Το πρόβλημα της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας δεν είναι ότι
το μερίδιο των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που αμείβονται με
λιγότερα από 600 ευρώ τον μήνα μεικτά έχει ξεπεράσει πλέον το 33% αλλά
το αν η μεγαλύτερη ζημιά έγινε επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης ή
επί των ημερών της προηγούμενης.
Ενώ όμως ο πολιτικός διάλογος
διεξάγεται σε αυτό το επίπεδο, ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα
συνεχίζει να κατρακυλάει σε ολοένα και χαμηλότερα επίπεδα εις βάρος των
ίδιων των εργαζομένων που αναγκάζονται να τα βγάλουν πέρα με λιγότερα
από 500 ευρώ τον μήνα καθαρά, του ασφαλιστικού συστήματος που βλέπει τις
καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίες να αντικαθίστανται ολοένα και
περισσότερο από θέσεις μερικής απασχόλησης και του φορολογικού
συστήματος που δεν εισπράττει φόρο εισοδήματος παρά τη μείωση της
ανεργίας.
Η κυβέρνηση έχει ποντάρει πολλά στη μείωση της ανεργίας
καθώς είναι από τους οικονομικούς δείκτες στους οποίους μπορεί να
αναφερθεί για να υποστηρίξει ότι έγινε και κάτι θετικό σε αυτή τη
διετία.
Βέβαια, τα στοιχεία που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα από
το σύστημα Εργάνη – το οποίο και μετράει αναγγελίες προσλήψεων ή
απολύσεων και όχι αριθμό εργαζομένων- δημιουργούν μια εικόνα η οποία δεν
είναι αληθινή.
Το γεγονός ότι οι προσλήψεις ξεπέρασαν τις
απολύσεις στο 9μηνο κατά 265.871 στο εννεάμηνο, δεν σημαίνει ότι
δημιουργήθηκαν 265.871 θέσεις εργασίας.
Την πραγματική μεταβολή
στον αριθμό εργαζομένων την μετράει η ΕΛΣΤΑΤ και φυσικά ο ΕΦΚΑ που
γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τον πραγματικό αριθμό αυτών που δουλεύουν με
ασφάλιση.
Η ανεργία πράγματι μειώνεται. Όχι όμως με τον ρυθμό που
προκύπτει από τα στοιχεία της Εργάνης. Τα στοιχεία που έδωσε η ΕΛΣΤΑΤ
στη δημοσιότητα και τα οποία αφορούν στον Ιούλιο, δείχνουν τα εξής:
1.
Ο αριθμός των απασχολουμένων αυξήθηκε κατά 93.392 άτομα σε σχέση με τον
περασμένο Ιούλιο και κατά 13.283 άτομα σε σχέση με τον Ιούνιο της
φετινής χρονιάς. Οι απασχολούμενοι έφτασαν στα 3.796.318 άτομα από
3.702.926 άτομα τον Ιούλιο του 2016.
2. Ο αριθμός των ανέργων
μειώθηκε με αποτέλεσμα να περιοριστεί στα 1.009.610 άτομα από 1.128.620
άτομα τον Ιούλιο του 2016. Στο δωδεκάμηνο Ιουλίου 2016-Ιουλίου 2017, ο
αριθμός των ανέργων μειώθηκε κατά 119.010 άτομα ενώ κατά 12.661 άτομα
μειώθηκε τον Ιούλιο ο αριθμός των ανέργων συγκριτικά με τον Ιούνιο.
Από
τα στοιχεία προκύπτει ότι το επίτευγμα της μείωσης της ανεργίας,
μεταφράζεται στο ότι περίπου 100.000 άνθρωποι βρίσκουν δουλειά κατά τη
διάρκεια ενός έτους. Αυτός ο αριθμός όμως, δεν αποτυπώνει και τα
ποιοτικά στοιχεία σχετικά με το πώς επιτυγχάνεται αυτή η μείωση. Τα
βασικότερα είναι τα εξής:
1. Πόσοι από αυτούς τους 100.000 που
εμφανίζονται σήμερα ως εργαζόμενοι ενώ πριν από έναν χρόνο ήταν άνεργοι,
χρωστούν αυτή τη μεταβολή στη ζωή τους σε κάποιο από τα επιδοτούμενα
προγράμματα του ΟΑΕΔ; Τα επιδοτούμενα προγράμματα ναι μεν βελτιώνουν τη
ζωή μερικών χιλιάδων ανθρώπων αλλά αυτή η βελτίωση είναι προσωρινή καθώς
μόλις τελειώσει η περίοδος των επιδοτήσεων, συνήθως χάνεται και η θέση
εργασίας.
2. Πόσοι είναι αυτοί που απασχολούνται με μερική
απασχόληση. Εδώ και πάλι δεν θεωρούνται αξιόπιστα τα στοιχεία της
Εργάνης καθώς ο αριθμός των συναλλαγών δεν έχει να κάνει με τον αριθμό
των προσώπων (π.χ κάλλιστα ένας εργαζόμενος μπορεί να προσληφθεί δύο και
τρεις φορές μέσα σε έναν μήνα με σύμβαση μερικής απασχόλησης). Αυτό που
έχει σημασία, είναι το απογραφικό σύστημα του ΕΦΚΑ. Από αυτά προκύπτει
ότι οι μερικώς απασχολούμενοι έχουν ξεπεράσει πλέον τους 600.000 σε
σύνολο περίπου δύο εκατομμυρίων ασφαλισμένων. Μάλιστα, αν εξετάσει
κάποιος τους κλάδους στους οποίους απασχολούνται οι μερικώς
απασχολούμενοι, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες προσλήψεις γίνονται
στους τομείς που δημιουργούν και νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας την
ανεργία: στον τουρισμό, στα ξενοδοχεία, στα εστιατόρια και στον χώρο της
εκπαίδευσης.
Ο μισθός των 500 ευρώ καθαρά που πλέον αφορά στο ένα
τρίτο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, κινείται στα όρια της
φτώχειας ή και κάτω από αυτά αν πρόκειται για οικογένεια. Αυτό σημαίνει
ότι όποιος φεύγει από τον εφιάλτη της ανεργίας εξασφαλίζοντας έναν
τέτοιο μισθό, δεν γλιτώνει αυτόματα και από τον εφιάλτη της φτώχειας ενώ
εκτός από το παρόν του, υποθηκεύει και το μέλλον του λόγω του ότι πλέον
οι χαμηλές αποδοχές για κάθε μήνα εργασίας λειτουργούν ως «βαρίδι»
μετέπειτα και για το ύψος της σύνταξης