Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Περιπατητής τυχαία βρέθηκα σ’
ένα δημόσιο χώρο. Στην αίθουσα η χλιδή σαν νιόνυφη λυγερή, χόρευε στο
χλιούτσικο αεράκι. Κι έξω αυτοκίνητα ακριβά γυάλιζαν στη λαμπερή αστροφεγγιά.
Ένας πακτωλός χρημάτων για να ικανοποιήσει την ψυχική νερώνεια βλάβη της
απληστίας και την αθεράπευτη μανία του καταναλωτισμού.
Τότε θυμήθηκα το δικό μου
σαραβαλάκι, ένα χιουντάι κινούμενο φέρετρο, που με πάει από ΄δω κι από ΄κει, με
τα λάστιχά του σχισμένα, τον προφυλακτήρα του κομματιασμένο, με τα σπασμένα του
φανάρια ν’ ανάβουν όταν τους καπνίσει.
Το πρωί δεν παίρνει μπροστά και
του ρίχνω βλαστήμιες, ύστερα στις γούβες τρίζει, στις ανηφόρες ζορίζεται και
ρετάρει, πολλές φορές δεν τις βγάζει και μ’ αφήνει στη μέση του δρόμου. Όταν
βρέχει μπάζει νερά, το γκάζι και ο συμπλέκτης δε λειτουργούν καλά, το πεντάλ
του φρένου γλιστρά, το κοντέρ του δείχνει εκατό κι εκείνο πάει με εξήντα. Το
χειρόφρενο δεν πιάνει ποτέ, οι πόρτες του κλείνουν με γροθιές, τζάμια και
καθαριστήρες πάντα προβληματικά.
Πλημμύρα πολυτελών Ι.Χ. γύρω
μου κι εγώ να λιμνάζω όταν ταξιδεύω σ’ αυτό και να πνίγομαι με την πρώτη βροχή.
Κάποτε με τη συμβία μου, τα δυο μου παιδιά κι ένα φίλο εκλεκτό σε χωριό
ταξιδεύαμε, στον άγιο του ν’ ανάψουμε κερί, στα όργανα ύστερα να πιούμε και να
χορέψουμε. Στην τελευταία στροφή το νερό είχε σκεπάσει το πεντάλ του φρένου,
εγώ το πάτησα, το φρένο δεν έπιασε, το αυτοκίνητο κόλλησε στο βράχο και εμείς
μέσα στα συντρίμμια. Ευτυχώς είχαμε προστάτη άγιο, τη γλιτώσαμε και συνεχίσαμε
εποχούμενοι σε αγροτικό ανελκυστήρα.
Το πούλησα σε μια χωριάτισσα,
το ‘κανε ορνιθώνα και το αντικατέστησα μ’ ένα άλλο μεταχειρισμένο από μάντρα,
φτηνό κι εκείνο, όλο σκουριά, βλάβες και ρεταρίσματα.
Λιμουζίνες οι
διαπλεκόμενοι σε οικονομικά σκάνδαλα και
οι αετονύχηδες της κρατικής καμαρίλας, σαραβαλάκια οι λαουτζίκοι και οι
πληβείοι της φτωχολογιάς. Αραγμένα και τα πιο πολλά λόγω της οικονομικής
αχρειότητας, άλλα χωρίς ασφάλεια, χωρίς σέρβις, χιλιάδες τα σκουριασμένα,
αμέτρητα τα εγκαταλειμμένα.
Τούτο το οικονομικό ξεθεμέλιωμα όμως,
που ξέρεις, μπορεί και να μας βγει σε καλό. Ίσως ξαναβγάλει τα γαϊδούρια στους
δρόμους, ίσως ξανασάνουν και πάλι στα
κατώγια και στα χωράφια και να έχουμε άνοιξη γαϊδουριών που μπορεί να μας φέρει την οικονομική
ανάκαμψη. Μπορεί και την κοινωνική
άνοδο, αφού ο έλληνας << homo sapiens
>> διέπεται από ψυχαναγκαστική εξάρτηση της ραστώνης και την βγάζει στον
καναπέ.
ellinikoxronografima.blogspot.gr