Ολοι τους, με τη σειρά τους, ήταν κάποτε παιδιά, έχοντας κοινό παρονομαστή το όνειρο της... πορτοκαλί μπάλας, αλλά και το πιο απλό, την πίστη τους στη μαγεία, μέρες που είναι, του Άι Βασίλη.
Την παιδικότητα, που σε στιγμές έχουν άπαντες ακόμη «ζωντανή» μέσα τους, ειδικά όταν βάζουν ξανά σορτσάκι, φανέλα και αθλητικό παπούτσι, έψαξε το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) σε βετεράνους καλαθοσφαιριστές που έγραψαν ιστορία σε ελληνικά και ξένα γήπεδα. Μεγάλες φυσιογνωμίες για το ελληνικό μπάσκετ, που πρόσφατα (27/12), έδειξαν (για πολλοστή φορά), επίσης, την ευαισθησία τους, συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικού χαρακτήρα αναμέτρηση στο Ιβανώφειο, στη Θεσσαλονίκη.
Τρία τα ερωτήματα, με αφορμή τη σημερινή, παραμονή Πρωτοχρονιάς, που τέθηκαν στους Μπάνε Πρέλεβιτς, Δημήτρη Διαμαντίδη, Φραγκίσκο Αλβέρτη, Λάζαρο Παπαδόπουλο, Γιάννη Γιαννούλη, Ευθύμη Ρεντζιά, Λευτέρη Κακιούση: 1. Ποια είναι η εντονότερη παιδική ανάμνηση Πρωτοχρονιάς; 2. Πιστεύατε, σε παιδική ηλικία, στον Άι Βασίλη; 3. Αν γράφατε σήμερα γράμμα στον Άι Βασίλη, πέρα από την υγεία, τι θα ζητούσατε; Οι απαντήσεις προέκυψαν με ευκολία και με περισσότερο χιουμοριστική διάθεση από τον Γιάννη Γιαννούλη, λόγω της φανερής επιρροής, από τη δυναμική παρουσία δίπλα του, του γιου του, Νίκου...
Μπάνε Πρέλεβιτς: «Αυτό που θυμάμαι εντονότερα από Πρωτοχρονιές ήταν η προσμονή για τα δώρα και τον Άι Βασίλη! Φυσικά και πίστευα στον Άι Βασίλη, μέχρι κάποια ηλικία. Βέβαια, δεν τον έχω... ξεχάσει ακόμη! Ο Άι Βασίλης υπάρχει πάντα, είναι ό,τι καλό έχει μέσα του και πιστεύει σε αυτό, ο καθένας! Προσωπικά, δε θα είχα να του ζητήσω τίποτα, θέλω να είναι όλα έτσι όπως είναι!».
Δημήτρης Διαμαντίδης: «Εχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που ήμουν παιδί, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι έντονο! Ναι, όταν ήμουν πολύ μικρός πίστευα και εγώ στον Άι Βασίλη. Το μόνο που θα του ζητούσα θα ήταν υγεία, τίποτα άλλο!».
Φραγκίσκος Αλβέρτης: «Οι γιορτινές μέρες, ως παιδί, είναι ξεχωριστές, φαντάζεσαι πράγματα που, μεγαλώνοντας, καταλαβαίνεις πως δεν ισχύουν, αλλά πρέπει να τα ζεις έτσι! Εντάξει, πολύ μικρός πίστευα στον Άι Βασίλη. Κανονικά, νομίζω, πως Άι Βασίλης θα έπρεπε να είμαστε όλοι! Ο καθένας από την πλευρά του, ό,τι δουλειά και να κάνει, θα ήθελα να βοηθούσε, ώστε τα πράγματα για τον κόσμο να ήταν καλύτερα, από αυτά που αφορούν την καθημερινότητα, μέχρι τα πιο σημαντικά! Οπότε, καλό είναι να οργανωθούμε πρώτα όλοι εμείς, να κοιτάμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και την κοινωνία, ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα σημαντικά και ουσιώδη!».
Λάζαρος Παπαδόπουλος: «Δε χρειάζεται να ρωτά κανείς γι' αυτό, από το γήπεδο είναι όλες οι γιορτινές αναμνήσεις, όσο παράξενο και να φαίνεται! Γενικά, οι πιο έντονες αναμνήσεις στη ζωή μου είναι συνδεδεμένες με το γήπεδο! Μέχρι 9-10 χρονών πίστευα και εγώ στον Άι Βασίλη! Να είμαστε όλοι χαρούμενοι, αυτό θα του ζητούσα».
Γιάννης Γιαννούλης: «Ολες οι έντονες γιορτινές αναμνήσεις αφορούν στα χρόνια από τη στιγμή που γεννήθηκαν τα παιδιά μου και μετά! Νομίζω πως ο Άι Βασίλης είμαι... εγώ! Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι από τον αληθινό Άι Βασίλη, θα ήταν το πιο μεγάλο lego που υπάρχει!».
Ευθύμης Ρεντζιάς: «Εχω ευθύνες από πολύ μικρός και ειλικρινά, παιδικές αναμνήσεις δε θυμάμαι! Οι Πρωτοχρονιές περνούσαν συνήθως με παρουσία σε γήπεδα, στο πλαίσιο προετοιμασίας για κάποιο παιχνίδι. Ναι, πίστευα στον Άι Βασίλη! Αν είχα δυνατότητα επικοινωνίας μαζί του τώρα, σίγουρα θα ζητούσα υγεία και από εκεί και πέρα, δικαιοσύνη! Να βγει ο τόπος μας από το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει και έχει βυθίσει την κοινωνία στη θλίψη, για να μην πω κατάθλιψη και κάνει τον κόσμο να περνά δύσκολα».
Λευτέρης Κακιούσης: «Οι παιδικές εικόνες από Πρωτοχρονιές έχουν να κάνουν με τους γονείς μου, να τρώμε, να πίνουνε οι μεγάλοι και εμείς οι μικροί να προσπαθούμε να... κλέψουμε ώρα για να πάμε για προπόνηση! Ε, ναι, όπως όλα τα παιδιά, πίστευα και εγώ στον Άι Βασίλη! Αν μπορούσα να του στείλω γράμμα, θα ζητούσα να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας, να μην ψάχνουμε διαρκώς αιτίες για να πολεμήσουμε ο ένας τον άλλον!».