Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στα πλαίσια της δουλειάς μου, συνομιλώ καθημερινά με στελέχη του Σύριζα. Υπουργούς, βουλευτές, κομματικούς ινστρούχτορες και υψηλούς κρατικούς αξιωματούχους. Δεν παύουν να με εκπλήσσουν.
Δεν παριστάνουν τους ευτυχείς και τους ατάραχους, είναι.
Διαθέτουν απόλυτη σιγουριά για τον εαυτό τους και για τις κυβερνητικές προοπτικές του κόμματος τους και μετά τις εκλογές. Κάτι πίνουν.
Εγώ έχω πλέον πεισθεί ότι το 2015 γεννήθηκε στην Ελλάδα ένα εντελώς καινούριο είδος ανθρώπου.
Ο Συριζάνθρωπος.
Διαθέτει ατσάλινο χαρακτήρα μη επηρεαζόμενο από τις εξωτερικές συνθήκες, δικό του Θεό που μετέτρεψε σε εκκλησίες του όλο το κράτος και έναν φανατισμό που όμοιο του βρίσκει κανείς μόνο στις φονταμενταλιστικές γκρούπες της Μέσης Ανατολής. Ο Συριζάνθρωπος δεν ακούει τίποτα και δεν τον επηρεάζει απολύτως τίποτα.
Από αντιμνημονιακός έγινε ο μνημονιακότερος της χώρας.
Δεν τον νοιάζει. Από αντιευρωπαίος μεταβλήθηκε σε διαπρύσιο κολλητό του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Κανένα πρόβλημα. Από αντιφασίστας κατάντησε να συγκυβερνά τέσσερα χρόνια με την ακροδεξιά. Αδιαφορεί. Από αντιαμερικανός έγινε οπαδός και υπηρέτης του Τραμπ. Σκασίλα του.
Από ριζοσπάστης αριστερός έβαλε μέσα σε μια νύχτα τον μανδύα του σοσιαλδημοκράτη. Όλα καλά. Από εχθρό των διοδίων γέμισε τους δρόμους με μπάρες και από πολέμιο των πλειστηριασμών μεταβλήθηκε σε συνειδητό πολλαπλασιαστή τους. Ε και;
Τώρα, στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, τον βλέπω πάλι να προχωρά με την σιγουριά ενός υπνοβάτη.
Αρνείται να κοιτάξει την κοινωνία, αρνείται να δει τα σημάδια της λαϊκής καταδίκης. Ό,τι κι αν του πεις, όσα κι αν του επισημάνεις, αυτός μένει σίγουρος και απαθής. Διαθέτει μια μεταφυσικού τύπου βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά γι αυτόν, ότι με κάποιο άγνωστο τρόπο θα διατηρήσει την εξουσία που κατέχει. Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα ικανό να διαπεράσει την πανοπλία του.
Οι δημοσκοπήσεις τον στέλνουν αναφανδόν στην αντιπολίτευση με 10 μονάδες διαφορά. Δεν τις πιστεύει.
Κάθε μέρα οι κοινωνικές τάξεις κάνουν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Χασκογελά όταν τους βλέπει. Στην Μακεδονία τα ποσοστά του κινδυνεύουν να είναι μονοψήφια. Το ξεχνά μόλις το ακούσει. Η πραγματική οικονομία γύρω του μαραζώνει μέσα σε ένα τέλμα. Αυτός βλέπει ανάπτυξη και ευημερία. Στις εκλογές σωματείων και συλλόγων παθαίνει την μια πανωλεθρία μετά την άλλη. Δεν δίνει σημασία. Μόλις οι υπουργοί του βρεθούν μέσα σε κόσμο, τρώνε κράξιμο. Δεν τον νοιάζει, τα ρίχνει όλα στην ακροδεξιά. Κοντολογίς, ζει σ’ έναν δικό του κόσμο.
Θεός του είναι η παρέα του Μαξίμου και οι υπερφυσικές της ικανότητες. Ευαγγέλιο του οι άσσοι που θα τραβήξει ο Αλέξης απ’ το μανίκι του, οι διορισμοί, τα επιδόματα και η αμέριστη συμπαράσταση των (άλλοτε τοκογλύφων) ευρωπαίων στο πειθήνιο κόμμα του. Τροφή του οι καθημερινές σοφιστείες των non papers του Μαξίμου και τα ελάχιστα μεμονωμένα θετικά νούμερα που ανακαλύπτουν μέσα σ’ έναν ωκεανό αρνητικών επιδόσεων. Μόλις χθες ένας απ’ αυτούς μου παρουσίασε το 10% αύξηση των οικοδομικών αδειών (λόγω AirBnB και χρυσής κάρτας) ως απόδειξη κραταιάς οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.
Τσουλάει ήδη στην κατηφόρα, αλλά αυτός είναι βέβαιος ότι κάθε μέρα ξανασκαρφαλώνει προς την νέα κατάκτηση της εξουσίας.
Είναι σαν υπνοβάτης.
Μόνο το χαστούκι το βράδυ των εκλογών θα τον ξυπνήσει.
Απότομα.