Ανατριχιάζει η γούνα του ψεύτικου λεοπάρ παλτό στην εικόνα της. Φριζάρει το εξτένσιον -το ακριλικό, όχι το νατουρέλ.
Η κλαρινονύφη είναι παντού.
Όποια τηλεοπτική συχνότητα κι αν σηκώσεις θα την βρεις από κάτω.
Την αναγνωρίζεις από την έλλειψη ηττοπάθειας που ξεχειλίζει από το «φτιαγμένο» μπούστο της και από το γεγονός ότι κοιτάζει τον φακό με τα χείλη της, όχι με τα μάτια της.
Ξεκινάει τις φίλαυτες φράσεις της λέγοντας «είμαι ένα άτομο», καταλήγοντας συνήθως στην μόνιμη επωδό «δεν αντέχω την υποκρισία».
Αν ήταν κάποιο είδος βιοποικιλίας βυθού θα ήταν πλαγκτόν, η βασική τροφή των ψαριών.
«Κλαρινονύφη ή κλαρινογκόμενα είναι η θηλυκή έκδοση του κλαρινογαμπρού. Δηλαδή ποζέρι, ψώνιο» γράφει το slang.gr, που έχει καταπιαστεί με τους νεολογισμούς της πιάτσας. Λίγο πιο πριν έχει δώσει τον ορισμό του αρσενικού της ταυτόσημου.
«Αν και κλαρινογαμπρός δήλωνε αρχικά τον λαϊκό άντρα που φορούσε τα καλά του ρούχα που συνήθως ήταν αυτά λαμέ κουστούμι, μακρουλά παπούτσια και μεγάλοι γιακάδες, η σημασία της λέξης έχει πλέον, όχι μόνο συγκεκριμενοποιηθεί, αλλά και μετατοπιστεί. Έτσι πλέον, ο κλαρινογαμπρός είναι ο νέος που έχει ξυρίσει στα πλάγια τα μαλλιά του, ενώ πάνω είναι μακριά, φοράει τόσο πλεκτές ζακέτες όσο και αμάνικα μπουφάν, στενά παντελόνια ή φόρμες και πάνινα παπούτσια ή αθλητικά ανάλογα. Έτσι, ο κλαρινογαμπρός δεν σχετίζεται πλέον με τους πρώτους, παρά με τους κάγκουρες και τους κλαμπόβιους».
«Τι να κάνεις, είναι μια εποχή εκπτώσεων» λένε κάποιοι προσπαθώντας να εξηγήσουν με ηπιότητα το τηλεοπτικό φαινόμενο των ερωτικών ριάλιτι, κατά τα οποία μπουλούκια ανδρών και γυναικών αράζουν σε σπίτια, εγκλωβισμένοι και πυρακτωμένοι, κατευθυνόμενοι μόνο από τις ορμόνες τους και την επιβεβαίωση της ανυπαρξίας τους μέσα από το 15λεπτο της πολυπόθητης δημοσιότητας. Οι δέκτες κατακλύζονται από νταλκά, λαχτάρα, έλλειμμα και σκοτεινιά.
Στην αρχή ήρθε σαν χαστούκι η τούρκικη παραγωγή του Σκάι, με τα κορίτσια-άβαταρ, οι οποίες από γλάστρες αναβαθμίστηκαν σε ανθοστήλες παραταγμένες σε ψηλά σκαμπό, σαν εκθέματα σε βιτρίνα, κεντρικού δρόμου επαρχιακής πόλης. Τα δε αγόρια, παρατηρητές της ζωής, χωρίς όρεξη να ασχοληθούν με κάτι πέρα από τη σινική στο δέρμα τους και το γύρισμα του ρεβέρ στο παντελόνι τους. Βαριούνται τα πάντα και το κρύβουν κάτω από ίσιες χωρίστρες. Οι άλλες το κρύβουν κάτω από πρόσθετες βλεφαρίδες. Το μόνο που προσμένουν είναι μερικές εκατοντάδες λάικ στα σόσιαλ τους.
Μετά έσκασε σαν πόνος από χαλασμένο δόντι το ριάλιτι του ΑΝΤ1. Κακοφωτισμένο και παράταιρο για τα στάνταρ της ψηφιακής επεξεργασίας της εικόνας. Το όλο συμβάν μοιάζει με ξαδερφάκι της βιντεοταινίας. Ή με soft porn του Sirina videos. Οι προσωπικότητες των ηρώων τσαλαπατημένες από την αβάσταχτη βαρύτητα του τίποτα, φυλακισμένες μέσα στον βάλτο της λεκτικής ανέχειας, αναγκάζονται να εκφραστούν με τη γλώσσα του σώματος, αλλά κραμπάρουν.
Η ελληνική τηλεόραση σε ρόλο πατρόνας σε οίκο ανοχής. Κι εκείνο το «σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει τηλεόραση» που είχε πει ο Ουμπέρτο Έκο μοιάζει ταιριαστό, με όλους τους τρόπους. Θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε «σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν τηλεόραση».
Τατιάνα Νιάρχου για το womantoc.gr