Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών
γνωρίζει πως τον Α. Τσίπρα και τον Π.Καμμένο το μόνο που τους ενδιαφέρει
είναι η παραμονή τους στην εξουσία.
Και προς τούτο δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα. Η συμπεριφορά τους δεν έχει φραγμούς.
Το πιο επικίνδυνο είναι πως σε αυτήν την εμμονική τους προσπάθεια ενέπλεξαν και την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Με μακρόθεν λεονταρισμούς από την μια
πλευρά και με αδικαιολόγητη συμβιβαστικότητα από την άλλη, προσπαθούν να
διατηρήσουν επαφή με το εγχώριο ακροατήριο τους.
Όμως η διεθνής σκηνή απαιτεί παίκτες υψηλών δεξιοτήτων, που δυστυχώς η χώρα μας δεν διαθέτει.
Τόσο ο Α.Τσίπρας όσο και ο Π.Καμμένος
ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις έχουν για το τι γίνεται στον κόσμο
και κυρίως στην γειτονιά μας.
Εγκλωβισμένοι αμφότεροι στις
ιδεοληπτικές τους θέσεις
ενός ξεχειλωμένου πασιφισμού και διεθνισμού από
την μια πλευρά και ενός ανέξοδου «τσαμπουκά» από την άλλη, αδυνατούν να
αναλύσουν με καθαρή ματιά την κατάσταση στην περιοχή μας.
Μια κατάσταση που δεν υπαγορεύεται τόσο
από τις διεθνείς συνθήκες όσο από τον αμείλικτο συσχετισμό των δυνάμεων,
πολιτικών και στρατιωτικών.
Κάτι που το έχει αντιληφθεί πλήρως ο
Erdogan. Ο Τούρκος πρόεδρος, οφείλουμε να το παραδεχτούμε, είναι ένας
παγκόσμιος παίκτης. Εναντιώνεται στις ΗΠΑ, επιτίθεται φραστικά και
προσβλητικά στο Ισραήλ, εισβάλλει στην Συρία και στο Β.Ιράκ και με
θεαματικές κινήσεις αναπροσαρμόζει τις σχέσεις του με τον Putin.
Συγχρόνως έχει κατορθώσει με, αμφιβόλου
δημοκρατικής νομιμότητας χειρισμούς, να κυριαρχήσει πλήρως στο εσωτερικό
της Τουρκίας. Εξουδετέρωσε ένα τμήμα του βαθέος Κεμαλικού κράτους και
εξανάγκασε το υπόλοιπο να συμβιβασθεί μαζί του.
Είναι ένας παίκτης με ισχυρό χαρακτήρα και με πλούσιες εμπειρίες. Δυστυχώς.
Έτσι με μεγάλη ευκολία διαπίστωσε την
ποιότητα της Ελληνικής ηγεσίας. Το διαπίστωσε και ιδίοις όμμασι κατά την
επίσκεψη του στην χώρα μας όταν και επέβαλλε την μη παρουσία στις
εκδηλώσεις του Π.Καμμένου.
Υποθέτω δε πως δεν θα πέρασε απαρατήρητη
η επιπόλαια υπόσχεση που του έδωσε ο Α.Τσίπρας, πως σε δεκαπέντε ημέρες
θα εκδοθούν οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί.
Κάτι που φυσικά δεν έγινε, γιατί στην χώρα μας λειτουργούν ακόμα οι δημοκρατικοί θεσμοί.
Όμως οι σχέσεις των δύο ηγετών
τραυματίστηκαν με την αδικαιολόγητη υπαιτιότητα του πρωθυπουργού μας.
Όφειλε να γνωρίζει τις σχετικές διαδικασίες και να μην δίνει υποσχέσεις
που δεν θα μπορούσε να τις τηρήσει.
Και τώρα τι κάνουμε;
Η Ελλάδα το μόνο στήριγμα που έχει δεν είναι ο Maduro, αλλά «οι καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ.» Τελεία και παύλα.
Δεν γνωρίζω αν ο ιδεολογικός φανατισμός του Α.Τσίπρα και ο Πουτινισμός του Π.Καμμένου θα τους επιτρέψουν να το αντιληφθούν.
Οι ΗΠΑ σε αυτές τις περιπτώσεις νίπτουν
τας χείρας τους. Η πείρα δείχνει πως επεμβαίνουν με βάση την «θεωρία των
ισοδυνάμων.» Κάτι που είναι εμφανώς σε βάρος των συμφερόντων μας, καθώς
διεκδικείται Ελληνικό έδαφος.
Μετά τα τελευταία γεγονότα άλλαξε το
status quo στα Ίμια; Παραμένουν «γκρίζα ζώνη» ή έχει δρομολογηθεί η
διαδικασία τουρκοποίησης τους;
Πολύ φοβούμαι πως συμβαίνει το δεύτερο,
αν συνεκτιμήσουμε το γεγονός πως η Τουρκική εξωτερική πολιτική
διαμορφώνεται με βαθύ χρονικό ορίζοντα.
Και το κυριότερο: προκαλεί καταστάσεις που απαγορεύουν το status quo ante.
Αν κάτι θετικό συμβεί στις σχέσεις μας
με την Τουρκία, ώστε να αποφύγουμε την Φινλαδοποίηση της χώρας μας, θα
προέλθει από άλλες διεθνείς εξελίξεις που θα λάβουν δυσάρεστη τροπή για
την γείτονα.
Και κυρίως αν οι ημεδαποί κυβερνώντες
-καθώς έχουν εργαλειοποιήσει την εξωτερική πολιτική για χάρη των
εσωτερικών τους αναγκών- δεν προχωρήσουν σε άλλες τυχοδιωκτικές
ενέργειες που δεν θα μπορούν να τις υποστηρίξουν επιχειρησιακά.
Αν η χούντα κατέρρευσε με την Κυπριακή τραγωδία, ελπίζω ο Α.Τσίπρας και ο Π.Καμμένος να φύγουν με την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί και σε αυτούς και στην χώρα.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr