Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Οι αραπάδες του Ιμπραήμ έφυγαν εδώ και εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια. Άφησαν πίσω τους καμένη γη, νεκρούς, αόμματους, σακάτηδες, φτωχούς και βαργιόμοιρους.
Οι αραπάδες του Ιμπραήμ έφυγαν εδώ και εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια. Άφησαν πίσω τους καμένη γη, νεκρούς, αόμματους, σακάτηδες, φτωχούς και βαργιόμοιρους.
Άφησαν κι ένα γαϊδουρόδρομο που ενώνει τα Φιλιατρά με την Πύλο, που για να τον περάσεις με το τροχοφόρο σου, σφίγγεσαι τόσο που ακούγοντας τα << αέρια >> που σου φεύγουν από το φόβο σου, να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη.
Ο δρόμος αναχωρούντος του αράπη πασά, έγινε καρόδρομος. Μαζί με τα κάρα περπατούσαν αμνοί και όνοι, σκαφτιάδες, ζητιάνοι, τυχοδιώκτες, άνθρωποι βασανισμένοι.
Νεότερα το ίδιο μπουγάζι φάρδυνε όσο να χωράει δυο χοντρές γυναίκες, καλλωπίστηκε με λίγες φτυαριές πίσσα και βαφτίστηκε εθνική οδός! Σήμερα περνάνε Ι.Χ. νταλίκες, λεωφορεία, πούλμαν εκδρομικά, μηχανές τετρακύλινδρες και τζάγκουαρ ν’ αφήσουν υπάρξεις γυμνούλες να μπανιαριστούν στις αμμουδιές της Γιάλοβας.
Πώς περνάνε; Ρώτησε κανείς τους οδηγούς; Σ’ ένα δρόμο ντροπή για ελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος, σκέτη ξεφτίλα για τους ντόπιους αιρετούς πασάδες. Όπου κλώθει στροφές θανάτου, λακκούβες, σαμαράκια, κι έχει οδόστρωμα με γράνες και νεροσυρμές που σε πάνε άψαλτο στον Άδη. Στις όχθες κορμούς από δέντρα, βυθίσματα παγίδες, σωρούς από σάπια φύλλα. Με δεντροστοιχίες ένθεν κι ένθεν να σου κόβουν την ανάσα αγγίζοντας τις πλευρές του αυτοκινήτου, με τις φούντες τους να χτυπάνε το παμπρίζ σαν ξεπλεγμένες κόμες.
Σ’ ένα δρόμο χωρίς λωρίδες, με σκουριασμένες και γερμένες τις σημάνσεις, με ανύπαρκτα κολονάκια, με τα επικίνδυνα σημεία να ‘ρχονται σαν αγριεμένοι κάπροι πάνω σου.
Τούτοι οι Σουλεϊμάνηδες που ψηφίζουμε ποτέ δε νοιάστηκαν για τον τόπο τους. Αν νοιάζονταν θα το νικούσαν το θεριό. Το θεριό που τρώει παλικάρια, που στην πλάτη του ξεψυχούνε μωράκια αβάφτιστα και πεθαίνουν σγουρόμαλλες κόρες, κομματιασμένες στις βαμμένες με το αίμα τους λαμαρίνες.
Τι λένε οι τιποτάκηδες, οι στυγνοί πολιτικοί λόρδοι μας; Μας θεωρούν ακόμη εδώ στη Μεσσηνία ερίφια; Πώς μασάμε χόρτο; Κι όσο να φωνάζουμε, δρόμο δε βλέπουμε; Προσέξτε όμως γιατί από μας τους χορτοφάγους θα το βρείτε! Γιατί ενόψει κρίσης, έχουμε τα Ι.Χ. αραγμένα, και το δρόμο κλειστό. Έγινε δάσος, γέμισε φλισκούνια και γαϊδουράγκαθα και δεν περπατιέται. Και αν συνεχίσετε την πολιτική σας αποχαύνωση και δεν τον φτιάξετε θα πάρουμε τα ρόπαλα.
Αν αμελήσετε, θα γίνουμε αλαφροίσκιωτοι, θα ονειρευτούμε βρικόλακες και θα φωνάξουμε τον Ιμπραήμ! << Έλα, Ιμπραήμ >> θα του πούμε, << βάλε φωτιά και κάψε μας, να μας λευτερώσεις από τα φίδια και ν’ ανοίξεις το δρόμο! Τούτοι εδώ οι δικοί μας Μαχμούτηδες γράφουνε στα παλιά τους υποδήματα τα δίκαιά μας! Έλα εσύ μ’ ένα φιρμάνι να τον φτιάξεις, να δούμε κι εμείς οι μαύροι γραικοί της Μεσσηνίας έναν ίσιο δρόμο! >>
Ο δρόμος αναχωρούντος του αράπη πασά, έγινε καρόδρομος. Μαζί με τα κάρα περπατούσαν αμνοί και όνοι, σκαφτιάδες, ζητιάνοι, τυχοδιώκτες, άνθρωποι βασανισμένοι.
Νεότερα το ίδιο μπουγάζι φάρδυνε όσο να χωράει δυο χοντρές γυναίκες, καλλωπίστηκε με λίγες φτυαριές πίσσα και βαφτίστηκε εθνική οδός! Σήμερα περνάνε Ι.Χ. νταλίκες, λεωφορεία, πούλμαν εκδρομικά, μηχανές τετρακύλινδρες και τζάγκουαρ ν’ αφήσουν υπάρξεις γυμνούλες να μπανιαριστούν στις αμμουδιές της Γιάλοβας.
Πώς περνάνε; Ρώτησε κανείς τους οδηγούς; Σ’ ένα δρόμο ντροπή για ελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος, σκέτη ξεφτίλα για τους ντόπιους αιρετούς πασάδες. Όπου κλώθει στροφές θανάτου, λακκούβες, σαμαράκια, κι έχει οδόστρωμα με γράνες και νεροσυρμές που σε πάνε άψαλτο στον Άδη. Στις όχθες κορμούς από δέντρα, βυθίσματα παγίδες, σωρούς από σάπια φύλλα. Με δεντροστοιχίες ένθεν κι ένθεν να σου κόβουν την ανάσα αγγίζοντας τις πλευρές του αυτοκινήτου, με τις φούντες τους να χτυπάνε το παμπρίζ σαν ξεπλεγμένες κόμες.
Σ’ ένα δρόμο χωρίς λωρίδες, με σκουριασμένες και γερμένες τις σημάνσεις, με ανύπαρκτα κολονάκια, με τα επικίνδυνα σημεία να ‘ρχονται σαν αγριεμένοι κάπροι πάνω σου.
Τούτοι οι Σουλεϊμάνηδες που ψηφίζουμε ποτέ δε νοιάστηκαν για τον τόπο τους. Αν νοιάζονταν θα το νικούσαν το θεριό. Το θεριό που τρώει παλικάρια, που στην πλάτη του ξεψυχούνε μωράκια αβάφτιστα και πεθαίνουν σγουρόμαλλες κόρες, κομματιασμένες στις βαμμένες με το αίμα τους λαμαρίνες.
Τι λένε οι τιποτάκηδες, οι στυγνοί πολιτικοί λόρδοι μας; Μας θεωρούν ακόμη εδώ στη Μεσσηνία ερίφια; Πώς μασάμε χόρτο; Κι όσο να φωνάζουμε, δρόμο δε βλέπουμε; Προσέξτε όμως γιατί από μας τους χορτοφάγους θα το βρείτε! Γιατί ενόψει κρίσης, έχουμε τα Ι.Χ. αραγμένα, και το δρόμο κλειστό. Έγινε δάσος, γέμισε φλισκούνια και γαϊδουράγκαθα και δεν περπατιέται. Και αν συνεχίσετε την πολιτική σας αποχαύνωση και δεν τον φτιάξετε θα πάρουμε τα ρόπαλα.
Αν αμελήσετε, θα γίνουμε αλαφροίσκιωτοι, θα ονειρευτούμε βρικόλακες και θα φωνάξουμε τον Ιμπραήμ! << Έλα, Ιμπραήμ >> θα του πούμε, << βάλε φωτιά και κάψε μας, να μας λευτερώσεις από τα φίδια και ν’ ανοίξεις το δρόμο! Τούτοι εδώ οι δικοί μας Μαχμούτηδες γράφουνε στα παλιά τους υποδήματα τα δίκαιά μας! Έλα εσύ μ’ ένα φιρμάνι να τον φτιάξεις, να δούμε κι εμείς οι μαύροι γραικοί της Μεσσηνίας έναν ίσιο δρόμο! >>