Τον έφτιαξα σε ένα αρμόνιο τον Φλεβάρη του 1991 στην Ορεστιάδα Έβρου. (ήμουν πρωτοδιόριστος καθηγητής στο ΤΕΛ Διδυμοτείχου) Υπήρχε ένας πιο παλιός ύμνος με άλλη μουσική και στίχους που είχα επίσηςφτιάξει. Είπα να κάνω έναν καλύτερο. Όταν τον λέει όμως ο Βαγγέλης ο Κατσίποδας, γίνεται τέλειος. Εδώ σε μια πρώτη μείξη ως mp3 Μου φαίνεται καλύτερη... Ο Γιώργος ο Ντούλης ο Πρόεδρος του Παμίσου, ανέλαβε να επανηχογραφήσει τον ύμνο, μιας και είχε χαθεί το πρωτότυπο. Ο Πρόεδρος έπεισε τον Βαγγέλη μετά 27 χρόνια να το πει με την ερμηνευτική του ωριμότητα, με περίπου ίδια ενορχήστρωση. Νομίζω ότι είναι πολύ καλό από την πάλαι ποτέ εποχή που νομίζαμε ότι είμαστε συνθέτες και σταματήσαμε να γράφουμε τραγούδια βέβαιοι όντες ότι δεν θα πλησιάσουμε τον... Μίκη! Είναι στο συρτάρι όλα.
Παραμένω άλλη μια φορά στον Βαγγέλη τον Κατσίποδα. Να είναι καλά. Είναι πολύ καλό παιδί. Μεγαλώσαμε και τον λέω παιδί. Γιατί τον ξέρω από παιδί. Είναι πολύ καλός λαϊκός τραγουδιστής. Του πρέπει κάτι πολύ παραπάνω στην καριέρα του. Είναι φωνάρα και είμαι πολύ περήφανος που λέει αυτόν τον ύμνο που σκάλιζα μία στο αρμόνιο και μία στο χαρτί . Βάλαμε ένα κουπλέ επί πλέον στους στίχους στο τέλος. Μπράβο στον Γιώργο τον Ντούλη που έπεισε τον Βαγγέλη να το ξαναπεί. Ο ακροατής να δει την ωριμότητα του ερμηνευτή που είναι πιο απλός, Δωρικός και μέγας . Μόλις ξεσυγκινηθώ θα πώ ίσως ....κάτι περισσότερο!