Πάει κι αυτός.
Κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα τμήματα του άλλοτε «Μεγάλου Καναλιού».
Ένα ζωντανό πρόγραμμα - έστω και λίγων λεπτών – είχε το MEGA στο πρόγραμμά του σταμάτησε κι αυτό.
Πρόκειται για το δελτίο καιρού με τον μετεωρολόγο και Διευθυντή της ΕΜΥ, Θεόδωρο Κολυδά. Με μια μακροσκελή επιστολή, με λόγια καρδιάς και τους στοίχους ενός τραγουδιού της Χαρούλας Αλεξίου ο Θεόδωρος Κολυδάς περιγράφει την κατάσταση και αποχαιρετά το κοινό. Με την ελπίδα μέσα του δε λέει «αντίο» αλλά «εις το επανειδείν».
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γράφει και δίνει την πραγματική εικόνα που επικρατεί:
«Από τα μέσα του Σεπτέμβρη του 2016 και μετά από απόφαση της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων του Mega να σταματήσουν να παρουσιάζουν τα δελτία του σταθμού και τις ενημερωτικές εκπομπές, μεγάλη μερίδα τεχνικών του καναλιού έμεινε με ελάχιστο αντικείμενο εργασίας. Τα συνεργεία σταμάτησαν να καλύπτουν τα ρεπορτάζ , οι μοντέρ είχαν πολύ περιορισμένο έργο , ουσιαστικά εργάζονταν για την προετοιμασία των τρέηλερ του σταθμού, ενώ τα μεγαλύτερα βάρη έπεσαν κυρίως στη ροή του σταθμού και στους ανθρώπους του προγράμματος που με τέχνη και μαεστρία “έδεσαν” τις εξαιρετικές σειρές του Mega , διατηρώντας το κανάλι αξιόμαχο μέχρι σήμερα . Παράλληλα οι εργαζόμενοι στο Εμπορικό Τμήμα του Σταθμού , συνέχισαν αόκνως να προσελκύουν διαφημίσεις και τα έσοδα του Mega σε δύο χρόνια άγγιξαν τα 55 εκατομμύρια ευρώ !
Από τα χρήματα αυτά μέχρι στιγμής , δεν έχει πληρωθεί κανένας εργαζόμενος.
Επίσης μέχρι σήμερα , ουδείς έχει ενδιαφερθεί για το νομικό αλλά και για το ηθικό σκέλος αυτής της υπόθεσης. Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα . Και αναρωτιέσαι . Είναι “αόρατοι” άραγε οι εργαζόμενοι του Mega ή φαίνεται “ότι όλα βαίνουν καλώς” ? . Διαφορετικά είμαι σίγουρος, ότι κάποιοι θα έπρεπε να δράσουν ακόμη και αυτεπαγγέλτως, εάν υπήρχε η υπόνοια και μόνο, μη τήρησης του εργασιακού ή άλλου δικαίου.....
Πάντως σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα που πέρασε, μια μεγάλη μερίδα τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων του Mega επί 17 μήνες στήριξε το κανάλι, αλλά και εμένα προσωπικά, στην απόφαση που είχα πάρει για να προβάλλω το καθημερινό απογευματινό Δελτίο Καιρού (για λόγους που σας έχω εκθέσει σε προηγούμενα άρθρα) με μεγάλη έμφαση στο πιο πρόσφατο άρθρο μου που ανέφερα οτι “Δεν πρέπει να δοθεί το Mega σαν Ιφιγένεια” .
Την περασμένη Δευτέρα σε μια Έκτακτη Συνέλευση οι Διοικητικοί υπάλληλοι αποφάσισαν για επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες , με παράλληλη διακοπή των διαφημήσεων , ενω όσοι τεχνικοί είχαν απομείνει , προέβησαν σε επίσχεση εργασίας. Αυτό πρακτικά σήμαινε πλέον, ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα προβολής του δελτίου καιρού, αλλά ούτε και η δυνατότητα εκ μέρους μoυ να σας αποχαιρετίσω ζωντανά από το κανάλι, σε μια τελευταία εκπομπή .
»Αυτό λοιπόν το (προσωρινό) αντίο -καλύτερα au revoir – σας το αφιερώνω με τους στίχους της Χαρούλας Αλεξίου.
ENA ANTIO
Κοιτάζω τα καράβια που περνάνε
Και πάνω τους αγάπες ναυαγοί
Ψάχνουν άλλη γη, άλλες στεριές ζητάνε
Μ’ όνειρα παλιά σ’ άλλη ξενιτιά πάνε
Νομίζω πως φωνάζουν τ’ όνομά μου
Κι ακούω τη καρδιά μου να χτυπά
Πάρε μας μακριά, μου λένε τα όνειρά μου
Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξανά, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου
Που θα μείνω μοναχή μου;
Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω
Έχω και τα λάθη μου μαζί μου.
Κοιτάζω τα φεγγάρια που περνάνε
Κι ακούω τη μοναξιά μου να μιλά
Στείλε μας ψηλά, μου λένε τα φτερά μου
Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξανά, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου
Που θα μείνω μοναχή μου;
Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω
Έχω και τα λάθη μου μαζί μου.
Πάντα έβαζα στην άκρη
Το περίσσευμα απ’ το δάκρυ
Να ζεσταίνει της καρδιάς το κρύο
Πάντα είχα φυλαγμένο ένα αντίο
Να το ρίχνω στου καιρού την άκρη»
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γράφει και δίνει την πραγματική εικόνα που επικρατεί:
«Από τα μέσα του Σεπτέμβρη του 2016 και μετά από απόφαση της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων του Mega να σταματήσουν να παρουσιάζουν τα δελτία του σταθμού και τις ενημερωτικές εκπομπές, μεγάλη μερίδα τεχνικών του καναλιού έμεινε με ελάχιστο αντικείμενο εργασίας. Τα συνεργεία σταμάτησαν να καλύπτουν τα ρεπορτάζ , οι μοντέρ είχαν πολύ περιορισμένο έργο , ουσιαστικά εργάζονταν για την προετοιμασία των τρέηλερ του σταθμού, ενώ τα μεγαλύτερα βάρη έπεσαν κυρίως στη ροή του σταθμού και στους ανθρώπους του προγράμματος που με τέχνη και μαεστρία “έδεσαν” τις εξαιρετικές σειρές του Mega , διατηρώντας το κανάλι αξιόμαχο μέχρι σήμερα . Παράλληλα οι εργαζόμενοι στο Εμπορικό Τμήμα του Σταθμού , συνέχισαν αόκνως να προσελκύουν διαφημίσεις και τα έσοδα του Mega σε δύο χρόνια άγγιξαν τα 55 εκατομμύρια ευρώ !
Από τα χρήματα αυτά μέχρι στιγμής , δεν έχει πληρωθεί κανένας εργαζόμενος.
Επίσης μέχρι σήμερα , ουδείς έχει ενδιαφερθεί για το νομικό αλλά και για το ηθικό σκέλος αυτής της υπόθεσης. Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα . Και αναρωτιέσαι . Είναι “αόρατοι” άραγε οι εργαζόμενοι του Mega ή φαίνεται “ότι όλα βαίνουν καλώς” ? . Διαφορετικά είμαι σίγουρος, ότι κάποιοι θα έπρεπε να δράσουν ακόμη και αυτεπαγγέλτως, εάν υπήρχε η υπόνοια και μόνο, μη τήρησης του εργασιακού ή άλλου δικαίου.....
Πάντως σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα που πέρασε, μια μεγάλη μερίδα τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων του Mega επί 17 μήνες στήριξε το κανάλι, αλλά και εμένα προσωπικά, στην απόφαση που είχα πάρει για να προβάλλω το καθημερινό απογευματινό Δελτίο Καιρού (για λόγους που σας έχω εκθέσει σε προηγούμενα άρθρα) με μεγάλη έμφαση στο πιο πρόσφατο άρθρο μου που ανέφερα οτι “Δεν πρέπει να δοθεί το Mega σαν Ιφιγένεια” .
Την περασμένη Δευτέρα σε μια Έκτακτη Συνέλευση οι Διοικητικοί υπάλληλοι αποφάσισαν για επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες , με παράλληλη διακοπή των διαφημήσεων , ενω όσοι τεχνικοί είχαν απομείνει , προέβησαν σε επίσχεση εργασίας. Αυτό πρακτικά σήμαινε πλέον, ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα προβολής του δελτίου καιρού, αλλά ούτε και η δυνατότητα εκ μέρους μoυ να σας αποχαιρετίσω ζωντανά από το κανάλι, σε μια τελευταία εκπομπή .
»Αυτό λοιπόν το (προσωρινό) αντίο -καλύτερα au revoir – σας το αφιερώνω με τους στίχους της Χαρούλας Αλεξίου.
ENA ANTIO
Κοιτάζω τα καράβια που περνάνε
Και πάνω τους αγάπες ναυαγοί
Ψάχνουν άλλη γη, άλλες στεριές ζητάνε
Μ’ όνειρα παλιά σ’ άλλη ξενιτιά πάνε
Νομίζω πως φωνάζουν τ’ όνομά μου
Κι ακούω τη καρδιά μου να χτυπά
Πάρε μας μακριά, μου λένε τα όνειρά μου
Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξανά, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου
Που θα μείνω μοναχή μου;
Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω
Έχω και τα λάθη μου μαζί μου.
Κοιτάζω τα φεγγάρια που περνάνε
Κι ακούω τη μοναξιά μου να μιλά
Στείλε μας ψηλά, μου λένε τα φτερά μου
Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξανά, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου
Που θα μείνω μοναχή μου;
Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω
Έχω και τα λάθη μου μαζί μου.
Πάντα έβαζα στην άκρη
Το περίσσευμα απ’ το δάκρυ
Να ζεσταίνει της καρδιάς το κρύο
Πάντα είχα φυλαγμένο ένα αντίο
Να το ρίχνω στου καιρού την άκρη»