Το περασμένο Σάββατο (25/8/2018) ήταν η 700η βδομάδα που θα συγκεντρώνονταν οι «Μανάδες του Σαββάτου» (όπως τις ονόμασαν) στην ίδια πλατεία της Κωνσταντινούπολης, όπως κάθε Σάββατο τα τελευταία 23 χρόνια.
Κυρίως μάνες και κόρες θυμάτων που εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν την δεκαετία του 80 και 90 στο πλαίσιο ενός αδίσταχτου εσωτερικού σχεδίου του τουρκικού κράτους εναντίον ανθρώπων του, Κουρδικής καταγωγής και άλλων. Το σχέδιο έμεινε γνωστό ως «White Taurus» από τον τύπο του αυτοκινήτου που αρπάζονταν τα θύματα από τις κρατικές υπηρεσίες αντιτρομοκρατίας (!) και δολοφονούνταν είτε εξαφανίζονταν στερώντας από τους συγγενείς ακόμη και τα άψυχα κορμιά τους.
Υπήρξαν περιπτώσεις με οστά θρυμματισμένα σε πάρκα, δάση και περίοπτα πάνω σε σκουπιδοτενεκέδες για «παραδειγματισμό» άλλων και με σημάδια από αδιανόητα βασανιστήρια.
Η πρώτη σιωπηλή «αγρυπνία» των «Μανάδων του Σαββάτου» έγινε τον Μάιο του 1995 και συνεχίστηκε έκτοτε αδιαλείπτως σε μια γωνιά της πλατείας μέσα στο κρύο και τη ζέστη, με αίτημα την διερεύνηση των εξαφανισμένων και δολοφονημένων θυμάτων για εξεύρεση των οστών τους και απονομή δικαιοσύνης. Για τα εγκλήματα δεν υπήρξε λογοδοσία από κανένα σε μια χώρα που η δικαστική εξουσία υπηρετεί το καθεστώς.
Το περασμένο Σαββάτο καθώς μαζεύονταν σιωπηλά στην ίδια πλατεία όσες απέμειναν «Μανάδες του Σαββάτου», το καθεστώς επενέβη με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και βία για να τις διαλύσει. Το καθεστώς Ερντογάν με διάταγμά του απαγόρευσε τη σιωπηλή διαμαρτυρία. Στην Τουρκία για να θρηνήσεις σιωπηλά πρέπει να το επιτρέπει το καθεστώς. Ανάμεσα στους συλληφθέντες και η 82 χρονών Emine Ocak, ηγετική μορφή στις «Μάνες του Σαββάτου» για 23 χρόνια. Παρά την αυστηρή απαγόρευση, μερικές φωτογραφίες αποτυπώνουν την βία του καθεστώτος. Η προβολή τους όμως προκάλεσε την οργίλη αντίδραση υποστηριχτών του Ερντογάν που καταφέρονται ενάντια στις «Μανάδες του Σαββάτου» ως πόρνες, πράκτορες του εχθρού, ότι το κάνουν για προβολή και show κ.ά. Η αδίσταχτη και βάναυση εγγενής φύση του τουρκικού βαθέως κράτους (derin delvet) παραμένει αναλλοίωτη στο μετά-κεμαλικό καθεστώς και προς το χειρότερο. Οι συγγενείς των θυμάτων διαπομπεύονται δημόσια όπως στη ναζιστική Γερμανία, γνωστή μέθοδο «φρονηματισμού» στα πιο αδίσταχτα φασιστικά καθεστώτα.
Στην Κύπρο, εκείνοι που πρωτοστατούν σε μεγαλοστομίες κατά του φασισμού με συνθήματα όπως «Ποτέ πια Φασισμός», μένουν προσκολλημένοι επιλεκτικά στο παρελθόν! Για το παρόν και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού και της Κύπρου ολόκληρης, στα μυαλά τους προέχει η «συνεργασία με την Τουρκία» και τον Ερντογάν αποδεχόμενοι τους όρους του στην όποια λύση/διάλυση. Μόνο στην Κύπρο δηλώνουν αντιφασίστες και ταυτοχρόνως θεωρούν σωστό και ηθικά αποδεχτό την συνεργασία με τον φασίστα-νεοσουλτάνο ο οποίος διαπομπεύει μανάδες επειδή σιωπηλά θρηνούν τα παιδιά τους.
huffingtonpost