Μπάχαλο παντού…

Αν δει κανείς από απόσταση την εξέλιξη της βίας στην Ελλάδα θα φύγει κακήν κακώς.

 Γιατί η βία δεν είναι μόνο εκείνη που ασκείται από τους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές, τους φιλοναζί, τους ποινικούς και από την αστυνομία. Η βία ασκείται κατ εξοχήν από εκείνους που τους γεννάνε όλους αυτούς. Οι οποίοι συνήθως φοράνε γραβάτα και σπάνια λερώνουν τα χέρια τους. Γι' αυτό και είναι οι πιο επικίνδυνοι.
Η βία δεν είναι σαν την ιατρική, στην οποία οι αιτίες της αρρώστιας είναι συχνά δυσανάγνωστες, επομένως επιτίθεσαι ενάντια στα συμπτώματα για να σωθεί ο άρρωστος και μετά βλέπουμε. Η βία είναι ευανάγνωστη και οι αιτίες της είναι συνήθως πασιφανείς. Το πρόβλημα εδώ είναι, ότι, σε αντίθεση με την ιατρική που επιθυμεί να γιατρέψει, η πολιτική και η παιδεία αρνούνται να γιατρέψουν. Αντίθετα, γεννάνε διαρκώς βία και αναπαράγουν την παλιά.
Χτες, ο υπουργός Προστασίας τα έψαλε, λένε, στους επικεφαλής της αστυνομίας γιατί κοίταζαν τον ουρανό την ώρα που
αντάρτες πόλεων έριχναν χειροβομβίδα στο αστυνομικό τμήμα Καισαριανής και την ώρα που αφιονισμένοι πιτσιρικάδες έσπαγαν τις βιτρίνες σε μαγαζιά και σε τράπεζες στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Σε χώρους δηλαδή, που υποτίθεται ότι η αστυνομία φυλάει!
Το τραγελαφικό είναι ότι ο ίδιος ο υπουργός έχει ευνουχίσει την αστυνομία απέναντι στο αντάρτικο πόλης και τους εξεγερμένους και τους μπαχαλάκηδες. Απαγορεύοντάς της να επεμβαίνει και επιβάλλοντάς της την τακτική της άμυνας και της ανοχής. Ορμώμενος από την απέχθεια του ΣΥΡΙΖΑ για την αστυνομική βία, τη δική του ευθυνοφοβία, αλλά και από τη συγγένεια μέρους του ΣΥΡΙΖΑ με μέρος των ξεσηκωμένων. Μ αυτά τα δεδομένα, η χτεσινή του παρέμβαση είναι απαράδεκτη και μαρτυράει άνθρωπο που δεν έχει συναίσθηση της ευθύνης. Πρώτα πρώτα της δικής του.
Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που κάποτε ήταν ένα μπλοκ από 100 ανθρώπους έγινε ένα μπλόκ από 500. Και σήμερα αριθμεί μερικές χιλιάδες. Αυτό δεν είναι ένα περιστατικό που αντιμετωπίζεται σαν κάτι περιστασιακό. Αυτό είναι ρεύμα. Και τα ρεύματα έχουν αιτίες και νερά, που τα κάνουν από ρυάκια ποτάμια. Αν δεν σκύψεις να δεις από πού ξεκινάει το ρυάκι και ποιο ρεύμα το κάνει ποτάμι θα διαιωνίζεις μια βία που δεν θα έχει τέλος.
Όποιος νομίζει ότι με μια αστυνομική εκτεταμένη καταστολή θα γιατρέψει την πληγή κάνει λάθος. Γιατί η πληγή έχει ονόματα. Και κανένα από τα ονόματά της δεν λέγεται «εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου». Εδώ έχουμε να κάνουμε με τα παιδιά πολλών διπλανών «ευυπόληπτων πολιτών». Που είναι αντάμα με τα παιδιά πολλών λούμπεν και πολλών άστεγων, εγκαταλειμμένων και σε αδιέξοδο ανθρώπων.
Η κρατική μηχανή στεγάζει το ένα κομμάτι της βίας που λέγεται αστυνόμευση. Έτσι επιβάλλεται ο νόμος από την προϊστορία. Σε όλα τα συστήματα. Ακόμα και τα αυτοδιοικούμενα έχουν πολιτική αστυνομία. Χωρίς νόμους δεν υπάρχει κοινωνία. Χωρίς κοινωνία με νόμους υπάρχει η ΔΙΑΡΚΗΣ επιβολή του ισχυρότερου. Ο αποκλεισμός όλων των υπολοίπων από την εξουσία ή την αυτοδιαχείριση. ΔΙΑΡΚΩΣ.
Η κρατική μηχανή, όμως, στεγάζει και το άλλο κομμάτι της βίας. Το «αόρατο». Αυτό που η ίδια δεν θέλει ούτε να βλέπει, αλλά ούτε και οι πολίτες να το βλέπουν. Είναι η βία της εξουσίας έξω από νόμους δικαιοσύνης και ισοπολιτείας. Βιαιότερη και από την «νόμιμη» βία της εξουσίας. Γι αυτό και είναι η βία που γεννάει τη μεγαλύτερη βία στους δρόμους.
Αυτή τη βία της κρατικής μηχανής την ασκεί η πολιτική εξουσία και τα πλοκάμια της. Είναι η διαφθορά της σε όλες τις μορφές. Που γεννάει την ανισότητα μεταξύ του εαυτού της και των πολιτών, αλλά και την ανισότητα μεταξύ των πολιτών.
Η τωρινή βία των αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών και αναρχικών ξέσπασε για συμπαράσταση στον Ν. Γιαγτζόγλου, που κάνει απεργία πείνας και δίψας στις φυλακές και κατηγορείται ότι έστειλε το τρομοδέμα που τραυμάτισε τον Λουκά Παπαδήμο.

Πώς έγινε στόχος ο Λουκάς Παπαδήμος; Από την διαρκή επίθεση των κυβερνήσεων στα εισοδήματα των πολιτών και στα κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματά τους, με αφετηρία το 2010, αλλά με σαφή συμμετοχή των πολιτικών και των Τραπεζών σ αυτή την επίθεση. Η αγανάκτηση των πολιτών δημιούργησε πλατείες και στέκια, αλλά και γκρέμισε κυβερνήσεις, χωρίς να δικαιώνεται από τους «σωτήρες» που επέλεξε. Ο Παπαδήμος ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος της ακραίας έκφανσης όλης αυτής της βίας. Οι νέοι δεν είναι σαν τους άλλους. Και μερικοί νέοι δεν είναι καθόλου σαν τους άλλους νέους. Οι πιο ευαίσθητοι, οι πιο σκληροί, οι πιο απελπισμένοι, οι πιο άκαμπτοι, οι πιο ορφανοί από πρότυπα και ιδεολογίες (που έχουν αυτοαπαξιωθεί), ξεσπάνε στους δρόμους. Είναι βίαιοι, ναι. Παράνομοι, ναι. Παράλογοι, ναι, με τη λογική των λογικών. Η βία τους είναι ατελέσφορη. Δεν παράγει κάτι ωφέλιμο για το μέλλον της κοινωνίας, ναι. Δεν έχουν πρόταση για το αύριο παρά μόνο καταστροφή του σήμερα, ναι. Ποια είναι η πρόταση της ελληνικής καθεστηκυίας τάξης για το αύριο; Σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό, εκπαιδευτικό, παιδείας, κοινωνικό, αλληλεγγύης, υπαρξιακό; Ποια είναι η πρόταση της σε επίπεδο ιδεολογίας; Ποια είναι σε επίπεδο Πρότυπου; Επειδή οι άνθρωποι είναι πίθηκοι και λειτουργούν με πρότυπα. Τα σημερινά κόμματα; Οι σημερινές ιδεολογίες που εξευτελίζονται στην πράξη; Η απρόσωπη τεχνολογία; Τα social media της διασποράς αμορφωσιάς; Η εργασία, που έχει πάρει τη μορφή υποδουλείας; Η Παιδεία στα σχολεία χωρίς οράματα; Το εμφανές αδιέξοδο να αλλάξουν όλα αυτά προς ένα κράτος δικαίου; Η διαρκής απαξίωση κάθε θεσμού από τους ίδιους τους θεσμούς και ο εκχυδαϊσμός κάθε ηθικής από τους ίδιους τους ηθικολογούντες; Όλη η παραπάνω παράγραφος είναι γεμάτη βία. Για τους νέους. Που είναι στην κυριολεξία χαμένοι. Μόνο και μόνο το αίτημα των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, που βιαιοπραγούν για τον ομοΪδεάτη τους Ν. Γιαγτζόγλου σε όλη τη χώρα το δείχνει ξεκάθαρα. Στην ανακοίνωσή τους και αφού τον θεωρούν «αιχμάλωτο» του συστήματος, δεν αναγγέλλουν ότι μάχονται για να μείνει ελεύθερος! Αλλά, απειλούν να κάψουν τις πόλεις «αν δεν μεταφερθεί πάλι από τις φυλακές Λάρισας στις φυλακές Κορυδαλλού»! Δηλαδή, αποδέχονται το σύστημα και τους θεσμούς του και το παιχνίδι του! Παίζουν με τους όρους του συστήματος που αρνούνται και που θέλουν να ανατρέψουν! Χωρίς να το καταλαβαίνουν! Το αδιέξοδο δεν το έχουν μόνο όσοι βιαιοπραγούν στους δρόμους. Γιατί το δικό τους αδιέξοδο είναι ο καθρέφτης του αδιέξοδου που έχει μια κοινωνία ολόκληρη. Και δεν είναι απλώς «ο καπιταλισμός ηλίθιε», όπως αρέσκεται να λέγεται. Είναι πιο βαθύ. Είναι αδιέξοδο μιας ατομιστικής και αντικοινωνικής κοινωνίας. Όπου η συντριπτική πλειονότητα ζει και υπερασπίζεται τον εαυτό της, αδιαφορώντας εντελώς για το διπλανό της. Σε μια διαρκή ανταλλαγή βίας στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις δουλειές, στα λεωφορεία, στα καφέ, στις ουρές, από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί. Μεταξύ των «πολιτισμένων» και «νομοταγών» πολιτών. Όλοι αυτοί παράγουν και αναπαράγουν τη βία όχι μόνο με τη συμπεριφορά τους. Αλλά, κυρίως με την αδιαφορία τους μπροστά σε ό,τι υφίστανται από κυβερνήτες, προϊστάμενους, εργοδότες, γονείς, δασκάλους, συμπολίτες, απατεώνες και κρατική εξουσία. Με την αποδοχή κάθε αδικίας και παρανομίας, κάθε διάκρισης σε βάρος τους, με την απουσία από το δρόμο της διαμαρτυρίας και της απαίτησης Πολιτών. Με τη λαγνεία του καναπέ και τη θεοποίηση του δε βαριέσαι. Η βία δεν είναι στατική στη χώρα. Είναι καλπάζουσα. Και καμιά εξουσία δεν μπορεί να την τιθασεύσει αν δεν χειρουργήσει ταυτόχρονα τις αιτίες που τη γεννάνε. Οι πιο πολλές από τις οποίες οφείλονται στην ίδια την κεντρική εξουσία. Η ελληνική κοινωνία είναι βαθειά άρρωστη. Και δεν θα δει καλύτερες μέρες αν δεν κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Γιατί και τις εξουσίες και τα πρότυπά της αυτή η ίδια τα επιλέγει και τα ανέχεται. Σε ένα αμφίδρομο παιχνίδι αυτοϋποβάθμισης. Ο κ. Τόσκας τα έβαλε χτες με τους υφιστάμενούς του, λες και δεν είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για τη διάλυση της αστυνομίας και τη σπατάλη της σε φύλαξη επιλεγμένων προσώπων και σε λούφα πολλών άλλων σε γραφεία. Στερώντας τους από τη φύλαξη των πολιτών. Είναι κι αυτός ένα πρότυπο για έχουν οι πολίτες να βρίζουν ή να μιμούνται και οι νέοι να αηδιάζουν.

  Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης liberal.gr