Το βραβευμένο με Αργυρή 'Αρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου ντεμπούτο του Μαρσέλο Μαρτινέσι από την Παραγουάη, ακολουθεί την Τσέλα η οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία μετέωρη πραγματικότητα και με τον πειρασμό μιας άλλης, νεότερης, γυναίκας, όταν η σύντροφός της οδηγηθεί στη φυλακή για χρέη.
Σύμφωνα με την κριτική επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος (που αποτελούνταν από τους 'Αρι Φόλμαν , Νατάσα Γκίκας, Μαρκ Σμιθ, Έλεν Ντε Γουίτ και Μάκη Γαζή), η ταινία αυτή αποτελεί «ένα οικείο πορτραίτο της σχέσης ενός ζεύγους λεσβιών μεγαλύτερης ηλικίας και του κοινωνικού τους κύκλου, μιας σχέσης που σπάνια αναπαριστάται. Η συγκροτημένη κινηματογράφηση αποδίδει εξαίρετα τους περιορισμούς της κατάστασης στην οποία βρίσκονται και πως η ηρωίδα απελευθερώνεται παρά τις προσωπικές και οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Η ταινία συνολικά δημιουργεί ένα περίπλοκο αλλά συνάμα πιστευτό σύμπαν, τόσο γοητευτικό όσο και ανατρεπτικό».
Το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών δόθηκε στον Αλόνσο Ρουιθπαλάθιος για την ταινία «Ληστεία στο Μουσείο», ενώ το Βραβείο Σεναρίου στους Κλέμενς Μέγιερ και Τόμας Στούμπερ για την ταινία «Στους Διαδρόμους» η οποία απέσπασε και το Βραβείο της Π.Ε.Κ.Κ. (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου).
Το Βραβείο Κοινού κέρδισε η «Ανάσα Ελευθερίας» της Ίσολντ Ιγκατότιρ (Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Σάντανς), στην οποία μια Ισλανδή ελεγκτής διαβατηρίων και μια πρόσφυγας από τη Γουινέα-Μπισάου, που εισήλθε παράνομα στη χώρα, συνάπτουν μια απροσδόκητη συμμαχία όταν οι συγκυρίες ενώνουν μοιραία τις ζωές τους.
Στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα Ντοκιμαντέρ, η κριτική επιτροπή (που αποτελούνταν από τους Μενέλαο Καραμαγγιώλη , Σίμραν Χανς, Ευαγγελία Κρανιώτη, 'Αντιε Έμαν, Γκιουρτσάν Κελτέκ), απένειμε τη Χρυσή Αθηνά στο «Μια Γυναίκα Αιχμάλωτη» της Μπερναντέτ Τούζα-Ρίτερ. Το ντοκιμαντέρ περιγράφει την απίστευτη ιστορία μιας 52χρονης οικιακής βοηθού στην Ουγγαρία που εργάζεται δέκα χρόνια αμισθί για λογαριασμό μιας δυναστικής ιδιοκτήτριας που διαχειρίζεται εξ ολοκλήρου τη ζωή της. Όταν η σκηνοθέτιδα εξασφαλίζει την άδεια να μπει στο σπίτι-φυλακή, στο μυαλό της Μάρις επιτέλους γεννιέται η ιδέα της διαφυγής.
Όπως ανέφερε η επιτροπή, πρόκειται για «μια σοκαριστική και δυστυχώς απόλυτα αληθινή περίπτωση σύγχρονης δουλείας, η οποία συγκινεί με την αμεσότητα της κινηματογράφησης της Τούζα-Ρίτερ, και την ικανότητά της να δομήσει ένα ντοκιμαντέρ τόσο έντονα και δραματικά, σαν να πρόκειται για θρίλερ μυθοπλασίας».
Επίσης, η επιτροπή απένειμε ειδική μνεία στα ντοκιμαντέρ «Μπίσμπι 1917» του Ρόμπερτ Γκριν και «Η Σχεδία» του Μάρκους Λίντεν.