<< Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί; Ξυπνήσατε μην είσθε ενάντια κ’ εχθροί. Πως οι προπάτορές μας ορμούσαν σα θεριά για την ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά. Έτζι κ’ ημείς αδέλφια, ν’ αρπάξωμεν για μια, τ’ άρματα και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά. Να σφάξωμεν τους λύκους που στον ζυγόν βαστούν και Χριστιανούς αθώους σκληρά τους τυραννούν. Και στη δικαιοσύνη να σκύψει ο εχθρός. Ο κόσμος να γλιτώσει, απ’ αυτήν την πληγή, κ’ ελεύθεροι να ζώμεν αδέλφια εις την Γη >>.
Απόσπασμα από το θούριο του Ρήγα Βελεστινλή.
Μ’ αυτό το λόγο του, το δαφνοστεφανωμένο με πύρινες ιδέες, ξεσήκωνε τα παλικάρια κι έπεφταν στη μάχη ν’ απελευθερώσουν τους λαούς της βαλκανικής που στραγγαλίζονταν από τον Οθωμανικό ζυγό. Για να φέρει το γενναίο ελληνικό αίμα τους την ελευθερία να βγούμε απ’ την πικρή σκλαβιά και να βάλουμε στο σβέρκο μας ολίγιστους μικρονοϊκούς πολιτικούς, μια δράκα φακλαναριό να μας μαγαρίσουν κάθε ιερό και όσιο που πρόγονοί μας τίμιοι μας άφησαν. Άχρηστοι και ανίκανοι μια Ελλάδα απλωμένη ως το Σαγγάριο το ’22 τη μίκρυναν, την έκαναν σποριά, με πραξικοπήματα μετά, εμφύλιους και σπαραγμούς στο χειρουργείο στις μέρες μας την έστειλαν, ξαπλωμένη εκεί την έχουν, έτοιμη του θανατά να ξεψυχήσει.
Μου θυμίζουν γενίτσαρους του Σουλτάνου που βασανίζουν απάνθρωπα όποιον αντιστέκεται στη βία του. Την πατρίδα στραγγαλίζουν μαζί με τους Έλληνες, της πίνουν το αίμα, στο γκρεμό τη ρίχνουν, τα οράματα του λαού της ποδοπατούν. <<… και στη δικαιοσύνη να σκύψει ο εχθρός… >> λέει ο Βελεστινλής. Στις μέρες μας ο εχθρός μας είναι οι πολιτικοί. Αυτοί μας πτώχευσαν, αυτοί μας κατέστρεψαν, σκοτάδι η πατρίς μας, σκοτάδι η γη μας, σκοτάδι τα όνειρά μας.
Πεθαίνουμε απαγγέλλοντας ρίμες, προσευχές, ύβρεις, αναθέματα και η δικαιοσύνη αργεί. Υποκριτές και τσαρλατάνοι οι πολιτικοί, με το σάπιο λόγο τους χαίρονται να μας γεμίζουν ψέματα, να μας κοροϊδεύουν, τη ζωή μας να ντύνουν με σκισμένο χιτώνα, πλαστικό.
Δέκα χρόνια τώρα το μάθαμε καλά το ποίημα μας και το τραγουδάμε μια χαρά: << Την μια μονότονη ημέρα άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράματα, θα ξαναγίνουν πάλι, οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν. Μήνας περνά και φέρνει άλλο μήνα. Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει. Είναι τα χθεσινά τα βαρετά, εκείνα. Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει >>.
Μια μονοτονία μέχρι το 2060! Ένας στραγγαλισμός από χέρι τρομοκράτη στυγνού. Ως τότε πόσων Ελλήνων η ψυχή θα ίπταται εξαιτίας τούτων των φονιάδων!
ellinikoxronografima.blogspot.gr