Καθολικό της μονής ανήκει στους "εγγεγραμμένους σταυροειδείς τρουλλαίους και σχεδόν τετράγωνος, χωρίς νάρθηκα". Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τοιχογραφίες του από το 1663 και το ξυλόγλυπτο τέμπλο από το 1773. Θησαυρός για το μοναστήρι είναι η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Δημιοβίτισσας, που έχει τον εικονογραφικό τύπο της Γλυκοφιλούσας και φέρει την ονομασία "Ελπίς των Χριστιανών". Θεωρείται έργο της εποχής της Εικονομαχίας δηλ. 8ο και 9οαιώνα αλλά οι βυζαντινολόγοι υποστηρίζουν ότι είναι έργο στο τέλος του 16ου με αρχές του 17ουαιώνα. Χαρακτηριστικό σημείο της εικόνας, είναι η πληγή με το ξεραμένο αίμα στο κεφάλι της Παναγίας, που προήλθε από κτύπημα με αιχμηρό όργανο. Μάλιστα δε επί της βασιλείας του Όθωνος (1833-1862) έγινε χημική ανάλυση του αίματος και όντως επαληθεύτηκε η παράδοση για την πηγή αυτή.
Το μοναστήρι μέχρι το έτος 1944 ήταν ανδρικό ενώ το 1960 μετετράπη σε γυναικείο και την ταυτότητά του αυτή τη διατηρεί μέχρι σήμερα.
Η γιορτή του είναι στις 15 Αυγούστου ενώ ιδιαιτερότητα έχει η λιτανευτική Κάθοδος της Εικόνος της Παναγίας Δημιοβίτισσας από το μοναστήρι της στον Ι. Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου Γιαννιτσανίκων (πρώην Κοινότητoς Φαρών). Στις 3 Σεπτεμβρίου, κάθε χρόνο και στις 12 το μεσημέρι αρχίζει η καθοδική πορεία της εικόνας, που τη συνοδεύουν πολλοί χριστιανοί για να καταλήξει στις 5 το απόγευμα στον Ελαιώνα και να διανύσει απόσταση 13 χιλιομέτρων. Στις 7 το απόγευμα γίνεται επίσημη υποδοχή από τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας και στις αρχές του τόπου και μετά τη λιτάνευσή επί της οδού Λακωνικής εναποτίθεται στον Ι. Ναό των Γιαννιτσανίκων, παραμένουσα για προσκύνημα μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου, οπότε μεταφέρεται πάλι λιτανευτικώς πρώτα στη Γιάννιτσα και την επομένη ημέρα, 14 Σεπτεμβρίου, στο μοναστήρι της.
Η πρώτη Κάθοδος της Εικόνας έγινε την άνοιξη του 1843 και τούτο για να
"λυτρωθεί" ο λαός του Θεού από τις μάστιγες των ασθενειών και των
επιδημιών.