Ενενήντα χρόνια γεμάτα δικηγορία, πολιτική αλλά και οικογένεια. Αύριο συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Προέδρου όλων των Ελλήνων, του Αχαιού Κωστή Στεφανόπουλου. Η 21χρονη εγγονή του Τζένη Στεφανοπούλου, θέλησε να τιμήσει τον πολυαγαπημένο της παππού με ένα γράμμα που δημοσιεύεται σήμερα στο «Έθνος της Κυριακής».
Η Τζένη Στεφανοπούλου, γράφοντας από καρδιάς για τον πολιτικό αλλά και τον άνθρωπος αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η δημοκρατία ήταν το μεγάλο ιδανικό που ακολούθησε σε όλη την πορεία της ζωής του. Η δημοκρατία όμως, για τον Κωστή Στεφανόπουλος, όπως υποστηρίζει η εγγονή του, δεν ήταν απλώς πεποίθηση του ως πολιτική ιδέα, αλλά και τρόπος ζωής για εκείνον.
Η Τζένη Στεφανοπούλου αναφέρεται σε προσωπικές συζητήσεις που είχε με τον παππούς της, σημειώνει ότι ο ίδιος πίστευε ότι δεν χρειάζεται κανείς να βρίσκεται στην πολιτική ζωή για να φέρει την αλλαγή. «Για μένα δεν έφυγε ποτέ…», καταλήγει στο γράμμα της η Τζένη Στεφανοπούλου.
Ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο «Έθνος της Κυριακής» έχει ως εξής:«Είναι καιρός τώρα που νιώθω την ανάγκη να καταγράψω κάποιες σκέψεις για τα χρόνια που μοιράστηκα με τον παππού μου, συνειρμικά και ελεύθερα, χαρακτηριστικά τα οποία διέθεταν και οι πολύωρες απογευματινές συζητήσεις μας.
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, θα έλεγα πως κατανόησα αρκετά από τη ζωή του. Σταδιακά, όμως, αντιλαμβάνομαι πως έμαθα πολλά και από την απουσία του. Όσα έδειχνε τόσα χρόνια με τη στάση του φαίνονταν πια καθαρά ότι απευθυνόταν προς εμάς.
Εγκράτεια, αξιοπρέπεια και ήθος ήταν μερικά από αυτά. Εκείνο που με εντυπωσίαζε ιδιαίτερα όμως από μικρή ήταν η απλότητα που τον χαρακτήριζε. Παρατηρώντας αυτή τη στάση ζωής κατάλαβα με τον καιρό ότι οι ανθρώπινες συμπεριφορές μπορούν να έχουν τόση δύναμη, ώστε η εμβέλειά τους να ξεπερνά τα στενά όρια του «εγώ» και να επηρεάζουν τις ζωές των γύρω μας. Η δημοκρατία, που ήταν ένα από τα ιδανικά που τον ακολούθησαν σε όλη την πορεία της ζωής του, δεν ήταν απλώς πεποίθηση του ως πολιτική ιδέα, αλλά τρόπος ζωής. Ήταν το κίνητρο στην προσπάθειά του να βελτιώνει την κοινωνία, όσο και τον ίδιο του τον εαυτό.
Η νοοτροπία, η καθημερινότητα και η σχέση με τους γύρω του αντανακλούσαν τη στάση αυτή.
Το ενδιαφέρον του για τη γνώση ήταν επίσης βασικό του γνώρισμα. Ωστόσο, κανένα βιβλίο δεν πιστεύω πως τον βοήθησε, πέρα από το να έρθει σε επαφή με πληροφορίες για ποικίλα θέματα. Το πνεύμα και η Παιδεία ήταν εκείνα που τον ανέδειξαν.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, με ρωτούσε με τι ήθελα να ασχοληθώ κι εγώ καθώς μεγάλωνα. Όταν του απαντούσε κάθε χρόνο κάποιο διαφορετικό επάγγελμα εκείνος χαμογελούσε, καθόταν μαζί μου και άκουγε με προσοχή τη νέα εμπειρία που με οδηγούσε σε νέα μου απόφαση. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό που επεδίωκε κατά κύριο λόγο ήταν να με κάνει με τον δικό του τρόπο καλύτερη σε αυτό που πραγματικά μου άρεσε, δίχως να το κρίνει ή να το επαινεί, αποφεύγοντας συνειδητά κάθε μορφή καθοδήγησης.
Τώρα πια τον ευχαριστώ ειλικρινά, γιατί δίπλα του γνώρισα ένα προς ένα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να καταστήσουν κάποιον πρωτίστως άνθρωπο και ύστερα πολιτικό. Εξάλλου, όπως πίστευε και ο ίδιος, δεν χρειάζεται κάποιος να βρίσκεται στην πολιτική ζωή για να φέρει την αλλαγή. Αυτό μπορεί να το κάνει από οποιαδήποτε θέση σε οποιαδήποτε στιγμή.
Κατά την άποψή μου, λοιπόν, ήταν ένας άνθρωπος που άφησε τη δική του ιστορία στον θεσμό του Πρόεδρου της Δημοκρατίας και ενέπνευσε με την πορεία της ζωής του. Εκείνος διαμόρφωνε και εξέλισσε τα αξιώματα που αναλάμβανε. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι πραγματικά σεβάστηκε τους παλαιότερους αλλά και τη νέα γενιά κυριολεκτικά σαν ένας μεγάλος παππούς που φροντίζει για όλους, πριν φύγει. Εξάλλου, παππού, για μένα δεν έφυγες ποτέ…»
Η ΕΓΓΟΝΗ ΣΟΥ
Τζένη Στεφανοπούλου
tempo24