Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφερε προς
ψήφιση στη βουλή το νομοσχέδιο για την «αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης της
εκπαίδευσης», όπως είχε δεσμευθεί άλλωστε προς τους «θεσμούς» προκειμένου να
κλείσει η 4η αξιολόγηση. Δέσμευση που συνδέεται με τις συγχωνεύσεις δομών και τη
μείωση προσωπικού, ώστε να εξασφαλιστούν πόροι για επενδυτικά πακέτα σε ιδιώτες,
αλλά και την υλοποίηση της αξιολόγησης στην εκπαίδευση για την ταχεία
προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς.
Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, μιλούν
για δημιουργία περιφερειακών υποστηρικτικών δομών, την ίδια στιγμή που καταργούν
τις αντίστοιχες τοπικές, όπως της ειδικής αγωγής(ΚΕΔΔΥ), μετακυλίοντας έτσι το οικονομικό
βάρος της διάγνωσης και στήριξης των παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες στις
πλάτες των γονιών. Παράλληλα, διαλύουν τοπικές δομές που είχαν ως τώρα την
ευθύνη για τη υποστήριξη των πληροφοριακών συστημάτων των σχολείων(ΚΕΠΛΗΝΕΤ),
παραδίδοντας έμμεσα τον τομέα αυτό στους εργολάβους και την επιβάρυνση στα
σχολεία.
Δημιουργούν κέντρα εκπαίδευσης για
την "αειφορία"(ΚΕΑ), με στόχο να προωθηθεί στα σχολεία το ιδεολόγημα
της δήθεν «πράσινης-αειφόρου" καπιταλιστικής ανάπτυξης, ενώ ορίζονται και
οι λεγόμενες «ομάδες σχολείων», όπου μαθητές και εκπαιδευτικοί θα εξαναγκάζονται
σε μετακίνηση βάσει των μαθημάτων και κατευθύνσεων που θα παρέχονται ανά
σχολείο.
Τα νεοϊδρυόμενα Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού(ΠΕΚΕΣ),
επιφορτίζονται με την αξιολόγηση όλων των νέων δομών, αλλά και των "πορισμάτων"
της «αυταξιολόγησης» των σχολείων. Επιχειρείται
έτσι η εναρμόνιση της λειτουργίας των σχολείων με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής
αγοράς. Το «νέο σχολείο» για να αξιολογείται θετικά και να επιβιώνει, θα πρέπει
να αναζητά χορηγούς επιχειρηματίες, που θα σπεύδουν «με το αζημίωτο», είτε για
φοροαπαλλαγή, είτε για διαφήμιση, είτε για να προσαρμοστούν προς όφελός τους τα
σχολικά προγράμματα κυρίως σε μαθήματα τεχνικών ειδικοτήτων. Θέλουν οι μαθητές-αυριανοί
εργαζόμενοι να μην διαθέτουν γενικές γνώσεις, αλλά κυρίως δεξιότητες, ώστε όπως
και στο θεσμό της «μαθητείας», να αποτελούν φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό.
Καίγονται να περάσουν τη λογική της επιχειρηματικότητας και της
ανταγωνιστικότητας στα σχολεία, να πείσουν τα παιδιά ότι η εργασία είναι
ευκαιρία και όχι δικαίωμα, ότι το συμφέρον των εταιριών είναι και συμφέρον των
εργαζομένων. Γι’ αυτό τρέχουν στα σχολεία αντίστοιχα προγράμματα και
διαγωνισμούς. Με το τυράκι των ταξιδιών και ελάχιστων χρημάτων για υποδομές στα
σχολεία, προγράμματα (ERASMUS..) στοχεύουν
κυρίως στην αποδοχή της «κινητικότητας» και της διαρκούς επανακατάρτισης εκπαιδευόμενων-εργαζομένων,
της ζωής λάστιχο, για μια θέση εργασίας με λειψά δικαιώματα. Φτιάχνουν τελικά ένα
σχολείο που αδειάζει τσέπες και μυαλά!
Εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές, δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν
από τέτοιες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Μόνος δρόμος είναι η οργανωμένη πάλη
για ένα πραγματικά ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο με πλήρεις
υποδομές, με μόνιμο εκπαιδευτικό και λοιπό προσωπικό, χωρίς εμπλοκή σε
επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Ένα τέτοιο σχολείο θα συμβάλλει στην ολόπλευρη
μόρφωση των μαθητών, προάγοντας τη γενική επιστημονική γνώση και όχι στείρες
δεξιότητες, θα διαπαιδαγωγεί με βάση αξίες που θα αναπτύσσουν τον άνθρωπο και
την κοινωνία συνολικά και δεν θα αναπαράγει τη σάπια ιδεολογία του
καπιταλιστικού συστήματος. Σε ένα τέτοιο σχολείο θα υπάρχουν πραγματικές
υποστηρικτικές δομές του εκπαιδευτικού έργου, με συνεχή επιμόρφωση βάσει και των
σύγχρονων επιστημονικών εξελίξεων.
Προϋπόθεση όμως γι’ αυτά είναι η σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου,
όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα κυβερνητικά προγράμματα, τις οδηγίες της Ε.Ε.,
τις διάφορες εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ. Απαιτείται να απομονωθούν οι πολιτικές δυνάμεις
που μέσα στο κίνημα καλλιεργούν αυταπάτες, κουβαλώντας στην πλάτη τη μία ή την
άλλη κυβέρνηση, δίνοντας έτσι χρόνο στο σύστημα να ανασυντάσσεται.
Οι εργαζόμενοι
μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, χρειάζεται να διεκδικούν
με γνώμονα την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους, συμβάλλοντας παράλληλα να
ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, με τους πραγματικούς
παραγωγούς κύριους του πλούτου παράγουν.
Μερτίκας Παναγιώτης
Μέλος της Τ.Ε. Μεσσηνίας του Κ.Κ.Ε.