Αυτή η θάλασσα με "ξέβρασε"...
Στα νερά της μεγάλωσα και εγώ και τα παιδιά μου...
Τέλη δεκαετίας του 80, αρχές του 90.
Ελάχιστοι πήγαιναν για μπάνιο εκεί, ούτε καν οι ντόπιοι.
Άλλωστε δεν υπήρχε δρόμος για να φτάσεις μόνο κάτι μονοπάτια σχηματισμένα από τρακτέρ και αγροτικά που πήγαιναν στα περιβόλια τους.
Ξεκινούσαμε νωρίς, μερικές φορές χαράματα, για να κάνουμε περίπου 5-6 χιλιόμετρα μέσα από τα χωράφια για να κόψουμε δρόμο.
Αν βρίσκαμε κανένα τρακτέρ ή κανένα αγροτικό στο δρόμο να μας πάρει στην καρότσα, ήταν η τυχερή μας μέρα.
Και στην επιστροφή; Εκεί ήταν τα δύσκολα... Ή έφευγες χωρίς και έβρισκες κάποιον να σε ανεβάσει έως το Πετροχώρι ή την Γιάλοβα ή αν μας έπαιρνε το απόγευμα... και πάλι με τα πόδια.
Τα χρόνια πέρασαν, η φήμη της ξεπέρασε την Μεσσηνία ,την χώρα μας η παραλία έγινε παγκοσμίως γνωστή , τα μονοπάτια έγιναν χωματόδρομοι και αργότερα τσιμέντο και άσφαλτος έστω και κακοστρωμένη και δεύτερης ποιότητας να μην προσελκύει επισκέπτες οι οποίοι θα "βεβήλωναν " το τοπίο.
Πριν μερικά χρόνια έπεσαν και μερικές προτάσεις από ιδιώτες που ήθελαν να κάνουν κάτι εκεί.
Ένα cafe, ένα fast food, έστω μια καντίνα...
Ωστόσο οι αντιδράσεις που υπήρξαν κυρίως από την Αρχαιολογική υπηρεσία και κάποιους "ένθερμους πατριώτες" μου με σημαία την "οι-κωλογική" τους συνείδηση, δεν άφησαν όχι μόνο καντίνα να πλησιάσει αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να κατασκευάσουν ούτε μια βρύση με νερό.
Αντέδρασαν μέχρι και στον καθαρισμό της μιας και θεωρούσαν ότι οποιαδήποτε δράση θα κατέστρεφε την εικόνα και το περιβάλλον.
Φτάσαμε στο σημείο στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και της αρχαιολογικής αξίας η παραλία με τους χιλιάδες επισκέπτες να «σφύζει » από σκουπιδαριό
Τα φύκια και τα και τα κάθε είδους σκουπίδια που εκ βράζει το κύμα να καλύπτουν την χρυσαφένια άμμο .
Καμία δημόσια υπηρεσία από αυτές που έχουν αναλάβει την προστασία της δεν ευαισθητοποιήθηκε να προχωρήσει σε ένα ευπρεπή καθαρισμό
Φοβήθηκαν μήπως μετατραπεί σε ….Μύκονο και κινδυνεύει να καταντήσει ….Χαβούζα
Αιδώς ξεφτίλες... Αιδώς...
Βασίλης Μανιάτης