Οι «ανώνυμοι» δημοσιογράφοι …

Θα ήταν μάταιο να καθίσουμε να συζητήσουμε τον ορισμό του δημοσιογράφου, πολύ δε περισσότερο να μπούμε στο πεδίο «καλός δημοσιογράφος» (αν και κάποιοι έχουν έτοιμη την καυστική απάντηση στο τελευταίο…). 

 
Να πούμε απλά ότι κατά τα κοινώς αποδεκτά :

 

 «Η δημοσιογραφία εμπεριέχει την υποκειμενική άποψη αυτού που την ασκεί, από τον τρόπο διαμόρφωσης ή παρουσίασης των συγκεντρωμένων πληροφοριών, μέχρι τον άμεσο σχολιασμό τους.

Δημοσιογράφος δεν είναι μόνο ο γνωστός, ο προβεβλημένος, ο ακριβοπληρωμένος, ο «εξυπηρετών συμφέροντα», ο «πουλημένος», ο «αλήτης-ρουφιάνος»!
Υπάρχουμε (ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα) εκεί έξω χιλιάδες εργαζόμενοι – και πολλοί περισσότεροι άνεργοι πλέον – που η μοίρα, η τύχη, το μεράκι, το στραβό μας το κεφάλι, το «timing» αν θέλετε, μας «έριξε» σε αυτό το…λειτούργημα.

Μεταξύ αυτών των πολλών θα υπάρχουν και σκάρτοι (είναι η ανθρώπινη φύση βλέπεται…)

Αλλά επιστρέψτε μου να έχω την άποψη ότι δεν είναι αυτοί η πλειονότητα!  
Παλεύουμε καθημερινά για να είμαστε εντάξει απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως και βεβαίως στο κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε .

Στα όσα ορίζουν η λογική και η ηθική!
Δουλέψαμε και δουλεύουμε χρόνια τώρα, ατέλειωτες ώρες, μερόνυχτα ολόκληρα, γιορτές και αργίες, κάποιοι βρεθήκαμε στους πιο περίεργους χώρους, αντικρίσαμε κάποιοι άλλοι τις πλέον φρικιαστικές εικόνες,  πολλές φορές κλάψαμε, βιώσαμε συναισθήματα που ούτε να τα θυμόμαστε δεν θέλουμε, ζήσαμε όμως και ανεπανάληπτες στιγμές χαράς, στο «κυνήγι» της είδησης!

Κάναμε και λάθη, σίγουρα, για τα οποία περισσότερο «πληρώσαμε» ή και πληρώσαμε εμείς.  
Δεν διεκδικούμε βραβεία, τους περισσότερους δεν μας ξέρετε κι ούτε πρόκειται να μας γνωρίσετε ποτέ!

Η αναγνωρισιμότητά μας περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο συγγενών, φίλων, συνεργατών, και κάποιων δεκάδων αναγνωστών
Οι αμοιβές μας (για όσους είμαστε τυχεροί και τις έχουμε αυτές) απέχουν παρασάγγας από τα επίπεδα της…άνετης διαβίωσης (και όχι μόνο τώρα που έχουμε κρίση).
Οι περισσότεροι από εμάς δηλώνουμε ότι με την πρώτη ευκαιρία θα την…κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια από το χώρο, μόλις βρούμε κάτι (οτιδήποτε) άλλο.

Ελάχιστοι το πραγματοποιούν αυτό το…πηδηματάκι!
Εμείς οι «ανώνυμοι» δημοσιογράφοι υπάρχουν στιγμές που «ντρεπόμαστε» ή φοβόμαστε να αναφέρουμε την επαγγελματική ιδιότητά μας.

 

Γιατί το πράγμα κάπου…στράβωσε. 

Γιατί είμαστε (και με δική μας ευθύνη βεβαίως) αναγκασμένοι να συν-πορευόμαστε ως επαγγελματίες με τους …άλλους! 

 
Οι οποίοι δυστυχώς κάνουν περισσότερο θόρυβο και δυστυχώς ακούγονται! 

B.M