Το τραπεζικό χάος θέλει τον κυρ-Αλέκο του

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Τι ατυχία λοιπόν για τον Φλαμπουράρη, ε;
Την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εποπτεία του τραπεζικού τομέα, του ήρθε κατακέφαλα το μίνι-κραχ.
Τώρα θα ‘χει άδικο ο κυρ-Αλέκος να βγει στη Βουλή και να καταγγείλει τον αντιπρόεδρο Δραγασάκη ότι του παρέδωσε καμένη γη; Θα ‘χει άδικο αν ζητήσει πίστωση χρόνου, όπως ζητάνε όλες οι καινούριες κυβερνήσεις που αντικαθιστούν τους προηγούμενους καταστροφείς;
Πέραν την πλάκας τώρα, εγώ δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ με ποια κριτήρια ορίζεται ένας εργολάβος τεχνικών έργων (της περασμένης εικοσαετίας μάλιστα) ως κυβερνητικός επόπτης του τραπεζικού τομέα μιας χώρας σε κρίση. Ειδικά του ελληνικού τραπεζικό τομέα, που όπως αντιληφθήκαμε μόλις προχθές η κατάσταση του είναι από τραγική έως απελπιστική. Εδώ αδυνατούν να βγάλουν άκρη μια ντουζίνα ειδικά σπουδαγμένα τραπεζικά στελέχη με δεκαετίες εμπειρίας εντός των τραπεζικών μηχανισμών, θα φέρει τις λύσεις ένας γέρων που η μόνη συναλλαγή που είχε με το σύστημα ήταν να στέκεται στην ουρά για τον γκισέ; Άντε να είχε κι ένα μπλοκ επιταγών.
Όλοι ξέρουμε ότι το μεγαλύτερο προσόν του κυρ-Αλέκου είναι η πίστη του στον Αλέξη ή για το πούμε ανάποδα, η τυφλή εμπιστοσύνη που έχει ο Αλέξης στον μέντορα του. Ακούω επίσης ότι το τραπεζικό σύστημα είναι μπροστά σε μεγάλα deals αναφορικά με τα πακέτα των κόκκινων δανείων, πάει να πει μπροστά σε συμφωνίες εκατοντάδων εκατομμυρίων. Και που καταλήγει ο συνδυασμός αυτών των δύο; Όταν ένας έμπιστος τοποθετείται ως κυβερνητικός ενδιάμεσος ανάμεσα σε δυο κολοσσούς που ετοιμάζονται για δουλειές εκατοντάδων εκατομμυρίων, που πάει το βρώμικο ελληνικό μυαλό μας;

Όμως εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα. Απ’ ότι καταλάβαμε εξ’ αιτίας του χρηματιστηριακού κραχ, το τραπεζικό μας σύστημα είναι ένας μεγάλος ασθενής, ένας κρίσιμος τομέας που ακόμα τον δέρνει βαθιά κρίση. Οι οργανισμοί που κατ’ επάγγελμα διακινούν χρήματα, ψάχνουν λεφτά και δεν βρίσκουν. Δεν πρόκειται δηλαδή για έναν χώρο που δουλεύει ρολόι και που η μόνη του έγνοια είναι να κάνει κάποιες συμφέρουσες συμφωνίες με funds του εξωτερικού. Είναι ένας ασθενής που δεν αποκλείεται ακόμα και να εκπνεύσει, αν η θεραπεία που θα πάρει αποδειχθεί λάθος.
Οπότε εμείς θα εμπιστευτούμε τον άσχετο (περί τα τραπεζικά) κύριο Αλέκο να θεραπεύσει τις τράπεζες; Από πού κι ως πού; Με τι προσόντα; Εκτός κι αν τις ώρες που ο Αλέξης μάθαινε αγγλικά στο Μαξίμου, ο Φλαμπουράρης έκανε στο διπλανό δωμάτιο μεταπτυχιακά για τα χρηματοπιστωτικά και δεν το ξέραμε. Διαφορετικά ένας καθοριστικός τομέας της οικονομίας μας -στην πιο κρίσιμη στιγμή- βρίσκεται στα χέρια ενός άσχετου. Που πάντως είναι πιστός στον πρωθυπουργό.
Να με συμπαθάτε, αλλά αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Και μάλιστα στην Ελλάδα της ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικής αριστεράς. Αυτά τα «τύφλα να ‘χουν τα πτυχία και τα διδακτορικά, σημασία έχει η πίστη στο αφεντικό», είναι αντιλήψεις Σικελίας με τα περίκλειστα πέτρινα σπίτια των οποίων τους φράκτες φυλάνε Τσιντσιλιάνοι με δίκαννα. Και παρακαλώ να μην πετάγονται οι Δραγασάκηδες κι οι Τσακαλώτοι να μας διαβεβαιώνουν ότι το τραπεζικό σύστημα πάει καλά. Αυτοί δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα, ο Φλαμπουράρης πρέπει να μιλήσει. Αλλά ξέχασα, αυτοί οι τύποι δεν μιλάνε δημοσίως, μόνο διαταγές δίνουν πίσω από κλειστές πόρτες.