Πολλές καρδίες ευφράνθησαν τελευταίως,
βλέποντας την ορατή απόκλιση στις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα με τον
Ευκλείδη Τσακαλώτο, σχετικά με την μεταμνημονιακή πορεία της χώρας.
Λαμπρή καθαρή έξοδο υπόσχεται ο Αλέξης, θαμπή, αυστηρώς επιτηρούμενη ο
Ευκλείδης.
Κάποιοι προσπαθούσαν να ψηλαφήσουν και να μετρήσουν το
άνοιγμα του ρήγματος, για να προβλέψουν εάν θα είναι σεισμογενές,
φτάνοντας έως και την αποκαθήλωση του υπουργού Οικονομικών.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη θα
συνιστούσαμε να γίνουν… πέτρες οι ευφρανθείσες καρδίες, γιατί ουδέν το
σοβαρόν συμβαίνει.
Οι «χαρούλες» και τα ανέκδοτα κατά τις επισκέψεις
Ευκλείδη στο Μαξίμου με τον Τσίπρα και το περιβάλλον του, καλά κρατούν.
Αυτό που εκδηλώνεται είναι μία διαφορά στην κουλτούρα της συμπεριφοράς.
Ο μεν πρωθυπουργός εθισμένος στο
κομματικό τερτίπι, όπου το ψέμα είναι ένα εκ των εργαλείων δράσης,
μετέφερε την
κουλτούρα αυτή και στον πρωθυπουργικό λόγο - πολύ
περισσότερο που εξ ιδιοσυστασίας δεν ορρωδεί στην ηχηρή προβολή
ισχυρισμών που είναι κατάφωρα αβάσιμοι – όπως εν προκειμένω της
καθαρής εξόδου. Ο άλλος, αστός αγγλοσαξονικής κουλτούρας, ενσωματωμένος
σε ευρωπαϊκό περιβάλλον, σεμνύνεται να επιδοθεί σε μεγαλοστομίες που σε
πέντε μήνες θα αποδειχτούν φρούδες και θα τον εκθέσουν (εκτέθηκε ήδη με
το αφορολόγητο). Πέραν αυτού, ουδέν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συμπαγής και θα είναι
όσο θα διατηρεί την εξουσία, παρότι θα τροφοδοτεί την ειδησεογραφία με
τα εσωτερικά του κατά την μεταμνημονιακή εποχή, δίνοντας την εικόνα ότι
σπαράσσεται.
Μπορεί να δείχνει ότι σπαράσσεται αλλά δεν θα καταρρέει
εσωτερικά.
Απλώς η αριστερή του τάση, όπως
σχηματοποιείται στους «53», μετά την έξοδο από τη βάσανο του - δικού
τους, μην ξεχνιόμαστε – μνημονίου, θα είναι πιο επιτακτική στις
απαιτήσεις της για εφαρμογή «αριστερής πολιτικής». Το πώς εκλαμβάνουν
την αριστερή πολιτική είναι αδιευκρίνιστο. Το πάγιο αριστερό αίτημα
«λεφτά για το λαό» δεν θα ευοδωθεί γιατί λεφτά δεν θα υπάρχουν, αφού και
γιατί η ανάπτυξη - τη ευθύνη τους - ήταν λυμφατική, ενώ οι τρίμηνοι
έλεγχοι θα καραδοκούν. Το πολύ πολύ να ξαναδώσουν σε τμήματα του
φτωχοποιημένου πληθυσμού κάποιο επίδομα ελεημοσύνης και ντροπής –
ντροπής γιατί θα το βαφτίζουν αριστερή πολιτική.
Μόνο σε άλλα δύο θέματα ο αριστερή
πτέρυγα έχει δείξει ευκρινώς τις θέσεις της. Στο μεταναστευτικό, στο
οποίο απαιτούν πιο γρήγορες στο ρυθμό, και περισσότερες στον αριθμό,
θετικές αποφάσεις για άσυλο (και περισσότερες ελληνοποιήσεις). Αυτό την
στιγμή που και η Τασία – επιφανές μέλος τους – η οποία άνοιξε διάπλατα
τις πόρτες για να μπουν και να λιαστούν, έδειξε χθες στη Βουλή σημεία
μεταμέλειας (συνήλθε και αυτή από την παρατεταμένη εφηβεία και κατάλαβε
τα προβλήματα που δημιούργησε).
Η άλλη θέση τους είναι η αστυνομική
καταστολή που θεωρούν ότι καταδυναστεύει την ελληνική κοινωνία! Από
πολιτική Παιδεία θεωρούν κάθε αστυνομική δράση για την προστασία της
κοινωνικής ευνομίας και ευταξίας ως καταστολή. Αυτό φυσικά το αναιρούν
όταν πρόκειται τα ΜΑΤ να προστατεύσουν τον πρωθυπουργό τους στη
Μυτιλήνη και την Ηρώδου του Αττικού.
Τελείωσε ο μύθος
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον ελπιδοφόρο
αφήγημα, και το γνωρίζουν. Γι αυτό καταφεύγουν στα ήδη γνωστά, τα οποία
θα βαρεθούμε να τα ακούμε κατά την μακρόχρονη προεκλογική περίοδο στην
οποία έχουμε μπει: Μαρινάκης, Μαρέβα, ή ΚΕΕΛΠΝΟ. Τα σαράντα χρόνια που
«κατέστρεψαν τη χώρα» έχουν ξεθωριάσει λίγο ως επιχείρημα, αφενός γιατί
υπερκαταναλώθηκε, αφετέρου γιατί οι άνω των 30 θυμούνται και συγκρίνουν
το τώρα με το τότε.
Γι αυτό και «αριστεροί ψάλτες» κάνουν
καταβύθιση στο χρόνο, αναδιφούν παλιά γεγονότα τα οποία θα έπρεπε να
ανήκουν στην αρμοδιότητα των ιστορικών και μόνο, και τα επαναφέρουν ως
σύγχρονα επιχειρήματα πολιτικής αντιπαράθεσης – πχ τι έγινε το 49, τι
έγινε το 56 με το τριφασικό εκλογικό σύστημα, ή τι έγινε το 61 (γιατί ως
γνωστόν για τις εκλογές «βίας και νοθείας» ευθύνεται η τωρινή ηγεσία
της ΝΔ).
Τρέμουν το «πεζοδρόμιο»
Πάντως, προς επίρρωσιν, η αχίλλειος
πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αντιπολίτευση.
Γνωρίζει ότι θα χάσει
στις εκλογές, αλλά και ξέρει να πολώνει το κλίμα με μαχητικό λόγο που
συχνά εγγίζει τη ρητορική του μίσους, προκειμένου να συγκρατήσει
αξιόλογο εκλογικό ποσοστό.
Η αχίλλειος πτέρνα - και εδώ το έχουμε
ξαναγράψει - είναι οι λαϊκές αντιδράσεις, τις οποίες όμως η
αντιπολίτευση δεν μπορεί να τροφοδοτήσει.
Η ΝΔ από νοοτροπία, το ΠΑΣΟΚ
από πολιτική και οργανωτική εξασθένιση.
Αυτός ήταν ο λόγος που τρόμαξε τον
πρωθυπουργό και έκανε λόγο για ετερόκλητο όχλο στο συλλαλητήριο για το
Σκοπιανό.
Αυτός ήταν ο λόγος που τάραξε τον ΣΥΡΙΖΑ για τις
κινητοποιήσεις της Μυτιλήνης, με αποτέλεσμα αυτοί, οι κατεξοχήν
«αγωνιστές του πεζοδρομίου (το γράφουμε με θετική έννοια) να μιλούν
για… μη εποικοδομητικές κινητοποιήσεις και να θέτουν ζήτημα «έννομης
τάξης» («εννόμου τάξεως» το έλεγαν κάποτε αυτοί που κυνηγούσαν τους
πατεράδες τους ).
Οσο για τους πολίτες που διαδήλωσαν ήταν «φασιστοειδή»
κατά τον κυβερνητικό βουλευτή Γ. Πάλλη, ενώ η κυρία Φ. Βάκη είδε μόνο
νεοαφασιστικούς κύκλους στη Μυτιλήνη.
Το πεζοδρόμιο ήταν ο προνομιακός χώρος
του ΣΥΡΙΖΑ και μέτρο κρίσης της λαϊκής αποδοχής μιας κυβέρνησης. Γι αυτό
και ο πρωθυπουργός ρωτούσε με την έπαρση της αυτοπεποίθησης ,κάποτε:
«είδατε κανέναν να διαδηλώνει εναντίον μου;».
Να που είδαμε. Ηταν μαζικό αλλά τοπικό.
Αν γίνει μαζικό και κεντρικό, τότε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποσταθεροποιηθεί.
Γ. Σιδέρης-liberal.gr