«Εμένα δεν θα με κάνετε Κουβέλη», φέρεται να είπε μαινόμενος στον Καρτερό και τον
Τζανακόπουλο ο Πάνος Καμμένος, αντιλαμβανόμενος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δρομολογήσει τις πολιτικές διαδικασίες για να απαλλαγεί από αυτόν.
Ο Καμμένος συνειδητοποιεί πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού για τρεισήμισι χρόνια τον εκμεταλλεύτηκε πολιτικά για να παραμείνει στην εξουσία, τώρα ετοιμάζεται να τον αδειάσει μεγαλοπρεπώς.
Τζανακόπουλο ο Πάνος Καμμένος, αντιλαμβανόμενος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δρομολογήσει τις πολιτικές διαδικασίες για να απαλλαγεί από αυτόν.
Ο Καμμένος συνειδητοποιεί πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού για τρεισήμισι χρόνια τον εκμεταλλεύτηκε πολιτικά για να παραμείνει στην εξουσία, τώρα ετοιμάζεται να τον αδειάσει μεγαλοπρεπώς.
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να εξωθήσει τον Πάνο Καμμένο στην
απόλυτη ανυποληψία αλλά και στο εκλογικό περιθώριο, αφού οι απώλειες που
έχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ως προς την πολιτική επιρροή είναι πια μη
αντιστρέψιμες και ο Πάνος Καμμένος σύντομα θα προστεθεί στη μακρά
κατηγορία των εκτός Βουλής επίδοξων αρχηγών κομμάτων, με άφθονο χρόνο να
συλλογιέται περασμένα μεγαλεία.
Γιατί ο Πάνος Καμμένος έκανε το λάθος να θεωρήσει ότι είναι αναντικατάστατος για τον Τσίπρα.
Ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα φρόντιζε πάντα για τον συγκυβερνήτη.
Ότι θα μπορούσε εσαεί να απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας, από τις εντυπωσιακές τελετές μέχρι τα διάφορα εξοπλιστικά προγράμματα προς μεγάλη χαρά διαφόρων φίλων εμπόρων όπλων.
Και για ένα διάστημα μπορεί να ένιωθε δικαιωμένος.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να «πουλάει» ότι εκπροσωπεί το «αντιμνημονιακό κίνημα», συμπεριλαμβανομένης της δεξιάς, «ψεκασμένης» πτέρυγάς της.
Γιατί βολευόταν να διεκδικεί μέσω του Καμμένου ακόμη και ένα ακροδεξιό ακροατήριο.
Γιατί διάφορες άκρες στο δικαστικό σώμα και σε διωκτικούς μηχανισμούς ήταν χρήσιμες για να παίζεται το έργο «πολεμάμε τη διαπλοκή».
Όμως, πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δική του ατζέντα.
Από τη μια, να προχωρήσει με τη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να ικανοποιήσει κάθε αίτημα των «συμμάχων» (και δανειστών…) για να αποδείξει ότι είναι πλέον το «καλό παιδί» της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ και σε αυτή τη βάση να πάρει και κανένα μικροαντάλλαγμα χρήσιμο για τις εκλογές.
Από την άλλη, να γίνει και με τη βούλα η νέα κεντροαριστερά, απορροφώντας όσο το δυνατόν περισσότερο δυναμικό από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ξεκινώντας συμβολικά με το να βάλει τέτοιο δυναμικό να στηρίξει την κυβέρνηση από πριν.
Και επειδή στις εκλογές που έρχονται δεν θα παιχτεί το έργο «μνημόνιο – “αντιμνημόνιο”», αλλά «μνημονιακή κεντροδεξιά εναντίον μνημονιακής κεντροαριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να απαλλαγεί από κάθε συσχέτιση με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, που σε τελική ανάλυση είναι και «κόκκινο πανί» για μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν πολυχώνεψαν τη σύμπραξη με έναν εθνικιστικό ακροδεξιό σχηματισμό.
Γι’ αυτό και βγήκε ο πρωθυπουργός –και μάλιστα σε «βαρύ» διεθνές μέσο, από αυτά στα οποία όταν μιλάνε οι έλληνες πολιτικοί το κάνουν για να δεσμευτούν έναντι του «διεθνούς παράγοντα» και των «αγορών»– και περίπου προανήγγειλε ρήξη με τους ΑΝΕΛ αλλά όχι πτώση της κυβέρνησης.
Πιο σαφή τρόπο να του δείξει την έξοδο δεν θα μπορούσε να είχε βρει.
Άλλωστε, είναι πια σαφές ότι στον ΣΥΡΙΖΑ βασικά κινούνται για να εξασφαλίσουν πλειοψηφία όχι μόνο για τη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και για πιθανή ψήφο εμπιστοσύνης άμα χρειαστεί, «κλείνοντας» βουλευτές όχι μόνο από το Ποτάμι αλλά ακόμη και από τους ίδιους τους ΑΝΕΛ.
Γιατί στην κυβέρνηση ξέρουν ότι ορισμένα στελέχη δεν θα θελήσουν να ακολουθήσουν τον Πάνο Καμμένο στην έξοδο από την κοινοβουλευτική ζωή όταν κατεβαίνοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ελπίδες να εκλεγούν.
Και έτσι ο Πάνος Καμμένος συνειδητοποιεί ότι χάνει το βασικό διαπραγματευτικό του χαρτί, που ήταν η απειλή να ρίξει την κυβέρνηση.
Και αντιδρά με την απελπισία κάποιου που χάνει το παιχνίδι, κάποιου που καταλαβαίνει ότι οι άλλοι ετοιμάζονται να απαλλαγούν από αυτόν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Γιατί γνωρίζει ότι μακριά από τη Βουλή ούτε οι επιχειρηματίες φίλοι του θα έχουν τόσο λόγο να ασχοληθούν μαζί του, ούτε οι όποιες άκρες του σε μηχανισμούς θα έχουν λόγο να τον εξυπηρετούν, ενώ από εκεί που μπορούσε να πιέζει για αυτόφωρα, τώρα θα βρεθεί έκθετος χωρίς βουλευτική ασυλία.
Αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η μοίρα των πολιτικών που δεν είχαν ποτέ άλλο πρόγραμμα ή ηθικό έρμα από την επιθυμία για εξουσία.
Να καταλήγουν στο περιθώριο της ιστορίας.
Γιατί ο Πάνος Καμμένος έκανε το λάθος να θεωρήσει ότι είναι αναντικατάστατος για τον Τσίπρα.
Ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα φρόντιζε πάντα για τον συγκυβερνήτη.
Ότι θα μπορούσε εσαεί να απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας, από τις εντυπωσιακές τελετές μέχρι τα διάφορα εξοπλιστικά προγράμματα προς μεγάλη χαρά διαφόρων φίλων εμπόρων όπλων.
Και για ένα διάστημα μπορεί να ένιωθε δικαιωμένος.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να «πουλάει» ότι εκπροσωπεί το «αντιμνημονιακό κίνημα», συμπεριλαμβανομένης της δεξιάς, «ψεκασμένης» πτέρυγάς της.
Γιατί βολευόταν να διεκδικεί μέσω του Καμμένου ακόμη και ένα ακροδεξιό ακροατήριο.
Γιατί διάφορες άκρες στο δικαστικό σώμα και σε διωκτικούς μηχανισμούς ήταν χρήσιμες για να παίζεται το έργο «πολεμάμε τη διαπλοκή».
Όμως, πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δική του ατζέντα.
Από τη μια, να προχωρήσει με τη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να ικανοποιήσει κάθε αίτημα των «συμμάχων» (και δανειστών…) για να αποδείξει ότι είναι πλέον το «καλό παιδί» της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ και σε αυτή τη βάση να πάρει και κανένα μικροαντάλλαγμα χρήσιμο για τις εκλογές.
Από την άλλη, να γίνει και με τη βούλα η νέα κεντροαριστερά, απορροφώντας όσο το δυνατόν περισσότερο δυναμικό από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ξεκινώντας συμβολικά με το να βάλει τέτοιο δυναμικό να στηρίξει την κυβέρνηση από πριν.
Και επειδή στις εκλογές που έρχονται δεν θα παιχτεί το έργο «μνημόνιο – “αντιμνημόνιο”», αλλά «μνημονιακή κεντροδεξιά εναντίον μνημονιακής κεντροαριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να απαλλαγεί από κάθε συσχέτιση με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, που σε τελική ανάλυση είναι και «κόκκινο πανί» για μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν πολυχώνεψαν τη σύμπραξη με έναν εθνικιστικό ακροδεξιό σχηματισμό.
Γι’ αυτό και βγήκε ο πρωθυπουργός –και μάλιστα σε «βαρύ» διεθνές μέσο, από αυτά στα οποία όταν μιλάνε οι έλληνες πολιτικοί το κάνουν για να δεσμευτούν έναντι του «διεθνούς παράγοντα» και των «αγορών»– και περίπου προανήγγειλε ρήξη με τους ΑΝΕΛ αλλά όχι πτώση της κυβέρνησης.
Πιο σαφή τρόπο να του δείξει την έξοδο δεν θα μπορούσε να είχε βρει.
Άλλωστε, είναι πια σαφές ότι στον ΣΥΡΙΖΑ βασικά κινούνται για να εξασφαλίσουν πλειοψηφία όχι μόνο για τη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και για πιθανή ψήφο εμπιστοσύνης άμα χρειαστεί, «κλείνοντας» βουλευτές όχι μόνο από το Ποτάμι αλλά ακόμη και από τους ίδιους τους ΑΝΕΛ.
Γιατί στην κυβέρνηση ξέρουν ότι ορισμένα στελέχη δεν θα θελήσουν να ακολουθήσουν τον Πάνο Καμμένο στην έξοδο από την κοινοβουλευτική ζωή όταν κατεβαίνοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ελπίδες να εκλεγούν.
Και έτσι ο Πάνος Καμμένος συνειδητοποιεί ότι χάνει το βασικό διαπραγματευτικό του χαρτί, που ήταν η απειλή να ρίξει την κυβέρνηση.
Και αντιδρά με την απελπισία κάποιου που χάνει το παιχνίδι, κάποιου που καταλαβαίνει ότι οι άλλοι ετοιμάζονται να απαλλαγούν από αυτόν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Γιατί γνωρίζει ότι μακριά από τη Βουλή ούτε οι επιχειρηματίες φίλοι του θα έχουν τόσο λόγο να ασχοληθούν μαζί του, ούτε οι όποιες άκρες του σε μηχανισμούς θα έχουν λόγο να τον εξυπηρετούν, ενώ από εκεί που μπορούσε να πιέζει για αυτόφωρα, τώρα θα βρεθεί έκθετος χωρίς βουλευτική ασυλία.
Αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η μοίρα των πολιτικών που δεν είχαν ποτέ άλλο πρόγραμμα ή ηθικό έρμα από την επιθυμία για εξουσία.
Να καταλήγουν στο περιθώριο της ιστορίας.