Από όσο μπορώ να ξέρω ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έχει αγοράσει
τον Economist.
Ούτε και σκέφτεται να το κάνει.
Ούτε πιστεύω ότι
ο Economist «παίρνει γραμμή», αφού διαβάσει πρώτα τις αναλύσεις των
μέσων του τρισκατάρατου «ΔΟΜ», παρότι για να τον διευκολύνουμε
φροντίζουμε έναν αριθμό άρθρων να τον δημοσιεύουμε και στα αγγλικά.
Όχι,
ο Economist, που συμπαθεί την αριστερά όσο ο διάβολος το λιβάνι και ο
σκώρος τη λεβάντα, λέει μερικές αλήθειες που άμα τις πεις στην Ελλάδα,
πέφτουν επάνω σου ο Καρτερός με τον Καρανίκα, μαζί με έναν χορό
από τρολ για να σε κατηγορήσουν ότι εχθρεύεσαι το τεράστιο πείραμα
«αριστερής διακυβέρνησης» που είναι σε εξέλιξη στη χώρα μας.
Τι
λέει ο Econimist; Ότι στην Ελλάδα δοκιμάστηκε ένα πείραμα λιτότητας που
στην
πραγματικότητα οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη οικονομική κρίση, σε
τεράστια ύφεση και τελικά στην επιβολή λιτότητας για πολλές δεκαετίες
ακόμη.
Ότι στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε την αδυναμία της
να μπορεί να στοχαστεί έξω από τα όρια μιας λογικής δημοσιονομικής
πειθαρχίας.
Ότι με τίποτα δεν μπορούμε να μιλάμε για success story στην περίπτωση της Ελλάδας.
Ότι κάποτε στην ΕΕ πρέπει να σταματήσουν την αναβλητικότητα και να σκεφτούν λύσεις όπως η διαγραφή του χρέους.
Αυτά
που λέει ο Economist τα έχουν πει δεκάδες άλλοι αναλυτές,
οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, που έχουν υπογραμμίσει ότι η ιστορία των
μνημονίων αφήνει μια ιδιαίτερα αρνητική κληρονομιά λιτότητας στο
διηνεκές που σπρώχνει την κοινωνία στα όρια της αντοχής της.
Γι’
αυτό το λόγο είναι βαθιά υποκριτικό να λέει η κυβέρνηση ότι τώρα έρχεται
η ανάπτυξη ή ότι χάρη στις δικές της προσπάθειες βγαίνουμε από την
επιτροπεία.
Γιατί ούτε η ανάπτυξη έρχεται ούτε βγαίνουμε από την επιτροπεία.
Όπως δεν θα βγαίναμε ούτε το 2014, ακόμη και εάν είχαμε εφαρμόσει μέχρι κεραίας το διαβόητο mail Χαρδούβελη.
Γιατί τα μνημόνια δεν ήταν ποτέ απλώς κάποια επώδυνα μέτρα που θα τα εφάρμοζες και μετά θα ερχόταν η ανάπτυξη.
Τα μνημόνια εξαρχής ήταν η επιβολή ενός καθεστώτος, ενός ολόκληρου κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου.
«Ήρθαν για να μείνουν» και γι’ αυτό ακριβώς μόνο για πανηγυρισμούς δεν είναι η 21η Αυγούστου.
Είναι όλα αυτά ευθύνη μόνο του ΣΥΡΙΖΑ;
Κάθε
άλλο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όντως τα μνημόνια και το γεγονός
ότι έχουμε μπροστά μας μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή λιτότητας για πολλά
χρόνια, είναι «συλλογική ευθύνη» όλων των κομμάτων εξουσίας.
Όμως,
αυτό δεν μειώνει την ιδιαίτερη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι απλώς γιατί και
αυτός κατέληξε να εφαρμόζει μνημόνια και μάλιστα πιο «επιτυχημένα» από
τους «Σαμαροβενιζέλους».
Αλλά κυρίως γιατί 3 χρόνια τώρα αρνείται
να παραδεχτεί ότι συμβιβάστηκε, συνθηκολόγησε, υποχώρησε και προτίμησε
την εξουσία από τη σύγκρουση.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τα μνημόνια, δεσμεύοντας μάλιστα και τις επόμενες κυβερνήσεις.
Το πρόβλημα είναι ταυτόχρονα επιμένει να το παρουσιάζει ως κάτι άλλο.
Στην
αρχή ήταν ένας τακτικός συμβιβασμός, αλλά θα υπήρχε το «παράλληλο
πρόγραμμα», μετά προσπάθησαν να μας πείσουν ότι έκαναν «προοδευτικές
μεταρρυθμίσεις» και σήμερα μας λένε ότι «φέρνουν την ανάπτυξη» και σε
λίγο την κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι συμβιβασμοί ή ακόμη και οι ήττες
είναι κομμάτι της πολιτικής. Η υποκρισία, η διαστρέβλωση της
πραγματικότητας, η κυνική κατασκευή «αφηγημάτων» είναι κομμάτι της
«κακής πολιτικής».
Το ίδιο ισχύει για το «κυνήγι μαγισσών» ενάντια
σε όποιον δείχνει την πραγματικότητα (ακόμη και εάν απλώς φωνάζει «ο
βασιλιάς είναι γυμνός»), τη διαρκή στρεψοδικία, τη λογική «αυτός τα λέει
αυτά γιατί είναι έμμισθο όργανο του ενός και του άλλου», τη συκοφάντηση
και τη δολοφονία χαρακτήρων.
Γιατί το μόνο αποτέλεσμα είναι να
ταυτίζεται η πολιτική με το ψέμα και την υποκρισία. Αλλά αυτό στέλνει
τον κόσμο στον καναπέ αρχικά, στην αγκαλιά των φασιστών αργότερα.
ΥΓ:
Αναμένω τοποθέτηση – κόλαφο στα Social Media του Καρτερού, του Πολάκη
και του Καρανίκα για το τρισκατάρατο Economist που ανήκει στον Μαρινάκη.
Όλοι το ξέρουν αυτό.
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος
in.gr