Συνεπώς, όπως είναι λογικό, οι πιθανότητες να υπάρξει κάποιο πρόβλημα, είναι μεγάλες. Για παράδειγμα, είναι πολύ πιο εύκολο να “βγάλουμε” τον ώμο μας σε σχέση με άλλες αρθρώσεις, ακριβώς επειδή είναι δομημένος με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Και όταν υπάρξει κάποιο πρόβλημα, ο πόνος μπορεί να είναι ιδιαίτερα έντονος και ενοχλητικός.
Ο παγωμένος ώμος είναι πιο συχνό φαινόμενο στις ηλικίες ανάμεσα στα 40 και 60, και υπολογίζεται ότι επηρεάζει έναν στους είκοσι ενήλικες. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να τους συμβεί, και επίσης άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν τον κίνδυνο είναι παθήσεις όπως ο διαβήτης, η καρδιοπάθεια, το εγκεφαλικό ή ο υπερθυρεοειδισμός. Δεν είναι το ίδιο με την αρθρίτιδα, και παρά το γεγονός ότι μπορεί να συμβεί μετά από κάποιον τραυματισμό, συνήθως δεν έχει φανερό λόγο που εμφανίζεται.
Ο παγωμένος ώμος συμβαίνει λόγω φλεγμονής στην άρθρωση, και τις περισσότερες φορές επηρεάζει τον ώμο του χεριού με το οποίο δεν γράφουμε. Αισθανόμαστε τον ώμο μας πιασμένο, δεν μπορούμε να τον κινήσουμε με ευκολία, και μπορεί να είναι ιδιαίτερα επίπονη εμπειρία—είτε κινούμαστε, είτε είμαστε σε ανάπαυση.
Τα συμπτώματά του έρχονται σε φάσεις. Η πρώτη φάση είναι συνήθως η πιο επίπονη, και μπορεί να κρατήσει από δύο μέχρι και εννέα μήνες. Το σφίξιμο που αισθανόμαστε σταδιακά γίνεται χειρότερο, μέχρι να φτάσει σε μια κορύφωση, και έπειτα ο πόνος σταματάει. Η επόμενη φάση διαρκεί από τέσσερις μέχρι δώδεκα μήνες, και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κυκλική κίνηση του ώμου. Τέλος, υπάρξει και η φάση του “ξεπαγώματος”, που ο ώμος επιστρέφει στα φυσιολογικά, μέσα σε ένα με τρία χρόνια. Αν σας έχει συμβεί μία φορά, είναι πολύ μικρές οι πιθανότητες να το ξαναπάθετε στον ίδιο ώμο.
Σχεδόν κάθε κίνηση των χεριών μας (και, ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αυτές τις κινήσεις δεδομένες) συμπεριλαμβάνουν με κάποιον τρόπο τους ώμους. Τους πρώτους μήνες της πάθησης, που ο πόνος βρίσκεται στα χειρότερά του, η ανακούφιση από τα συμπτώματα γίνεται επιτακτική ανάγκη. Ο γιατρός μπορεί να σας προτείνει απλά, μη συνταγογραφούμενα παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, αλλά και πιο ισχυρά παυσίπονα, αν κρίνει πως τα χρειάζεστε. Αν ο πόνος είναι πολύ μεγάλος, υπάρχει και η πιθανότητα ενέσιμων στεροειδών στην άρθρωση, αλλά υπάρχουν περιορισμοί στο πόσο συχνά μπορείτε να τις κάνετε, όπως και στο πόσες μπορείτε να κάνετε. Η φυσιοθεραπεία μπορεί επίσης να αποδειχθεί χρήσιμος σύμμαχος εναντίον του πόνου, αλλά και να βοηθήσει να αποκτήσετε πάλι μεγαλύτερη γκάμα κινήσεων. Ο φυσιοθεραπευτής σας μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν συνδυασμό διατάσεων, μασάζ αλλά και εναλλαγή κρύων/ζεστών κομπρεσών. Έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλες τεχνικές για ανακούφιση από τα συμπτώματα του παγωμένου ώμου, όπως ο βελονισμός, αλλά δεν ενδείκνυνται, καθώς δεν υπάρχουν αρκετά επιβεβαιωμένα στοιχεία ότι μπορούν να κάνουν την διαφορά.
Τέλος, αν το πρόβλημα είναι πάρα πολύ μεγάλο, και ο πόνος επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό την λειτουργικότητά σας στην καθημερινή ζωή, υπάρχει και η λύση του χειρουργείου. Η επέμβαση είναι ρουτίνας και δεν υπάρχει κίνδυνος—μάλιστα, θα μπορέσετε να επιστρέψετε αμέσως μετά στο σπίτι, αλλά θα χρειαστείτε φυσιοθεραπεία για λίγο καιρό.
iatronet