του Άγη Βερούτη
Στην Ελλάδα, το 70% των συνολικών θέσεων
εργασίας της παραγωγικής οικονομίας προσφέρονται από εταιρικά σχήματα
που απασχολούν λιγότερους από 3 (τρεις) ανθρώπους!
Το 90% των θέσεων εργασίας της παραγωγικής οικονομίας προσφέρουν εταιρείες με εννέα ή λιγότερους εργαζόμενους!
Το 97,5% συνεισφέρουν εταιρείες με λιγότερους από 49 εργαζόμενους!
Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι εταιρείες αυτές είναι δείγματα Επιχειρηματικότητας Ανάγκης!
Αν δεν δραστηριοποιηθούν αυτές οι
εταιρείες, οι ιδιοκτήτες τους είναι πιθανότατα καταδικασμένοι στην
οικονομική απραγία, και οι υπάλληλοί τους στην ανεργία! Κανείς δεν
μπορεί να μπερδέψει αυτές τις εταιρείες με τις σέξι απόπειρες της
επιχειρηματικότητας ευκαιρίας!
Τις περισσότερες φορές ο εργοδότης δεν
είναι τίποτα περισσότερο από έναν υπάλληλο της εταιρείας ο οποίος μένει
απλήρωτος αν κάτι δεν πάει καλά (όπως συνήθως) και ο οποίος ενέχει όλο
το ρίσκο αποτυχίας, σαν να ήταν ένας venture capitalist!
Όμως εδώ σε αυτή τη χώρα αντιμετωπίζουμε
όλες τις επιχειρήσεις της παραγωγικής οικονομίας ως να ήταν
επιχειρηματικές προσπάθειες ευκαιρίας, με χρηματοδότηση και τεράστια
αγορά, ενώ στην πραγματικότητα είναι προσπάθειες αποφυγής της ανεργίας
των εργαζομένων τους!!!
Είναι αστείοι όσοι μιλάνε για
επιχειρήσεις και κερδοφορίες και μερίσματα και άλλες φαντασιακές
καταστάσεις, αντιλαμβανόμενοι την παραγωγική οικονομία ως Ελντοράντο!
Είναι αστείοι όσοι αντιμετωπίζουν τον εργοδότη/εργαζόμενο των 1-2-5 ατόμων ως μεγαλο-επιχειρηματία/κεφαλαιοκράτη!
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που
έβγαιναν στα παράθυρα υπουργοί και βουλευτές της κρίσης, όπως ο Η.
Μόσιαλος αλλά και άλλοι, που έλεγαν ότι το πρόβλημα της Ελλάδος ήταν ότι
είχε πολλές μικρές επιχειρήσεις.
Ε, λοιπόν σας έχω νέα:
Το πρόβλημα είναι το μέγεθος και το κόστος του κράτους.
Οι μικρές επιχειρήσεις είναι η λύση!
Με την υπερφορολόγηση το κράτος
καταπατάει βασικές ατομικές ελευθερίες των πολιτών, και τους εμποδίζει
την επιβίωση, για να πληρώνει αργόμισθους που αρνούνται να αξιολογηθεί η
εργασία για την οποία αμείβονται από τους φόρους της παραγωγικής
οικονομίας.
Ακόμη και αν κάποιος κερδίζει
εργαζόμενος σκληρά αρκετά χρήματα για να επιβιώσει, το κράτος με μια
σειρά από αντισυνταγματικούς, παράλογους και υπέρογκους φόρους, δεν
τιμωρεί απλά την παραγωγικότητα αλλά υπονομεύει την ίδια τη επιβίωσή
του.
Με φόρους όπως ο ΕΝΦΙΑ, το τέλος
επιτηδεύματος, οι εισφορές ελευθέρων επαγγελματιών, και σωρεία άλλων
"κατά τεκμήριο” φόρων, η μεσαία τάξη υπόκειται σε διώξεις με
χαρακτηριστικά γενοκτονίας, και χωρίς κανείς ως τώρα να έχει κινηθεί
μέσω της δικαιοσύνης με μαζικές αγωγές για να τους ακυρώσει.
Ταυτόχρονα περισσότερες από το 33% των
πολύ μικρών επιχειρήσεων Επιχειρηματικότητας Ανάγκης που υπήρχαν πριν
από το 2009 έχουν κλείσει. Και μαζί τους χάθηκαν όχι μόνο οι φόροι που
έδιναν, αλλά και οι θέσεις εργασίας που συντηρούσαν!
Όταν θα καταρρεύσουν λίγες ακόμη πολύ μικρές επιχειρήσεις ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΩΣ ΧΩΡΑ!
Είστε αστείοι όσοι νομίζετε ότι θα
υπάρχει οικονομία χωρίς αυτούς τους δύσμοιρους μικρομεσαίους μπατίρηδες,
που ρισκάρουν τη ζωή τους στις ορέξεις του κράτους για φόρους και
εισφορές πολυεθνικής, για μισό μεροκάματο!
Είστε αστείοι όσοι νομίζετε ότι η
ανάπτυξη θα έρθει από τις εταιρίες των 50-1.000 υπαλλήλων. Από εκείνες
τις εταιρίες δηλαδή που απασχολούν το αστείο 2,5% των θέσεων εργασίας
της Παραγωγικής Οικονομίας!
Ακόμα και αν διπλασιαστούν αυτές, θα έχουν λιγότερη από 3% βελτίωση της ανεργίας!
Ενώ αν αγκαλιάσει η κοινωνία τις πολύ
μικρές επιχειρήσεις των 1-3 ατόμων και προσλάβουν κατά αναλογία 0,25
άτομα θα μηδενίσουν την ανεργία!
Αστειάτορες!
Ε, αστειάτορες!