Είναι ωραίες οι διεθνείς συναντήσεις για
τα επινίκια συμφωνιών πάνω στους δρόμους των πετρελαίων και του
μεταξιού, που οι προηγούμενοι συκοφαντημένοι έχουν χαράξει.
Το δύσκολο
είναι να είσαι πρωτοπόρος και να χαράζεις τους δικούς σου δρόμους, και
όταν το επιχειρήσεις, αυτό να μη φέρνει την σφραγίδα της αποτυχίας, της
παραδοξότητας, της ιλαρότητας και της επικινδυνότητας.
Δεν πέρασε δα και πολύς καιρός από τότε
που ο Αλέξης εκτός από δρακογενιά, ένιωσε και απόγονος ψημένων
θαλασσοπόρων που ήξερε από φουρτούνες και αναζητούσε λιμάνι στην
ασφάλεια του Πούτιν. Και αφού το λιμάνι δεν έτυχε απάνεμο, άλλαξε ρότα
και βρέθηκε παραδιδόμενος ολοσχερώς - και παραδίδοντας τη χώρα - στην
αντίπαλη πλευρά, τη μεγάλη μας σύμμαχο.
Δεν τον παρέσυρε κανείς, γιατί ένας
Πρωθυπουργός δεν παρασύρεται χωρίς την συγκατάβασή του, ή αν παρασυρθεί,
απλώς δεν κάνει για Πρωθυπουργός. Δεν τον υποχρέωσε ουδείς Καμμένος και
ουδείς Κοτζιάς, να μιλήσει στην
συνέλευση του ΝΑΤΟ για ανάσχεση της
Ρωσίας, εντασσόμενος στην αιχμή του πιο σκληρού αντιρωσικού δόρατος της
Δύσης, εγκαταλείποντας μια νουνεχή πολιτική ανοιγμάτων προς το
αντινατοϊκό στρατόπεδο που άρχισε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή,
συνεχίστηκε με τον Αντρέα και υιοθετήθηκε με αυξομειώσεις, αλλά και
ρεαλισμό, από όλους τους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης.
Εως ότου εμφανίστηκε η πρώτη φορά
αριστερά με την «εξωτική» σύνθεση: Ένας πρώην Κνίτης - ο Τσίπρας, ένας
πρώην σκληρός του ΚΚΕ - ο Κοτζιάς, και ένας δεξιός παλιάς κοπής, αλλά
και πρώην προνομιακός συνομιλητής ρωσικών κύκλων – ο Καμμένος.
Μετέτρεψαν τη χώρα ξαφνικά σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, παρότι αυτή είναι
και μέλος της ΕΕ!
Ο γράφων δεν έχει πεισθεί ότι όσα είπε ο
Καμμένος ήταν εν αγνοία του Πρωθυπουργού. Οι δύο συναντήθηκαν πριν το
ταξίδι και συνομίλησαν γι αυτό. Θα μπορούσαν να το έχουν σχεδιάσει έτσι,
ο καθένας για τους λόγους του. Αλλωστε δεν διακρίνονται για την εμβριθή
διπλωματική τους κουλτούρα και το λεπτεπίλεπτο των δηλώσεών τους.
Αλλά επειδή με υποθέσεις είναι αυθαίρετο
να εξαχθούν συμπεράσματα και να οικοδομηθούν επιχειρήματα, υποχρεωτικώς
αποδεχόμαστε την επίσημη άποψη ότι ο Τσίπρας... έβγαζε καπνούς άμα τη
γνώσει των δηλώσεων Πάνου. Ε και; Τι έκανε γ αυτό; Να θυμίσουμε ότι το
ίνδαλμά του ο Αντρέας, είχε εκδιώξει τον αξιοπρεπή Ασημάκη Φωτήλα (και
ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ), κατά την διάρκεια της πτήσης επιστροφής του
από το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΟΚ, επειδή με δική του
πρωτοβουλία συνυπέγραψε ένα καταδικαστικό κείμενο για την Πολωνία, ενώ ο
Πρωθυπουργός του τηρούσε ουδετερότητα προς τον Γιαρουζέλσκι.
Φυσικά αν αποκεφαλίσει τον Πάνο θα πέσει
η κυβέρνηση. Μα αφενός ο ίδιος στην συνέντευξή του στη WSJ δήλωσε ότι η
κυβέρνησή του θα επιβιώσει «αλλά δεν ξέρω αν ο συνασπισμός - με ΑΝΕΛ -
θα επιβιώσει». Αρα τι φοβάται αφού θα επιβιώσει; Αφετέρου αν θεωρεί ότι
αυτό το μόρφωμα, όπου κάθε υπουργός υπουργείου αιχμής κάνει του κεφαλιού
του - θέτοντάς τον υπό ομηρία - είναι κυβέρνηση (δηλαδή συντεταγμένη
ομάδα με κοινό πνεύμα αντίληψης των προβλημάτων και των λύσεων), αδικεί
εντελώς την ιδιότητα του Πρωθυπουργού.
Είναι θεατρικό, ή έστω μάταιο, το
σφυροκόπημα που δέχτηκε ο Πάνος Καμμένος για τις δηλώσεις του από τον
φιλοκυβερνητικό Τύπο, τον Νίκο Βούτση, τους Γιώργο Κατρούγκαλο, Νίκο
Παπά, Νίκο Κοτζιά (ποιος μιλάει…), Νίκο Ξυδάκη κ.α. Δηλαδή δεν τον
ήξεραν τον Πάνο; Απλώς δεν τους ένοιαζε γιατί και ταίριαζαν και τους
εξυπηρετούσε στην εξουσία όσο το κόμμα του ήταν συγκροτημένο, η
Κοινοβουλευτική Ομάδα ενιαία, και δεν είχαν αρχίσει να αλληθωρίσουν
κάποιοι προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Τώρα θυμήθηκαν ότι έρχονται από διαφορετικές
πολιτικές αφετηρίες, όπως είπε ο Παναγιώτης Ρήγας;
Ο έτερος υπουργός σχετικού υπουργείου, ο
κ. Κοτζιάς, ασκεί επίσης δική του πολιτική, ανοίγοντας μέτωπο κατά της
Ρωσίας με τρόπο που δεν συνάδει με την ιδιότητά του ως αρχηγού
διπλωματίας κράτους. Αποτέλεσμα είναι να ετοιμάζεται το ταξίδι του
Πρωθυπουργού στη Ρωσία με τον αρμόδιο υπουργό να είναι αμέτοχος – καθότι
μαύρο πρόβατο στους Ρώσους. Ούτως ή άλλως και η όλη πορεία και κατάληξη
του Σκοπιανού, ατομικό έργο του κ. Κοτζιά ήταν, με τον κ. Τσίπρα απλώς
να συναινεί – όπως στο περίφημο Ιλιντεν.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε προϊούσα φάση αποδιοργάνωσης, και ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να την ανατάξει. Είναι
αδύναμος μπρος σε βασικούς υπουργούς του που έχουν τη δική τους ατζέντα
και την εκδηλώνουν.
Γ, Σιδέρης
liberal.gr